Op het ritme van een opgewekt gitaarriffje gaan beelden van zorgeloze Israëlische ravers dansend in de modder feilloos over naar Palestijnse kinderen die weglopen van traangas te midden van een dorre vallei met hier en daar een olijfboom. De toon van de film wordt meteen gezet: op enkele kilometers afstand leeft het ene volk in onbegrensde vrijheid, terwijl aan de andere kant van de muur de bewoners alle bewegingsruimte wordt ontnomen.

De opzwepende muziek en de snelle montage schudden de kijker wakker. Soldaten tot de tanden gewapend gaan op patrouille in een bezet Palestijns dorp, een man in trance danst op de psychedelische muziek, Palestijnse kinderen gooien met stenen, een clown jongleert in het midden van de woestijn en honderden losgeslagen ravers in felle kleuren springen wild heen en weer. Opnieuw een rookgordijn van traangas, dit keer neemt de cameraman (Jan Beddegenoodts) de benen, er heerst paniek. En wij kijken op een veilige afstand, vol verwondering, mee.

Wat is vrijheid?

Zowel de protesten van de Palestijnse jeugd als de rave parties van de jongeren in Israël zijn uitingen van dezelfde frustraties en gevoel van machteloosheid. Iedereen hunkert naar echte vrijheid, hoewel dat begrip aan beide kanten van de scheidingsmuur een totaal andere invulling krijgt.

“Vrijheid betekent dat ik naar Gaza kan gaan om mijn familie te bezoeken”, zegt Linah Alsaafin, een mondige Palestijnse uit Ramallah. Haar neefjes daar heeft ze nog nooit gezien omdat ze geen toelating krijgt om te reizen in haar eigen land.

“Dat is waanzinnig, want we wonen nauwelijks 60 kilometer van elkaar.” Dat probleem kennen Israëli’s niet. Zij hebben de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen, om de wereld rond te reizen, om 72 uur lang te raven in de blakende zon onder invloed van een explosieve cocktail van drank, pillen, zon en muziek.

Toch is de vrijheid van jongeren in Israël daarom nog niet onbeperkt, zegt de documentairemaker. “Daar heb je de verplichte legerdienst. Elke jongere moet drie jaar naar het leger. Voor hen zijn de raves een manier om vrijheid in hun geest te vinden. Terwijl ze in Palestina gaan protesteren voor een basisvorm van vrijheid.”

Mindfuck

Jan Beddegenoodts hoorde voor het eerst over de raves en over de Israëlische ‘Walk About Love Movement’ toen hij met een filmploeg werkte aan ‘We are Nabi Sahel’, een documentaire over een Palestijns dorp in verzet. “In de weekends begon ik naar raves te gaan in bossen, woestijn en aan zee.” Al snel raakte de jonge journalist bevriend met producers en bekende dj’s. Maar het koste hem nog eens vier maanden vooraleer hij hun vertrouwen won om voor de camera over het conflict te praten.

Onderdompelen in beide onverzoenlijke werelden leidde, om het met zijn woorden te zeggen, tot een mindfuck: “Vrijdagochtend ben je aan het protesteren en word je beschoten met traangas en rubberkogels en enkele uren later ben je in een rave in de woestijn met vijfduizend man samen. Ik had zowel vrienden in protesten als in de raves. Dat maakte ‘The Taste of Freedom‘ een zeer persoonlijk project.”

Door zijn originele invalshoek slaagt Jan Beddegenoodts erin een film te maken over een moeilijk onderwerp voor een breder publiek. Geen saaie historische uiteenzettingen of grote politieke theorieën dus. De camera registreert wat de filmmaker ziet. Mensen vertellen ongedwongen wat ze denken. Een knap staaltje participatieve journalistiek!

Naast de documentaire is er ook het boek ‘Taste of Freedom’.
‘The Taste of Freedom’ speelt zaterdag 19 mei om 20.30 uur in De Werf in Brugge