Deze keer heeft Ayo (vijftien maanden), niet toevallig, haar levensgrote beer bij zich als ik inbel. Hij zit gezellig op haar schoot en zij op de schoot van mijn dochter. Onmiddellijk verschijnt haar brede glimlach als ze me op het scherm ziet. Ik lach gul terug en zwaai eerst met mijn éne, dan met mijn andere en tenslotte met mijn twee handen samen naar haar. Wederzijds enthousiasme elkaar terug te zien, na twee dagen!
Bron: Brigitte Puissant
We beginnen traditioneel met hetzelfde liedje: ‘Twee handjes op de tafel, twee handjes in de zij, twee handjes op de schouders , op ’t hoofdje allebei’. Ayo pikt in: Haar gestrekte handen kloppen beide op tafel en gaan dan ergens de hoogte in… grappig! ‘ Nu maken we twee vuistjes, zo stevig als ’t maar kan, daar gaan we nu mee bommelen van rommeldebommeldebom.’ Ik maak zoveel lawaai met mijn vuisten dat mijn tafel ervan schudt en rammelt. Dit ritueel heeft zich al zo vaak herhaald dat ze het nu ook kan, haar handen tot vuistjes maken en rommeldebommelen, tot groot jolijt van haar mama.
En dan komt mijn gele brombeer met rugzak tevoorschijn. ‘OOOOh!’ Ze lacht stiekem omdat ze weet wat komen gaat. Eerst zegt de beer brommend dag aan Ayo en haar mama door zich voorover te buigen naar het scherm. Dan draait hij zich om en groet oma Bibi met zijn donderstem. En dan … en dan …? Ja, uit zijn rugzak komt …??? … een kleine bruine beer tevoorschijn (en later ook een blauwe kleinere beer, en dan nog twee kleinere mini-versies) . Terug die lach van herkenning. Dansend met hen zingen mijn dochter en ik in echo: ‘k zag twee beren broodjes smeren, o dat was een wonder, ’t was een wonder boven wonder … ‘ En dan komen de topmomenten van het liedje: ‘HI, HI, HI’, dan springt de kleine beer wild naar voor, drie keer uiteraard. Met ‘HA HA HA’ is het beurt aan de grote brombeer. Grote hilariteit bij Ayo, die zo luid ze maar kan de onomatopeeën wipt en schreeuwt. ( Ze heeft ondertussen niet door dat haar eigen grote beer al lang van haar schoot is gevallen met al dat bommelen en grommelen …)
Het thema van vandaag is SCHOEN. De vorige dagen waren ‘ballen’ aan de beurt, ‘rammelaars’, ‘Vrouwtje Emma en Mijnheer Jules’ (twee Afrikaans kleurige popjes met oorbellen en hoed). Terwijl ik in bad zat bedacht ik een liedje en een ritmisch dansje op ‘schoenen stappen’. Haastig schreef ik op mijn ‘scenarioblad’ de noten op om het deuntje niet te vergeten. Heel eenvoudig gaat het zo: ‘Stappe, stappe, stappe, stappe hier is mijn schoen (mijn rechterrode schoen stapt naar het scherm), stappe , stappe , stappe , stappe dat ook een schoen (mijn linkerrode schoen nu ook). Stappe , stappe stappe stappe nu nog een zoen (schoenen geven elkaar een zoen en ik geef vervolgens een schermkusje aan Ayo )’. Hetzelfde ritueel herhaalt zich met een hoop andere schoenen naast me op een stoel.
Ayo zoekt nu ook haar schoenen in de woonkamer en doet mee. Ze wurmt haar handje in haar nieuwe roze schoen en klopt er mee op tafel! En dan haalt ze een boek alsof ze zich nog herinnert dat we acht weken geleden en veel maanden daarvoor leesmaatjes waren. Ze verrast me door een flapje te openen en???, ze kijkt naar mij (maar ik kan niets zien …) ‘het is de kip!’, roept mijn dochter gelukkig. ‘Kukeleku!’, kraai ik. ‘De aap!’ ‘Oe oe oe’. We lachen beide naar elkaar over en in het scherm.
Acht weken, het duurt te lang voor een alleenstaande oma op 60 km afstand. Maar ook dit is écht contact: elkaar in de ogen en de lach kijken, zwaaien, gebaren en dansen, samen stiekem weten wat er komt. Elkaar vinden, ook op afstand.
Ik kijk uit naar de volgende sessie en leg opnieuw mijn schoenen klaar.
Brigitte Puissant is grootmoeder, moeder van twee dochters, pedagoge met rustpensioen en auteur.
