Zoals
steeds is er wel altijd iemand die zijn mond voorbij praat. Ook nu
zijn er details bekend geraakt van een gesprek dat zich afspeelde aan
de onderhandelingstafel van de Federale regering. Een Zweedse wind
heeft dit tot bij ons gebracht. Omwille van de discretie werken we
met willekeurige letters in plaats van met de exacte namen.

Lange
tijd heeft de NV-A in de onderhandelingen het been stijf gehouden en
wilde absoluut het departement Asiel en Migratie. Bovendien moest de
portefeuille van naam veranderen. Asiel
en migratie, vond NV-A, betekent immers dat er vluchtelingen en
vreemdelingen naar België komen, die asiel krijgen en opgevangen
worden. Het betekent ook dat men een migratiebeleid moet voeren, al
was het maar om de knelpuntenberoepen in te vullen. Maar dat was te
veel gevraagd, vonden ze, en konden al de andere rechtse politici
daarvan overtuigen.

De
onderhandelaars F.T en J.J hadden tijdens de kiescampagne op de
markten en in de cafés, goed geluisterd naar de stem van het Vlaamse
volk. B.D zei dat hij soms ook luistert en ook het een en ander had
opgevangen. Zo herinnerde hij zich het relaas van de vrouw op straat
en van een man aan de toog dat er een veel strenger beleid moest
komen ten opzichte van de vluchtelingen. “ Ze nemen al ons werk af,
mijnheer” hadden ze gezegd. “ Die vreemden willen alleen maar
profiteren en niet werken” schreeuwde ze. “ Gans onze sociale
zekerheid zal onderuit gaan als alle vluchtelingen naar België
komen.” “Dat zijn er zo’n 40 miljoen hé mijnheer“ hadden ze
gezegd. Alle aanwezigen knikte instemmend en bevestigden dat ze ook
zoiets hadden gehoord.

P.V
bracht voorzichtig in dat ze niet alles hadden gehoord en vulde het verhaal aan.
Een andere
tooghanger wist namelijk te vertellen dat we geluk hadden dat er
zoveel vluchtelingen hier het werk deden dat Vlamingen niet meer
doen. “In bijna alle restaurants en cafés in Leuven bijvoorbeeld”
zei die man” werken er honderden Nepalezen in de keukens. Officieel
wel te verstaan.” Zonder hen zouden de politici nog weinig op
restaurant kunnen gaan. Deze vreemdelingen, ex-vluchtelingen, dragen
juist bij aan onze sociale zekerheid.” Een vrouw op ouderdom viel
deze tooghanger bij: “Niet alleen in de restaurants, maar in
Heverlee en vele andere rustoorden,worden we nog dank zij die –
vreemde verzorgers – in het rusthuis goed verzorgd. Nog weinig
Vlamingen doen dat.”
Iedereen
aan de onderhandelingstafel negeerde deze laatste bedenkingen; het
past niet in hun betoog. Het enige wat ze zich konden inbeelden waren
de eindeloze rijen, miljoenen vluchtelingen, levend in
vluchtelingenkampen aan de rand van Leuven, Antwerpen, Gent en andere
grote steden. Zo’n beelden konden ze zich voorstellen want ze zagen
die elke dag op TV, maar dat waren wel vluchtelingenkampen in
ontwikkelingslanden. Dat mocht ons hier in het Westen niet overkomen.
Stel u eens voor, ze mochten er niet aan denken.

In
tijden van besparing was dat wel een doorslaggevend element om de
grenzen te sluiten en alle mensen zonder papieren die hun ellendig en
onmenselijk bestaan waren ontvlucht, op te sluiten en te deporteren.

“Mag
ik toch vragen om niet te vlug besluiten te trekken” zei E.S, één
van de weinige vrouwen die bovendien pas bij de grote heren van de
politiek mocht zitten: “ ik wil jullie er wel op attent maken dat
mijn familie ook is gevlucht in de twee wereldoorlogen. Mijn
overgrootouders waren bij de vluchtelingen die in 1914 vanuit
Antwerpen over die Pontonbrug naar Nederland zijn gevlucht voor de
Duitse bezetting. En mijn ouders zijn in 1940 naar Frankrijk gevlucht
voor het oorlogsgeweld” Je zag de vragen in de ogen van de andere
onderhandelaars. “Met wat komt die nu af “ dachten ze. Ook E.S
zag dat ze niet duidelijk genoeg was geweest en vervolgde: “ Ik zit
alleen met dat wrang gevoel dat we enkele dagen geleden met grote
luister die honderdduizend vluchtelingen in Antwerpen hebben gevierd
en nu zo streng zijn voor de huidige vluchtelingen.” zei ze. “Ik
mag er niet aan denken dat mijn ouders en grootouders in Frankrijk en
Nederland zouden zijn opgepakt en opgesloten en teruggestuurd naar
het oorlogsgebied.” Ze waren op dat ogenblik toch ook “Sans
Papiers”. 

