Majestueus, adembenemend, noem zelf een adjectief. Woorden kwamen bij wijlen te kort om te omschrijven hoe stérk The National voor de dag kwam in Brussel. Samen met Arcade Fire staat deze band sinds haar laatste album High Violet op eenzame hoogte in indierockland. Het zal een ware titanenclash worden op de festivalweides volgende zomer.

Zonder enige pretentie werd de set geopend met twee rustige nummers uit het nieuwe album. Duidelijk een band met zelfvertrouwen, want ondanks de onvoorspelbaarheid zat de vlam meteen in de pan. Meer zelfs: wie tegen het derde nummer uit de set, ‘Mistaken for Strangers’, geen last kreeg van rechtopstaand nekhaar, moet dringend eens naar de dokter.

Snerend, schreeuwend, op het ritme van gealarmeerde gitaarpartijen, baande zanger Matt Berninger zich een weg door het eerste deel van de set. De teksten van The National zijn al van een uitmuntend niveau; live lijken ze zelfs nog wat plechtiger over te komen.

De Dessner-broers, beiden muzikale architecten van de band, daagden regelmatig het publiek uit, terwijl Berninger het ultieme beeld van een antiheld nog een extra dimensie gaf. Als een onzekere scheikundeleraar wandelde hij doelloos over het podium, nu eens uit het ritme klappend, dan weer vernietigend uithalend in zijn microfoon.

Die microfoon moest er meermaals aan geloven. Bij wijlen ging hij zo danig te keer dat hij haast een toekomstige rock martyr leek. Gelukkig voor de fans maakten grappige bindteksten duidelijk dat Berginger en co gewone mensen zijn die zich niet laten overmeesteren door hun existentiële problemen.

Toch brengt het werk van The National tonnen wanhoop en melancholie. “Oudere nummers waren zowaar nog ‘donkerder’ dan we ze recent brachten” aldus Bryce Dessner. Een paar van die nummers kwamen ook aan bod, maar waren niet altijd een even grote meerwaarde. Hetzelfde was ook het geval voor de blazers, hoewel het vaak om een karakteristiek element gaat in het geluid van The National.

Maar dit waren voor alle duidelijkheid geen echte minpunten. Het publiek smulde van de hele set, die van het ene hoogtepunt naar het andere groeide. Na een uur was iedereen bijvoorbeeld al vergeten dat het voorprogramma door een zeer degelijke band werd verzorgd. Phosphorecent was de naam, en Berninger zorgde er gelukkig nog voor dat ze niet helemaal de voetnoot van een briljante AB-avond werden. 

Een nummer dat logischerwijs voor het laatste deel van de set werd gereserveerd was ‘Fake Empire’, een hitje van een paar jaar terug, maar vooral ook een nummer dat de tijdsgeest en malaise in thuisland V.S. perfect portretteert. Toch was dit op zich geen memorabel moment. Meer nog: het werk van High Violet maakte meest indruk, en voor de toegift kreeg het publiek dan ook ‘England’ te horen. Opnieuw zo’n kippenvelmoment om U tegen te zeggen.

Maar dat was nog niet alles: verbaasd dat ze in principe maar voor anderhalf uur geprogrammeerd stonden, kwam The National nog terug voor een toegift van bijna een kwartier. Memorabel daarbij was de uitvoering van ‘Mr. November’, met Berninger in het publiek. Opnieuw schreeuwde de zanger zich schor, alsof z’n stembanden immuun zijn voor al die uithalen en spastische emotionele uitbarstingen.

‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ werd de logische afsluiter, maar ook hier was voorspelbaarheid ver te zoeken. Het nummer werd integraal zonder versterking gebracht, wat verre van simpel is in een zaal als de AB. Hiermee werd het publiek ‘lichtelijk uit balans’ naar huis gestuurd, na een set die ongetwijfeld al tientallen keren gebracht is geweest in deze uitverkochte tournee.

The National is dus Champions League-niveau zonder meer. Er zijn weinig bands die kunnen tippen aan hun capaciteit om een publiek in vervoering te brengen en om de Zeitgeist van anno 2010 zo feilloos in muzikale vorm weer te geven.

Het trucje met de onversterkte afsluiter zullen ze in Vorst op 15 februari vermoedelijk niet overdoen, maar ga er toch maar heen.