Opvallend is daarbij dat de Vlaamse studenten bij een familie in Charleroi gaan logeren (van 16 januari 2010 tot 5 februari 2011), waar zij overdag cursus volgen en aan hun theaterstuk werken, en ’s avonds Charleroi (en hun gastfamilies) leren kennen.

Nadien gaat de hele groep, Waalse studenten inbegrepen, voor een gelijkaardig verblijf naar Mechelen, waarna voorstellingen volgen in alvast Charleroi, Louvain-la-Neuve, Leuven en Mechelen. Charleroi werd als standplaats gekozen omdat professoren en studenten er gebruik kunnen maken van het Paleis voor Schone Kunsten en van de diverse zalen die deze stad – nog altijd de grootste van Wallonië, wat het aantal inwoners betreft – rijk is. Verder zijn ook het Eden-theater en het Théâtre de l’Ancre van Charleroi bij het project betrokken.

De studenten worden bij families in Charleroi ondergebracht, en leuk is dat daarbij gezocht werd naar families die op de een of andere wijze een band met Vlaanderen hebben: ofwel omdat zij er gewoond of gewerkt hebben of er nog werken, ofwel omdat zij een Vlaamsklinkende naam dragen.

Er werden dan ook in Charleroi nogal wat mails verstuurd naar families met namen als Agneessens tot Vanden Berghe, over Houthoofd en Provoost, maar alle studenten zijn nu onder dak. Hetzelfde procédé wordt later in Mechelen overgedaan, maar daar zal naar restanten van de francofonie worden gezocht.

De studenten moeten in Charleroi ook op zoek naar personages die zij in hun theaterstuk kunnen opvoeren of gebruiken, en die telkens een band met Vlaanderen hebben – al is het enkel de familienaam. Zo gaan zij op zoek naar een Vlaamse supporter van de voetbalploeg Olympic Charleroi, of naar een Vlaamse treinconducteur op de lijn Mechelen-Charleroi, of naar de zoon of dochter van een ingeweken Vlaamse arbeider, of naar een Nederlandstalige specialist in het ziekenhuis van Charleroi – en nadien wordt alles in omgekeerde zin overgedaan in Mechelen.