Zo kreeg Massimo Bartolini door zijn ervaring met parken een expositieruimte toegewezen in de historische wijngaard achter de Sint-Pietersabdij. Hij plaatste er boekenkasten in het verlengde van de wijnranken.

“De organische vormen van de boekenkasten volgen de golving van de bodem”, weet curator Mirjam Varadinis. Er wordt een openluchtbibliotheek gevormd, met ingezamelde boeken die geleend of gekocht kunnen worden, waarna het geld naar basiseducatie gaat.

De stad zoals ze is

Curator Philippe Van Cauteren wil dan ook dat bezoekers van de tentoonstelling de stad helemaal doorkruisen. De twee stations, Sint-Pieters en Dampoort, dienen als begin- en eindpunt. De tentoonstelling, verdeeld in zes thematische ‘clusters’, zit daar als touw tussen.

Zo kunnen bezoekers ‘de stad zien zoals ze is’. En dus niet alleen het bekende centrum. Volgens de Gentse schepen van Cultuur, Lieven Decaluwe (Pro Gent), gaat het dan om een ‘scheppende, creatieve stad’.

En dus bevindt detitled van Peter Buggenhout zich bijvoorbeeld in de mooie, maar vervallen boksclub The Golden Gloves, ver verwijderd van het toeristische centrum. Het is een sokkel van aaneengeklonken stukken caravan, paletten, plastic verpakkingsmateriaal, en dergelijke die, volgens Buggenhout “op niets lijkt en waarin de samenhang ontbreekt”.

Dialoog en participatie

De vraag die zich hier opwerpt, is of je met dergelijke kunst het eigen manifest niet voor een deel geweld aan doet. Punt zes van het manifest, dat spreekt over dialoog en participatie tussen kunstenaar, bezoeker en bewoner. Varadinis wil op de tentoonstelling “geen artiesten in een ivoren toren, maar artiesten die het het publiek laten participeren”. Maar ziet de gemiddelde Gentenaar niet vooral een hoop vuilnis in detitled?

Buggenhout heeft daarom aandacht besteed aan het fysieke niveau. Er is meer kleur aanwezig in detitled dan in zijn ander werk en “het kunstwerk ziet er gevaarlijk uit, al is dat het niet”. Mensen die meer met kunst bezig zijn, kunnen zich richten op het analoge niveau, de betekenis van het werk. Voor Buggenhout drukt het werk uit wat hij ziet in het sociale en het culturele “dat dingen evolueren per stap. Neem er een weg en de elementen vallen uiteen.”

Andere artiesten benaderen het manifest op een andere wijze. Benjamin Verdonck bouwde in een sociale wijk een model van een sociale woning in een boom. De bewoners konden meegenieten van de bouw, al bleef de dialoog volgens Verdonck vrij basaal: “Wat is dat? Hoeveel kost dat?”

Emilio López-Menchero bracht dan weer zeventig buurtbewoners voor de camera, om hun favoriete liederen te zingen. Hierdoor ontstaan eerlijke portretten van zeer verschillende mensen.

De organisatie hoopt ook dat het festival zijn sporen nalaat. Of TRACK ook echt sporen achterlaat in Gent moet blijken. De organisatie verwacht 250.000 bezoekers.

© 2012 – StampMedia