Welke was uw reactie toen u voor het eerst het script las ?

Ik ken Philippe Blasband en wist wat hij schreef. Ik was zeer enthousiast toen ik het voor de eerste keer las, want ik kon me reeds inbeelden hoe het eruit zou zien. Ik ben zeer visueel ingesteld en richt me onmiddellijk op de verbeelding. Ik zag meteen de scènes. Ik lees ook graag. Het is niet zozeer wat er geschrevene staat maar wat het geschrevene kan teweegbrengen, dat mijn aandacht trekt. 

Hoe vertaalt u uw eigen perceptie van de tekst naar het personage op het podium?

Iedereen heeft de mogelijkheid om zich op het terrein van de verbeelding te begeven. Het moeilijkste is hoe dit op het podium over te dragen, hoe dit voor een gemiddeld publiek te vertalen. Er is een eenvoudige methode in theater: doe wat je zelf aanvoelt. De personages moeten je eerst aanspreken, zij zullen nadien ook het publiek aanspreken. Een ding dat ik bij theater heb geleerd, is dat, als je erin gelooft, de mensen er ook in zullen geloven.

Was het voorbereidend werk niet te moeilijk omdat u zoveel personages vertolkt in dit stuk?

Er is iets meer werk aan, maar het is niet moeilijker, en het is evenmin ingewikkelder.

U gaat van het ene personage over naar het andere, van de ene situatie naar de andere, terwijl u uw stem wijzigt en uw woordenschat aanpast. Hoe gaat u te werk om dit te verwezenlijken?

Het vereist concentratie en eerlijkheid met jezelf. Dit zijn de personages die je in jezelf opneemt. Vanaf het moment dat je uit één personage stapt, accepteer je het volgende personage. Het is een natuurlijke overgang. De tijd tussen de overgangen is gekenmerkt met een kleine fade-in / fade-out. Het feit dat je een personage in- of uittreedt. Er zijn personages die makkelijk integreerbaar zijn, anderen zijn wat moeilijker. Als het om een dynamisch personage gaat, dan is het eenvoudig, dan is het een enkele lichamelijke beweging. Als het om een hoge stem of een gebaar gaat, dan vergt dit wat meer tijd voor die beweging, of voor de overgang naar het eerste woord van een hoge, vrouwelijke stem bijvoorbeeld.

U gebruikt veel gelaatsuitdrukkingen, soms zelfs mime. Waar haalt u de inspiratie vandaan?

De mimiek is afkomstig van invloeden van buitenaf. Ik hou van de stomme films, vooral Buster Keaton. Ik vind dat de gebaren veel bijbrengen tot het accentueren van het personage. Zoals enkel de ogen bewegen, net als poppen. Het visuele van het gezicht kan meer bieden dan enkel geluid.

U moet toch zeer bewust zijn van uw eigen mimiek?

Dat is de focus. Als je daarin bekwaam bent, kan je de aandacht van je publiek op je gezicht richten en daarbij laat de belichting toe om de nadruk op het gelaat te leggen. Men kan met gebaren werken, of met de nadruk op een zekere blik of de blik wijzigen. Van zodra je dit meester bent, kan je ook van droefheid naar blijheid overstappen en vice versa.

Welke boodschap biedt «Rue du Croissant» volgens u?

Interessant aan dit toneelstuk is de ruime multiculturaliteit in éénzelfde stuk. Het gaat over heel diverse origines, verschillende leeftijden, alle sociale niveaus, alles in één enkel toneelstuk, dat vind ik uitzonderlijk. Brussel is net zo. Ik vind dat toneel moet weerspiegelen wat er in Brussel leeft, wat we niet vaak terugvinden in de theaterwereld. Brussel is rijk aan verschillende culturen, net zo zou dit moeten zijn in het theater. 
 

“Rue du Croissant” momenteel in the Box, KVS t.e.m. 27 februari 2011

Mohamed Ouachen’s andere speeldata:

“Djurdjurassique Bled” in l’espace MAGH van 15 tot 26 maart 2011 (02/ 274.05.10)

“La vie est comme un arbre” in la Maison des Cultures Molenbeek van 27 tot 30 april 2011 (02/415.86.03)