Het is onmogelijk
om alle concerten en voorstellingen op TaZ bij te wonen en ik ben daar eerlijk
gezegd niet rouwig om. Trop is te veel. Een normale sterveling gaat ook niet
elke dag vier keer op restaurant.

Op reis kun
je natuurlijk niet anders en ik beschouw TaZ dan ook als een
vakantie-uitstapje. Af en toe een broodjeszaak, af en toe een snackbar, soms
eens naar een sterrenbistro.

Gisteravond
koos ik voor een frituur in een industriepark buiten de stad. Je kon er met het
openbaar vervoer niet geraken, dan maar een taxi genomen. Die kostte mij by the
way evenveel als de voorstelling (15 euro), dus dubbel heen en terug.

‘Miranda
van Frituur Miranda’ is een toneelbewerking door Muziektheater De Kolonie van
de gelijknamige novelle van Erik Vlaminck over –ik citeer- een ‘fel foorwijf,
een onvervalste volksvrouw en krolse frietkotmadame’.  

Marijke
Pinoy doet dan ook haar best om een gemeen, verlept en lomp vrouwmens uit te
beelden. Toch lukt het me niet om haar personage te geloven. Ze praat een
soort gekunsteld West-Vlaams met af en toe beschaafde woorden ertussen en ze
stelt zich te veel aan om het publiek te behagen.

De
voorstelling wordt gespeeld in een grote loods waar een kermisattractie
opgebouwd wordt. Wellicht was het de bedoeling om met het decor een
foorsfeertje te creëren, maar heel erg geslaagd kunnen we dit niet noemen.

Het stuk is
voor het grootste gedeelte een monoloog. Miranda vertelt over haar familie en
over haar minnaar, over haar man en zoon die ze enkele jaren geleden in de
steek liet, over haar ‘zwangerschapsvergiftiging’, over haar afkeer van
kinderen, veel verhaaltjes, veel anekdotiek, veel blabla en af en toe wat
gazettenpraat.

Die
monoloog wordt geregeld onderbroken door een orkestje (Bo Spaenc & His
Vintage Orkestra) dat oude kermisschlagers speelt (‘Wooly Bully’, ‘In the
summertime’, ‘All shook up’,…) en als ze het over Louis Neefs heeft ‘Aan het
strand van Oostende’. Af en toe wordt ook het publiek geprovoceerd of voor aap
gezet, de stroom valt weleens uit, er worden korte ‘fotoshoottoneeltjes’
opgevoerd, ze neemt zelfs haar tijd om te douchen, dat soort ‘opvullingen’. De muzikanten
illustreren haar betoog ook muzikaal, wat soms geestige vondsten oplevert (de
klank van de gitaar versus de klanken van het West-Vlaams) en op zeker ogenblik
wordt de metalen constructie van de kermisattractie één groot
percussie-instrument (wellicht een idee van Pat Van Hemelrijck).

Als de
monoloog na ongeveer een uur strop zit, krijgt Miranda bezoek van haar zoon,
wat uitmondt in een fikse ruzie en als dat gedoe afgelopen is, wordt het tijd
voor ontroering. Dan vraagt Miranda begrip voor haar visie op wat gebeurd is in
haar leven, vertelt wát er precies is misgegaan bij de geboorte van haar zoon
en waarom ze zo’n slechte moeder was en is.

Ik vond het
allemaal wat vergezocht. Mannentaal in de mond van een vrouw gelegd en een
ongeloofwaardige catharsis die ontroering of eventueel medelijden had moeten
oproepen, maar de brok in de keel bleef uit.

‘Miranda
van Frituur Miranda’ is eigenlijk een spin-off van Eric Vlaemincks roman
‘Suikerspin’ die ook al voor toneel bewerkt werd. Het is volkstoneel.
Frituurtheater. Veel frikadellen, veel mayonaise, veel stoversaus, weinig
stoverij.