Zoals enkele maanden geleden reeds gezegd in de recensie van Quiz Show, is Robert Redford een geëngageerd man. In zijn meest recente film, The Company You Keep, is dat engagement opnieuw aanwezig. Ditmaal biedt hij een tegengif dat komaf maakt met de vele cynische visies die in de reguliere media rondgaan over de jaren zestig. Een commercieel regisseur zou deze opdracht vermoedelijk uitvoeren met veel bombast en weinig inhoud, zoals dat Hollywood doorgaans betaamt. Een intellectualistisch regisseur zou al snel een conservatief beeld ophangen van de sixties, inclusief oervervelende stereotypes, en dat dan in interviews met veel bravoure verkopen als de correcte voorstelling van toen. Speculatie, ik weet het, maar het is vandaag enerzijds hip om helemaal terug “sixties” te zijn (waardoor deze jaren zich uitstekend lenen om commercieel uitgemolken te worden) en anderzijds is het bon ton om in meer intellectuele kringen erg meewarig te doen over de vermeende naïviteit en romantische houding van zij die tegenwoordig nog steeds veel goeds in de sixties menen te herkennen.

Gelukkig is Redford van een geheel ander slag. Zo haalt hij de (in veel Europese kringen vergeten) radicale activisten van de Weather Underground aan om een politieke thriller op te bouwen. We zijn meer dan dertig jaar verder sinds de opheffing van de WU en nog steeds worden enkele van deze ‘terroristen’ gezocht om terecht te staan. Robert Redford en Susan Sarandon spelen twee van de ex-activisten die opgejaagd worden. De casting werkt perfect, omdat zowel Redford als Sarandon vandaag nog steeds activisten zijn en de geloofwaardigheid van hun rol hierdoor des te sterker wordt. Shia LaBeouf speelt de jonge journalist die op zoek is naar de inside story van wat er toen werkelijk gebeurd is. Dit is niet alleen een ietwat nostalgische blik op Redfords eigen passage in All the President’s Men, maar zorgt ook voor een hoopgevende blik op de rol van de journalist vandaag: idealistisch, gedreven en erop uit om tot op het bot alles bloot te leggen. Initieel is dat afstandelijk en pedant, tot als de zaak veel complexer begint uit te draaien dan verwacht en er een sterk morele component om de hoek komt kijken. LaBeouf kan niet meer van aan de kant toekijken: hij is betrokken geraakt. “What are you willing to take a risk for?“, vraagt een gevangen ex-activiste hem. Ik interpreteer dit alvast als één van de meest pertinente vragen voor de nieuwe generatie journalisten en activisten.

Redford leert ons dat de sixties, zelfs via haar meest radicale emanatie in de WU, niets zijn om cynisch naar te kijken. Hij vermijdt echter een romantische blik en erkent in zekere zin de naïviteit die bij sommige jongelui toen dominant was. Dat deze naïviteit echter vooral een retrospectieve projectie is van een cynische hoop opiniemakers vandaag, toont des te meer het onvermogen om het prefiguratieve project van de sixties te begrijpen. Redford erkent enkel de naïviteit van vele van de gewelddadige methodes die de WU uitvoerde om tot de beloved community te komen waar men toen van droomde, maar hij staat nog steeds volledig achter hun idealen – zoals hij begin mei in een interview in Focus Knack zei. Het getuigt van lef om in het huidige klimaat de idealen van een organisatie te verdedigen wiens methodes van een terroristische inslag waren. Vermoedelijk zal Robbies telefoon wel afgeluisterd worden door de CIA!

Het is goed om terug te kijken naar de jaren zestig die vandaag – minstens symbolisch – weer relevanter dan ooit geworden zijn. Zeker wanneer de terugblik gebeurt op een eerlijke wijze. Een wijze die niet verstoord is door het huidige neoliberale wereldbeeld, waarin oprechtheid niet eens meer een denkcategorie is. Redford is nostalgisch geworden, maar zijn nostalgie is van die aard dat ze niet navelstaarderig is: de sixties waren een mooie tijd op vele vlak, maar kende haar eigen problemen en miserie. Nostalgie met verstand van een activist die er destijds met twee voeten in stond, en dus geen cynische apathie van een gedesillusioneerde zeventiger die destijds het vrije leven al hekelde ten voordele van een louter institutioneel-politiek project.

Filmtechnisch is dit – zoals we dat van Redford gewoon zijn – een totaal oninteressante film: vreselijk conventionele montage en cinematografie, voorspelbare narratief en relatief saaie soundtrack. Gelukkig is er een erg knappe cast aanwezig met, naast bovenvermelde acteurs, ook nog Julie Christie, Nick Nolte, Terrence Howard, Stanley Tucci, Richard Jenkins, Brendan Gleeson, Sam Elliott, Anna Kendrick en Chris Cooper. Het is echter de menselijkheid en de passie die de films van Redford zo aangenaam maken, waardoor ik al snel geneigd ben hem de inspiratieloze technische kant te vergeven – ook al is dit niet meteen een film die ik snel nog eens zal opzetten. The Company You Keep is lang niet de beste prent uit Redfords oeuvre, en voor velen zal hij niet meer zijn dan een zoveelste vrijdagavondfilm, maar voor wie binnen alle Hollywoodpulp een aangename, zij het wat voorspelbare thriller wil zien, is dit een leuk tussendoortje.