Nu keek iedereen wel verbaasd. Het was voor hen duidelijk dat hier een
nieuweling zat die nog veel moest leren. Hoe kon je nu vluchtelingen
van het eigen Volk gaan vergelijken met deze uit vreemde landen. G.R,
een verstandig iemand, begon reeds te sidderen van spanning en dacht
“Stel u voor dat ze seffens komt zeggen dat de vluchtelingenstromen
onze schuld zijn omdat wij ook wapens leveren en gaan bombarderen in
den vreemde…. Of dat ze nog oude koeien uit de gracht haalt en
begint over kolonialisme en uitbuiting of bijvoorbeeld dat we te
weinig doen om de oorzaken van die vluchtelingenstromen te voorkomen.
Hopelijk houdt ze nu haar mond”
Doordat
G.R blauw uitsloeg van de verontwaardiging kreeg E.S haar gelaat meer
en meer een gele kleur van de schrik van de kwade blikken die de
anderen haar toewierpen.

“Willen
we daar nu mee ophouden en terug tot ons onderwerp komen” kwam B.D,
de sterke man rond de tafel, even tussen beiden. “Het ging hier
over het feit dat het een staatssecretaris voor opsluiting en
deportatie van vluchtelingen moet worden in plaats van een
staatssecretaris die meer vluchtelingen zou opvangen.” zei hij.

“Ja
maar”, mopperde J.V die nog wat bindingen had met beweging.net (
ho, toch zo’n mooie naam) “je kan toch niet ontkennen dat er door
al die miserie in het Midden-Oosten nog miljoenen vluchtelingen zijn
bijgekomen. Heb je die vluchtelingenkampen alleen al langs de grens
met Turkije, niet gezien? Hebben ook de VN, de Paus en andere
gezagsdragers in de wereld niet opgeroepen om onze
verantwoordelijkheid te nemen?”
“Jawel”,
zij P.D, een oud gediende in de politiek en partijgenoot van J.V, “we
hebben daar onmiddellijk gehoor aan gegeven en onze F16 gestuurd om
te gaan bombarderen.”

“Alhoewel”
zei K.P een andere partijgenoot, “Moeten we in het regeerakkoord
ook niets voorzien om ons steentje bij te dragen in de opvang van die
miljoenen vluchtelingen? Vluchten voor burgeroorlogen, onthoofdingen
en verkrachtingen doet men toch niet om rijker te worden of om in het
land van aankomst te kunnen genieten van de sociale zekerheid.”
De
anderen hun mond viel open. Zoveel naïviteit hadden ze nu ook weer
niet verwacht van een oude rot in ‘t vak. Hier moest een strategische
zet achter zitten. Ze waren onmiddellijk op hun hoede.

M.B,
de rondborstige dame die het klappen van de vluchtelingenzweep goed
kende reageerde onmiddellijk met een tegenzet: “ Luister eens”
zei ze met een fijn stemmetje, Je mag toch niet vergeten dat ik
vorig jaar al heel veel gedaan heb voor de extra opvang van
vluchtelingen. In totaal zorgde België vorig jaar voor de
hervestiging van 40 Burundese vluchtelingen, 40 Congolese
vluchtelingen en 20 individuele personen. In december 2013 besliste
ik zelfs om 75 Syrische en 25 Congolese vluchtelingen op te vangen.
Ik weet natuurlijk niet of die nog gekomen zijn of niet.

Eventjes
was het stil maar uiteindelijk zag T.F, toch de specialist inzake
vluchtelingen, de kans schoon om M.D een loer te draaien. “Ola e
menukke hé madammeke,” zei hij op zijn beste Leuvens, “ ge moet
niet zo hoog van de toren blazen. Hoeveel vluchtelingen lopen hier
nog rond die jij niet hebt opgepakt noch opgesloten of gedeporteerd?”
Daarmee was de toon gezet en onderstreepte T.F nog eens zijn
kandidatuur voor de nieuwe post van staatssecretaris voor opsluiting
en deportatie.

