In onze huidige maatschappij worden ondernemingszin, werklust, ambitie en succes erg gewaardeerd. Daar is niets op tegen, ware het niet dat een aantal andere kwaliteiten genegeerd worden en dus ondergewaardeerd.
Via ons uitstekend sociaal systeem heeft iedereen toch wel een of andere vorm van inkomen – al moet je soms wel erg bij de pinken zijn om te weten hoe je best van dit systeem gebruik kunt maken.
Natuurlijk zijn – zoals overal – misbruiken ook hier mogelijk.
Maar wat is werken dan wel juist ?
Vraag aan een jong kind wie veel geld kan verdienen. Het zal zeggen dat het de mensen zijn die het hardst werken. Was dat maar waar ! Dan zouden mijnwerkers, wegenwerkers, spoorwegarbeiders veel geld verdienen. En iedereen die zwaar en gevaarlijk werk uitoefent.
Enkele jaren later hebben ze al begrepen dat ze het anders moeten aanpakken : ervoor zorgen dat ze poen scheppen, op een manier die gemakkelijk is. Dat loont wél. Ze zien het bij politici, (Europa op kop !) mediafiguren, rocksterren, profsporters. Die tendens beginnen ze al toe te passen tijdens hun middelbare school. En dan zeggen wij dat jongeren zich niet meer inzetten ?? Het wordt hen massaal voorgedaan.
Onlangs hoorde ik een politicus op TV zijn bijzonder hoog loon verantwoorden door te zeggen hoe hard hij al wel niet had gewerkt de laatste jaren “Vraag het maar aan mijn vrouw” Daar heb ik toch vraagtekens bij gezet. Ik denk dat zij denkt : en wat heb ik ondertussen gedaan ?? Geluierd, in de zon gelegen, shoppen ??
Volgens mij heeft zij ondertussen het hele gezin gedragen en alles wat daar rond en bij komt, helemaal alleen, zonder steun van haar man, maar hij heeft hard gewerkt …
Wat te zeggen over de buitensporige bedragen die sommige sporters ontvangen ? Hebben die echt meer bijgedragen aan de maatschappij
dan mensen die zorg dragen voor anderen –
en niet bezig zijn met hun eigen roem en glorie ??
Als het gaat over vrouwenrechten en gelijkheid en gelijkwaardigheid tussen beide geslachten, wordt vaak met spijt geopperd dat vrouwen nu eenmaal minder ambitieus zijn en niet genoeg gaan voor de hoge functies in de privé of in de politiek. Op die manier blijven mannen aan de macht en is er niet voldoende evenwicht. Niet alleen in de bezetting, maar vooral in de manier van uitvoering. Yin en Yang.
Wordt hier gesproken over werken, dan heeft men het over arbeid die vaak buitenshuis uitgevoerd wordt en in ieder geval betaald wordt.
Hoe hoger de wedde, hoe hoger (in de regel) de sociale bijdrage – hoe hoger recht op uitkeringen, pensioenen etc.
Wie weinig of niet betaald wordt, heeft niet gewerkt, of te weinig bij gedragen en heeft dus navenant ook geen recht op hoge uitkeringen. Anders is het misbruik van rechten … ??
Wat doen we dan met al die duizenden mensen die onbetaald, ongezien en dus ondergewaardeerd werk verrichten : de zorg voor eigen en andere kinderen, zieken, ouderen. De opvang van eigen en andere mensen die daarvan afhankelijk zijn – omdat ze kind zijn en dus nog niet, of wel niet meer in staat zijn helemaal voor zichzelf te zorgen, zich te verplaatsen enz. Vrijwilligerswerk in de meest brede zin van het woord.
De mensen die betaalde arbeid verrichten zijn zelden in de mogelijkheid om deze zorg op zich te nemen, want zij moeten “werken”. Dus wordt dat spontaan ingevuld door degenen die op dat moment NIET aan het werk zijn, om welke reden dan ook.
Als vrouwen in de loop van hun carrière promoties vaak aan zich laten voorbij gaan is dat niet zozeer omdat zij dat NIET belangrijk vinden, maar omdat hun prioriteiten anders liggen. Zij vinden het soms belangrijker om hun partner te ondersteunen, dicht bij hun kinderen te zijn, of bij anderen die hen nodig hebben.
Doen zij dat niet, dan moet er een scala aan anderen ingeschakeld worden, van opvang, over school, over grootouders, en weer anderen die zogezegd niet werken.
Soms kiezen we niet voor dat gepuzzel, zien we dat de partner toch een beter betaalde job heeft en die heel belangrijk vindt en laten we dus dat deel aan hem over. Zelf dragen we op die manier de hele maatschappij, want zonder het gezin, zonder een veilige basis voor kinderen, kan deze structuur niet goed functioneren.
In de klassieke archetypische man/vrouw rol (die toch nog steeds geldt) is het meestal vooral de vrouw die de sociale contacten regelt en opvolgt, eventueel voor het hele gezin: afspraken en bezoekjes regelen, feestjes organiseren, kaartjes sturen. Niet alleen bij leuke gelegenheden, maar ook als bedanking, ziekte of rouw.
In het onderhouden van die sociale contacten zowel met familie als met vrienden, buurt, school, etc. is tijd een belangrijke factor. Die hebben we niet als we voor het werk 8 en meer uren van huis weg zijn en daarna ook nog thuis het “gewone” werk nog wacht.
Die zorgende persoon is dus vaak een vrouw, hoewel er gelukkig ook wel zorgende
mannen zijn ! Voor het gemak vernoemen we hier dus vooral de vrouw.
Het is dus vaak de vrouw die, soms ondanks een hoog diploma – om nog te zwijgen over intellect – minder hoog scoort op gebied van goed betaald werk. Als gevolg daarvan heeft zij een lager inkomen, is meer afhankelijk van de man, heeft minder recht op uitkeringen en minder pensioen.
Vrouwen met kinderen die wel hoge functies bekleden, hoor ik soms verdedigen dat dit mits goede organisatie wel mogelijk is om dit tot een goed einde te brengen – zonder nadeel voor de kinderen. Ik trek dit niet in twijfel, maar wat me wel stoort is dat ze ondertussen te weinig al de andere mensen in de verf zetten die dit mee mogelijk gemaakt hebben : man, grootouders, tantes, of wie dan ook, die op hun beurt daar dan weer niet of te weinig voor werden betaald.
In al de besparingen die men momenteel beoogt, wordt maar al te vaak uitgegaan van : hoe lang en hoeveel heb je gewerkt ? Heb je jaren onbetaalde (gezins)arbeid verricht dan dreig je uit de boot te vallen. En wordt je dus dubbel “gestraft”.
Ik denk dat we toch eens dringend aan de alarmbel moeten trekken om duidelijker te maken aan politici en regeringsverantwoordelijken dat deze situatie scheefgetrokken is en onwaardig aan onze geciviliseerde humane maatschappij !!
Iemand ideeën ?
