Robyn Davidson, de protagonist van dit waargebeurde verhaal, stelde een en ander op schrift in het nu verfilmde egodocument/reisverslag Tracks. Ze is ontworteld en voelt zich niet in de maatschappij thuis. Het plan voor haar reis is vooral een uiting van het verlangen om alleen te zijn, het onderweg zijn een alibi voor een proces van zelfontdekking. In de woestijn komt ze onvermijdelijk haar demonen tegen en het blijkt dat ze de zelfdood van haar moeder nog niet heeft verwerkt.
Om de trip te financieren moet ze sponsoring van het magazine National Geographic accepteren. Als onderdeel van de overeenkomst komt een fotograaf haar op gezette tijden bezoeken, waarbij hij romantische foto’s met een hoog Lawrence of Arabia-gehalte maakt. Robyn beschouwt hem eerst als een indringer, maar na een tijdje eist de eenzaamheid haar tol.
Symbolische reis
De laconieke wijze waarop de toenadering tussen beiden wordt geschetst, wars van Hollywoodclichés, is bepaald verfrissend. In de handen van de Australisch-Amerikaanse cineast John Curran wordt het verslag van deze symbolische reis ook een audiovisuele belevenis. Na The Painted Veil en Stone levert hij opnieuw een film af over een individu dat tot elke prijs zijn vrijheid wil realiseren en daarbij gerust tegen de goegemeente wil ingaan.
Met overweldigend mooie beelden geeft Curran het parcours van zijn personage weer. Je wordt helemaal stil van de breedbeeldfotografie vol zinderende horizonten, geblakerde landschappen en verzengende kleuren. Hele stukken van de film hebben nauwelijks dialogen. De momenten waarop de zuiver visuele poëzie het overneemt van het narratieve – een beetje zoals het landschap in zijn radicale absoluutheid vaak naar het abstracte neigt – behoren tot de mooiste van de hele film.
Evenwicht
De odyssee van Robyn wordt uitstekend gediend door de minimalistische muziek van Garth Stevenson. De rasperige violen en piano op een ondergrond van diepe bassen en elektronische klanken scheppen een apart klanklandschap dat ook weer het juiste evenwicht bewaart tussen emotie en abstractie. In zijn beste momenten doet Tracks zelfs denken aan het huwelijk tussen beeld en muziek in het baanbrekende Koyaanisquatsi (1982) van filmregisseur Godfrey Reggio en componist Philip Glass.
De Australische actrice Mia Wasikowska zet Robyn neer met een gepaste mengeling van tomeloze energie, koppige vasthoudendheid en kwetsbaar verlangen. Een onnadrukkelijke Adam Driver is de ongenode gast die uiteindelijk een toeverlaat blijkt. Er is een opmerkelijke bijrol weggelegd voor Rolley Mintuma, een Aboriginal die Robyn tijdens een deel van de reis begeleidt langs de songlines. De Aboriginals geloven dat een songline het pad aangeeft dat hun goddelijke voorouders tijdens de ‘droomtijd’ of schepping volgden.
Nomadisme
Door de respectvolle manier waarop de film met de eerste bewoners van Australië omgaat, evoceert John Curran het gedachtegoed van auteur Bruce Chatwin, met wie Robyn Davidson niet toevallig bevriend was. In boeken zoals The Songlines en What Am I Doing Here had hij het over het nomadisme als existentiële conditie van de mens.
Dankzij Tracks ben je als kijker getuige van de fysieke en vooral mentale reis van een vrouw die, als een moderne nomade, vertrekt om nooit meer terug te keren. Want de sporen mogen dan veranderen, de reis blijft altijd dezelfde.