Omdat ik het een belangrijk punt vindt, breng ik de boodschap van onlangs nog eens in compacte vorm, zoals ik ze vanmorgen deelde via Instagram.

Ik kwam nog eens voorbij een begrafenisstoet. Tegenwoordig sterven zowat 44 mensen aan Covid19 per dag. Toen ik een klein kind was, in de jaren zestig, werd de dood van een mens niet zo krampachtig weggestopt. Tantes en grootvaders werden in hun huis opgebaard, met een grote purperen baldakijn voor de deur, zichtbaar in heel de straat. Vandaag mag de familie zelfs de kist meestal niet meer in de aarde zien afdalen… Dat is dom en betekent een groot verlies. De beste raadgevers over rouw, het verwerken van de dood van een bekend of geliefd iemand, zoals Manu Keirse en Luc Versteylen, benadrukken immers dat het zien face to face van de overledene nodig is om tot een goede verwerking te komen. Kan onze populatie nog met Emoties Arbeid leveren? Persoonlijk heb ik veel geleerd als vrijwilliger-hulpverlener in een Palliatieve Zorg Eenheid in een regionaal ziekenhuis, en via de lectuur van “Helpen bij verdriet en verlies” van Keirse. Volgens mij moeten media meer hulp bieden bij het verdiepen van het bewustzijn over de pandemie. Het virus is onzichtbaar, & onze verbeeldingskracht schiet daarom te kort. Alleen als de ernst en het dodelijke gevaar echt doordringt, zal de populatie de maatregelen stipt willen uitvoeren, zonder betogen. Ik wil beelden van begrafenissen zien! Kisten! Graven! Geef ons nuttige beeldvorming, TV en krant! De realiteit van het leven. In plaats van altijd die nadruk op entertainment. Dit keer is er misschien niet de gewone grote nood aan “afleiding”, maar ook juist aan stilstaan bij de moeilijke essentie. Bij de dood.

Tekst en foto zoals gebracht op Instagram (stef3000kbg)

Illustratie

Een begrafenis in Covid19-tijd