De “stock piles” beginnen te rotten en het zal de pret op de straat niet drukken.

De Zuid Amerikanen zal het een worst wezen, er is toch al betaald voor die shit.   Oude rekeningen staan nog open voor anderen die op de blaren zitten.   Blijven zitten mannen !   Daar is het tenminste veilig.    Partijtjes mislopen of teveel verse coke die onderschept wordt in Rotterdam of Antwerpen, leiden deze dagen niet enkel en alleen meer tot liquidaties of een onthoofding in Nederland.    Antwerpen en omstreken zal eenzelfde scenario moeten doorstaan als Nederland, onder andere de blootstelling aan een liquidatiegolf, hetgeen zich heden ook reeds manifesteert.   De connectie met de Zuid Amerikanen is korter geworden (mede dankzij de War on Drugs) en de voortekenen van meer geweld en liquidaties zijn zichtbaar.   De partijen worden groter, de belangen groter en meer uitgespreid over verscheidene afnemers binnen de horizontale structuur van de Antwerpse criminele wholesale families.    In contact met Zuid Amerika.     Beginpunt waar het goedje zijn witte lijn trekt.   De maritieme voorkant, alwaar de meeste ladingen binnenkomen in de groothandelsmarkt van Europa, het beginpunt waar het gestopt kàn worden.   Men moet onderscheid maken tussen straatdealers en verdelers in zeker contact staande met Zuid Amerikaanse trafikanten.   Een iets ander kaliber.     Ook de Belgische drugbende rond “De Tank” staat onder druk.   Geen Mocro Maffia, maar kaliber van eigen kweek.   Wat met de Italiaanse maffia?  Oostblokkers?   En nog andere grote spelers misschien onder of boven de radar ?  Belgisch-Nederlandse organisaties?   De criminele motorbendes zoals Satudarah of No Surrender?   De cokehandel in Zweden is in hun handen, laat staan dat ze onze mooie haven links laten liggen.      Een iets meer gesloten milieu is het geglobaliseerde amalgaam van criminele organisaties die elkaar vinden of elkaar uitmoorden – de liquidaties vinden plaats binnenin het milieu van een etnische groep en niet tussen de groepen.      De zeer zichtbare agressie richt zich naar stakeholders in het havenmilieu die in de meeste gevallen de onontbeerlijke schakel zijn in de internationale maritieme cokehandel.     Hoe meer er wordt onderschept, hoe meer schulden er open staan.    De partijen blijven binnenkomen, dus ontstaat er een grote druk gericht op de dokwerkers en havenpersoneel om mee te werken en vooral niet teveel partijen mis te lopen.   Want dit verstoord ook op verschillende manieren de Zuid Amerikaanse productie en handel, aldus de wereldwijde aanvoer bestemd voor onze Europese achtertuin die loopt via Antwerpen.     Een feit.   En op dat punt zijn we aanbeland, omdat beleidsmatig alles prioritair is en er geen geld is voor kernprioriteiten (of gezond verstand om te kijken waar onze beperkte middelen op dienen ingezet te worden).     Paniekvoetbal zoals tijdens de terreurdreiging in de Antwerpse haven dit jaar, ook de drugsbestrijding was geen prioriteit meer.  Dan hoor je geen stemmen die kenbaar maken dat er een link is tussen trafikanten en terreur.   Dezelfde terreur gebruiken om nu de angstpsychose te voeden van een falend nationaal drugsbeleid, is teleurstellend.       Alles wordt op een hoopje gegooid – de criminelen houden daar wel van en gedijen op de golven van verwarring die we zelf creëren.     Mochten de Nederlanders zich de laatste jaren wat minder gericht hebben op de coffeeshop toeristen en diens overlast, een beetje meer op de coke handel, ze hadden misschien niet 10 jaar lang twee mollen gehad in de Rotterdamse drugbestrijding.    De coke wereld kon gedijen en heeft zich georganiseerd en gestructureerd als nooit tevoren.     Een drugsleger van 4000 manschappen zoals de PCC in Brazilië is nog niet voor morgen, het zal er bij ons ook net even iets anders uitzien maar zeker niet minder destructief en van eenzelfde omvang.  