Ondertussen
was C.M die de vergadering voorzat, wakker geschoten en liet hij zien
wie hier de baas was na NV-a. “Ik stel voor dat we het eens zijn
met de N.V-a onderhandelaars, en die naam wijzigen en ook een paar
straffe principes zouden opnemen in het regeerakkoord. Iedereen van
ons is daarvoor en we kunnen ons steeds verschuilen achter de rug van
de nieuwe NV-a staatssecretaris. De mensen weten binnen vijf jaar
toch niet meer dat we dit allemaal samen eenparig hebben
goedgekeurd.” De vergadering was het hiermee eens en slaagde een
zucht van opluchting. Dat was dan weer geregeld en zo konden ze iets
gaan eten en een paar uur gaan indutten om dan weer andere knelpunten
aan te pakken.

Men
sprak eerst nog snel af dat er naar de media en de bevolking steeds
verdoezeld moest gecommuniceerd worden. Dat
was nodig om de burger niet te veel in het harnas te jagen. “Ze
zouden al erg genoeg schrikken met wat deze regering gaat uitspoken”
grapte een deelnemer in een onbewaakt moment.

Toen
werd ik wakker en dacht “wat een nare droom.” Ik zette even de
radio aan en het was alsof mijn droom toch was gebeurd. Ik hoorde een
hele uitleg over strenger optreden tegen mensen zonder papieren,
uitbreiding van gesloten centra, opsluiting van moeders met
kinderen….

Ik
kneep even in mijn billen maar voelde niets. Aai” schreeuwde mijn
vrouw en plots was ik klaar wakker. Onmiddellijk
nam ik het regeerakkoord ter hand en ging wat lezen. Ik zag vrij vlug
dat mijn droom spijtig genoeg werkelijkheid ging worden. Na vele
wollige zinnen vol verraderlijke puntjes kwamen er toch een paar
duidelijke punten naar voor in het regeerakkoord, deel asiel en
migratie.

Zo
zijn alle onderhandelaars, ook deze van CD&V, onder meer akkoord
dat de gesloten centra zullen uitgebreid worden, het aantal
opvangplaatsen zal worden afgebouwd, meer vluchtelingen zonder
papieren zouden worden opgesloten en gedeporteerd en dat men opnieuw
minderjarige kinderen zal opsluiten. 

Geen
woord over inspanningen om meer vluchtelingen op te vangen of om iets
te doen aan de oorzaken van het vluchtelingenprobleem. Geen woord
over de enkele tienduizenden achterstallige dossiers bij de Raad voor
Vreemdelingenbetwistingen noch over de paar tienduizenden dossiers
over naturalisatie die nog moeten behandeld worden. Zo
kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Neen, alleen vluchtelingen
oppakken, opsluiten, deporteren interesseert de nieuws
stadssecretaris. Daarom zal hij in de praktijk de “staatssecretaris
voor opsluiting en deportatie” zijn en niet zoals hij officieel
heet de “staatssecretaris voor asiel en migratie”.

NV-A
en Theo Francken zullen de volgende vijf jaar laten zien hoeveel
strenger de vluchtelingen zullen aangepakt worden met een NV-a man
aan het roer. Al die aandacht die de blauwe Maggie De Block de
laatste jaren kreeg zou nu naar Theo moeten gaan en hij zal vechten
om de meest populaire minister te worden, op kap van de
vluchtelingen als het moet. Natuurlijk
legt hij de klemtoon op het “oppakken en uitzetten van criminele
vluchtelingen” dat gaat er beter in bij de bevolking dan dat hij al
het overige er bij vertelt. 

Toch
wil ik eindigen met iets positiefs dat Theo gezegd heeft. Hij
verklaarde wel grootmoedig dat hij “migranten die geïntegreerd
zijn en in een knelpuntberoep werken” zeker niet zou terugsturen.
Hij vergat er wel bij te zeggen dat het hier gaat over mensen met een
verblijfsvergunning; sommigen zijn zelfs Belg. De anderen mogen hier
gewoon niet werken, ook al willen ze.
Beste
dames en heren politici, laat uw beleid een rechtvaardig beleid van
hoop zijn, ook voor de vluchtelingen. Stop het onrecht en niet de
mensen.

Vriendelijke groeten.

Pol
Van Camp