In zijn tweewekelijkse column in De Standaard zoemde Bart De Wever gisteren in op Revolution Rock en Cuba, de “Club Med versie van de DDR”, en het feit dat linkse politici maar al te graag zoete broodjes lijken te willen bakken met de Castro broertjes. Dat is zijn goed recht, in een column snijd je als columnist aan wat je wil.

Maar het zou De Wever sieren mocht hij af en toe iets minder voor de hand liggende issues en opponenten uitkiezen om tegen te fulmineren. Van iemand met zijn “superieure intelligentie” – in de woorden van DS redacteur Steven De Foer in dezelfde krant – mag je toch verwachten dat die niet te beroerd is om ook het eigen gedachtengoed eens grondig te dissecteren. Waarom dus eens geen scherpe analytische column wijden aan de pro’s en contra’s rond zijn goeroe Dalrymple, of aan zijn mantra als zou België niet één land maar twee landen zijn, of aan de voor-en nadelen rond de Duitse economische falanx, enzovoort. Over de Moerdijk stelde iemand onlangs dat de huidige generatie toppolitici niet meer lijkt te twijfelen, in tegenstelling tot vroegere generaties. Ze zijn bijna zonder uitzondering overtuigd van het eigen gelijk. En dat is eigenaardig, aangezien de wereld net almaar complexer wordt. In Vlaanderen geldt iets gelijkaardigs. De Wever gaat door voor een geboren twijfelaar, maar dat slaat vooral op de strategische richting die hij uitwil of de compromissen die hij moet sluiten, met een steelse blik op de volgende verkiezing. Zijn eigen gedachtengoed lijkt daarentegen onaantastbaar. Iets waar erg intelligente mensen wel vaker blijk van geven – noem het de arrogantie van het zichzelf als superieur inschattend intellect.

Als Bart De Wever zich af en toe eens aarzelend zou tonen over zijn eigen politieke programma – de huidige financiële moeilijkheden van België lijken daartoe overigens een voldoende aanleiding te vormen -, zou hem dat het respect van velen in dit land opleveren. Misschien krijgt hij dan zelfs de allure van een staatsman, ook en vooral misschien in de ogen van Vlamingen die niet voor hem stemmen. Maar misschien zou Bart De Wever dan Bart De Wever niet meer zijn voor zijn vele aanhangers. En het is allicht niet zijn bedoeling om als staatsman de geschiedenis in te gaan. Het zij zo.

Een toppoliticus doet anno 2010 niet aan nuancering van zijn eigen politieke programma. Misschien is dat wel het echte drama van de huidige democratie.