En de controlerende diensten in de haven, dat zijn de douaniers.   Zij zijn de strijders die het witte goedje moeten tegenhouden in de haven.  Maar wat zien we.  Ambtenaren, managers en beleidsmakers maken gebruik van de drugoorlog om er garen uit te spinnen.  Niet om het drugprobleem van de import en transit op te lossen.      De gefragmenteerde overheidsdiensten – zoals de douane – zitten in een continuüm van organisatie en reorganisatie, zien het bos niet meer door de bomen omdat men jarenlang verkeerde visies heeft gehanteerd voor de toekomst (als men deze dan al had).   Kernwoorden: rationaliseren en besparen.    Aanbevelingen omtrent de problematiek van binnenuit worden weggelachen en kunnen pas ingang vinden na significante incidenten.     Een hiërarchisch verouderde structuur waaraan gesleuteld is vanuit ideologisch of theoretisch oogpunt, hetgeen zich veruiterlijkt in een lappendeken van hokjesdenken en gebrek aan verantwoordelijkheidszin.     Machtsspelletjes en hiërarchische onderdrukking in een uiterst gefragmenteerde organisatie.  Zo eentje waar de ene dienst zegt wat er op de ander zijn bord ligt.  Hoe een andere dienst de instructie geeft teneinde nog een andere dienst diets te maken hoe zijn lepel vast te houden, moest er ooit soep liggen op het denkbeeldige bord dat al lang van de denkbeeldige tafel is gevallen.         Het ambtenarenstatuut wordt afgeschraald en de minimal state gedachte fnuikt elk efficiënt overheidsoptreden.     Alles is een prioriteit en de meeste pietluttigheden voorop, zoals een ‘geautomatiseerde’ mallemolen die allerminst ondersteunend werkt voor het overheidsapparaat.      Men meet alles, kwantificeert alles maar deftige koppeling naar effectiviteit en resultaten laat men achterwege.   Men zou het eigen falen wel eens kunnen meten he.     Men meet aldus iets wat men vooral wil meten.   Een soort realiteit die Schoppenhauer ooit beschreef.  Een pessimistisch idee dat verondersteld te blijven geloven in een zelfgemaakte onvolmaakte perceptie, dit bij gebrek aan iets beters.   Cijferfetisjisme en window dressing zijn de kernwoorden voor de management aangestuurde werking van overheden.   Alles moet snel en vluchtig gaan.   Gesynchroniseerd op de electorale agenda van de politiek.      Zoals het geloof misbruikt ook de politiek en de ideologie ‘wetenschap’ om zichzelf te legitimeren.    Kwantiteit boven kwaliteit.    Overlast bestrijden maar vooral geen wortels zien, al woekeren ze onder onze voeten. Met de kop in het ideologische zand.   We hebben van dit drijfzand een moeras gemaakt als het over drugsbestrijding gaat, omdat alles op een hoopje wordt gegooid.    Aanbodzijde en vraagzijde moet je los zien van elkaar.      Al diegenen die wat dit betreft ongelovig zouden zijn, zou met de snuit in de rotte cocaïneblokken geduwd moeten worden.   

Gebruik moest al lang gedecriminaliseerd zijn, niet alleen van softdrugs.     Softdrugs had men reeds lang moeten normaliseren (niet legaliseren).    Beïnvloeding, sensibilisering en normalisering van gebruik van substanties kan je enkel bewerkstelligen als het gaat over een legale substantie zoals alcohol en tabak.   Preventie naar illegale substanties werkt niet.  Dus dat vooral doen: eerst normaliseren.   Erkennen dat er naast misbruik ook gebruik is van illegale producten.   Naast zorg en begeleiding en als sluitstuk fluwelen repressie – omdat je met een gezondheidsvraagstuk zit en niet met een crimineel vraagstuk want dat wordt op zich gecreëerd door het criminaliseren van gebruik.     De vraagzijde dient aldus anders benaderd te worden.    En men dient normalisering open te trekken naar andere substanties zoals khat, cocablad….    Het coffeeshopbeleid in Nederland heeft aangetoond dat normalisering ertoe leidt dat de jongeren genormaliseerd gebruiken en niet misbruiken zoals de Franse en Belgische jongeren wel doen, gewoonweg wegens de criminaliserende sociaal culturele context.   Repressie werkt hier averechts.    Gebaseerd op een ideologie van repressie die kant noch wal raakt.    Je drijft je eigen bevolking in de handen van criminelen en pleegt misdrijven te kwalificeren als schuldig verzuim.      Collateral damage? hm.   Lijkt me van een grotere slagorde. 

