Ondanks het
schitterende weer is Theater aan Zee alweer een succes. Vrijwel alle
voorstellingen zijn reeds uitverkocht of toch bijna. Soms wordt er zelfs een
voorstelling toegevoegd om aan de vraag te voldoen. Zoals ‘Moe maar op en
dolend’ van Abattoir Fermé, een herneming van hun doorbraakstuk uit 2005.

Waarom het
stuk zoveel succes oogst, weet ik niet. Er wordt in het halfduister gespeeld en
je kunt amper zien wat er op scène gebeurt of wie er aan het woord is. Zowat de
hele voorstelling lang word je ondergedompeld in een mix van fabrieksgeluiden
en als er al licht is, word je erdoor verblind.

Volgens het
programmaboekje lijkt de toeschouwer opgesloten in een achterkamertje van het
onderbewustzijn, waar logica zoek is en dromen omslaan in duistere nachtmerries.
Nou ja, met dat soort uitleg kun je alle kanten uit en er zullen wel
toeschouwers zijn die deze uitleg graag slikken.

Na een
lange intro waarin volstrekt niets gebeurt, worden we een uur lang meegetroond
in een opeenvolging van scènes gespeeld door twee vrouwen en een man die
grotendeels paddemoedernaakt zijn (soms met een zonnebril op, dat wel) of
rondlopen in hun ondergoed. (Logisch trouwens, veel mensen slapen, en dromen
dus, zonder kleren aan).

We zien hoe
een vrouw (Mieke Laureys) een auditie doet, maar te preuts is om haar borsten
te tonen en even later door een andere vrouw (Tine Van den Wyngaert) bedolven
wordt met klei. We zien hoe deze laatste een kattin wordt en zich in allerlei
krolse bochten wringt terwijl een lachband steeds luider afgespeeld wordt. We
zien hoe een man (Chiel van Berkel) zijn hoofd inpakt zodat hij geen lucht meer
heeft om te ademen.

Er gebeurt
nog van alles waar kop noch staart aan te vinden is, maar het publiek kan er
niet genoeg van krijgen (behalve enkelen die de zaal verlaten).

Abattoir
Fermé is een fervent tegenstander van pleziertoneel en een hartstochtelijk
voorstander van ‘lelijk toneel dat raar en ondoorgrondelijk diep is’. Ik vond
‘Moe maar op en dolend’ absoluut niet lelijk: de lelijkheid werd verdoezeld in
het duister van de scène. Raar? Zoals zovele voorstellingen. Ondoorgrondelijk?
Zeker. Maar ondoorgrondelijk diep? Dat dan weer niet. Mij lijkt het veeleer een
alternatieve revue. Het publiek vond het in elk geval heel erg oké. Drie keer
een volle zaal, wat wil je nog meer?

Op mij
maakte de voorstelling alvast weinig indruk. Toen ik even later een ijsje kocht
in de omgeving van De Grote Post (Tom Lanoye stond voor mij) was ik ze al
vergeten.