Ik erger mij mateloos aan de aandacht die de Katholieke Kerk de laatste weken weer krijgt op Het Journaal. Niet alleen de lengte van de ‘reportages’ vind ik buitenproportioneel voor een land dat in toenemende mate aan het dekatholiseren is, ook het enthousiasme waarmee Martine Tanghe dat hele pausgedoe opdist, alsof iedereen vol verwachting uitkijkt naar de dag dat de witte rook uit het Vaticaan zal opstijgen, stuit me tegen de borst. Ik heb een klacht ingediend bij de VRT, maar ze hebben al geantwoord dat ik ongelijk heb, dat iemand die aan het hoofd staat van meer dan één miljard gelovigen die aandacht verdient.

Wat mij afgelopen week getroffen heeft? De onthulling in De Morgen dat Fikry El Azzouzi niet bestaat. Enkele weken geleden had ik via de website van de krant al gereageerd op een van zijn columns, meer bepaald op de vele verontwaardigde reacties die erop gekomen waren. Ik vroeg me namelijk af of al die lezers dan geen notie hadden van het begrip satire. De Morgen heeft mijn reactie toen niet online gezet, wellicht om geen slapende honden wakker te maken. Maar deze week werd dan ontluisterd dat Fikry El Azzouzi eigenlijk om een verzinsel gaat van Hugo Camps, Arthur Van Hooylandt en wijlen (pdw). Ook dat was satire.Titel van de column: ‘We wisten dat satire niet werkt voor iedereen’.

Op BBC 1 heb ik het nieuwe vijfdelige feuilleton ‘Mayday’ van Brian Welsh met stijgende tegenzin gevolgd. Alles draaide rond de verdwijning van een tienermeisje (de May Queen) op Mayday. Scenaristen Ben Court and Caroline Ip hadden werkelijk het onderste uit de kan gehaald om iedereen uit het dorp waarin het verhaal zich afspeelt op een of andere manier verdacht te maken, maar dat werd er zo vingerdik opgesmeerd dat het niet mooi meer was. Geef mij dan maar ‘Salamander’, ook niet perfect, maar tenminste spannend.

Afgelopen week vooral opnames met werk van Cole Porter beluisterd. Ella Fitzgerald, Cheryl Bentyne, Charlie Parker, Oscar Peterson e.v.a. Wat voorbereiding voor een recensie van het tributeconcert met Wilfried Van den Brande en het Jos Machtel Quartet vrijdagavond in het Concertgebouw, maar ik was er niet welkom. Niks recensie dus. Toch merkwaardig hoe een componist aan wie je als tiener een bloedhekel hebt, na verloop van tijd toch een genie blijkt te zijn.

Die afkeer, dat moest wel. Want de rock-‘n-roll had ingrijpend huis gehouden in mijn teenager-hersencellen en de boodschap luidde toen dat alle andere muziek vernietigd moest worden. Crooners, charmezangers en musicalartiesten stonden vooraan om de guillotine te ondergaan. Soms vraag ik me af of de doorbraak van de rock-‘n-roll wel gekund had zonder die welhaast revolutionaire, destructieve houding van mijn generatie. Feit is dat de rockmuziek alle andere muziekgenres naar de achtergrond verdreven heeft, zeker wat populariteit ervan betreft.

Maar rock-‘n-rollartiesten zijn ook maar mensen die ouder worden en het na verloop van tijd was rustiger aan willen doen. Zo werd Cole Porter geleidelijk aan in ere hersteld dankzij rockartiesten als Rod Stewart, Brian Ferry, Elvis Costello, U2, Annie Lennox, Neneh Cherry, Fine Young Cannibals, David Byrne, Sinead O’Connor, noem maar op.

De reden waarom is duidelijk: een goede song is een goede song en uiteindelijk draait het daar allemaal om. Cole Porter (1891-1964) heeft tientallen van die songs geschreven. Net als David Bowie, wiens jongste cd ‘The next day’ afgelopen week geregeld ook uit mijn hoofdtelefoon schalde. Geen top-cd, maar ik geniet er toch heel erg van. Meer dan van nieuwe hypes zoals Emelie Sandé en Laura Mvula, wier cd’s (resp. ‘Live at the Albert Hall’ en ‘Sing to the moon’) deze week ook de huiskamer vulden.

En nu ga ik fitnessen!

Misselyk