Het debat is complex, dient op alle sociaal culturele vlakken benaderd te worden en dient vooral genuanceerd gevoerd te worden met respect voor scheiding van aanbodzijde en vraagzijde.    Moeilijk voor een Vlaming met een katholieke schijnachtergrond, genuanceerd zijn.     Moeilijk met een farmaceutische industrie die liever 2 miljoen Belgen onder de kalmeer- en anti-depressie middelen steekt, want dat brengt lekker op.  Saaf, saaf, saaf.    Lijkt wel de redenering van de criminelen.   Politiek die vanuit zijn achtergrond enkel ideologisch naar de problematiek wil kijken is een bijkomend probleem op zich.   Managers die de drugoorlog gebruiken om carrière te maken, nog zo een dooddoener.   En zo zijn er nog vele elementen aan te halen waar de criminelen zelf niet zouden zijn opgekomen bij de opmaak van een masterplan ter disruptie van drugbestrijding.    Diamant is de ideale witwasmolen maar deze sector heeft zelfs een parlementaire lobbygroep achter zich.    Via ons bancair systeem vlucht drugsgeld      

Naast de fysiek geografisch uitgestrekte open haven van Antwerpen, heerst er een ongezonde visie en éénduidige streven naar “trade facilitation”, waarbij de balans met controle zoek is.     Dit geldt niet enkel voor de drugbestrijding.       

De criminele Mocro Maffia in Antwerpen en zijn familiale structuren

Zelf met de Colombianen op eigen houtje gaan werken, past niet in de kraam van de Nederlandse Mocro Maffia, die voorheen de onontbeerlijke tussenschakel was voor de Antwerpse clans.    Deze laatste waren de kleintjes in de tussenschakel groothandel naar detailhandel, de laagste trede van de internationaal georganiseerde misdaad.    Havenpersoneel aanwerven, onder druk zetten en corrumperen of zelf het vuile grondwerk verrichten en de pakketjes vanuit Zuid Amerika gaan ophalen uit het havengebied.     Als het echt misloopt sneuvelt er eerst wel eentje op de laagste trede, zoals het de ‘turttles” overkwam toen ze de Nederlandse Mocro maffia hadden geript.      Geen link met de Zuid Amerikaanse criminele partners en al zeker geen cocaïne brokers onder haar rangen gehuisvest.         Doordat ze al dan niet in kilo’ s werden uitbetaald door de Nederlandse organisaties, konden ze niet alleen in de drugswereld aan de vraagzijde op straatniveau de monopoliepositie afdwingen.    Dankzij de ontrollende drugsoorlog in Nederland zoals bijvoorbeeld deze tussen de organisatie van Benaouf en Marta  – waar ettelijke liquidaties aan vast hangen, konden ze hun rol overnemen in de groothandel aan de aanbodzijde.    Als je zelf grote ladingen binnenkrijgt, kun je deze natuurlijk niet zomaar afzetten op de gebruikersmarkt.   Daarom liggen de pakket coke te rotten in de opslagruimten van de criminele bendes.   De ouderen binnen de familie beschouwen de business als normaal omdat iedereen er wel bij vaart.   Zelfs indirect via onder meer schenkingen aan organisaties en projecten bedruipt de etnische leefgemeenschap zich via het criminele geld.   Impact en een schokgolf doorheen de geheel deze leefgemeenschap.    De Mocro maffia is de patria familias van de leefgemeenschap.    Indien niet worden familieleden die in de weg staan bedreigd of erger.  De onderdrukte meerderheid van deze minderheidsgroep zwijgt en ondergaat.   De organische gegroeide structuur van de horizontale criminele families, splits zich verder uit in het sociaal culturele leefwereld.  De criminele business verschaft de families eer en status, waardoor de problematiek uitdeint omdat er door de jongeren naar wordt opgekeken en de lucratieve drugshandel als voorbeeldfunctie wordt opgevat.   Iets waar je een carrière mee kunt uitbouwen.     Hierdoor ontstaat de dynamiek zoals deze in de Braziliaanse favella’s, alwaar ook de jongere kinderen actief worden ingezet op het straatniveau als hang outs of “klussers”.    Verstoorders voor het verrichten van politionele acties.    Op jonge leeftijd reeds verglijden in de familiaal gedoogde drugswereld