Zoals bekend krijgt de OPCW – de internationale waakhond tegen de verspreiding van chemische wapens – dit jaar de Nobelprijs voor de Vrede. Hoe valt dat te rijmen met Alfred Nobels recept voor een volledig wapenvrije wereld, vraagt Heffermehl zich af.

“Nobel geloofde niet in het civiliseren van oorlog. Hij was erg specifiek in zijn testament uit 1895 toen hij het had over een prijs voor de ‘voorvechters van de vrede’, die alle wapens in alle landen willen afschaffen, als alternatief voor militarisme”, verklaart hij.

In zijn boek, The Nobel Peace Prize: What Nobel Really Wanted, beschrijft Heffermehl de ‘echte’ intenties van Nobel. Hij beargumenteert dat het Noorse parlement misbruik maakt van de taak die het van Nobel zelf kreeg toevertrouwd: een vijfkoppig comité oprichten, gewijd aan zijn vredesplan.   

“Jarenlang hebben Noorse politici de prijs gebruikt om hun eigen ideeën na te streven. Vorig jaar ging de prijs naar de Europese Unie, in 2010 naar de Chinese mensenrechtenactivist Liu Xiaobo en in 2009 naar de Amerikaanse president Obama – bijna geen enkele van de prijzen die in de voorbije twintig jaar werden uitgereikt, respecteert Nobels wens”, aldus de auteur.

Heffermehl diende ook klacht in bij de Zweedse autoriteiten die toezicht houden op de stichting. “De Noorse politici vonden het geen prettig idee dat er een onderzoek naar hen liep, en probeerden de Zweden af te wimpelen: met het argument dat het Nobelcomité onafhankelijk werkt en zich niet laat bevelen.”

“De Zweedse autoriteiten antwoordden dat die zienswijze niet correct is, en plaatsten het Noorse Nobelprijscomité onder Zweedse controle. Een sensationele beslissing en tikkende tijdbom onder de Vredesprijs, die nog maar weinig publieke aandacht kreeg”, besluit hij.