De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Tennis – Cape Dory

Tennis – Cape Dory

vrijdag 4 februari 2011 18:26
Spread the love

Door Pitchfork en consorten uitgeroepen tot één van de meestbelovende bands voor 2011, en straks op alle festivals. Lang werd uitgekeken naar het debuut van Tennis, en met Cape Dory brengen ze een album dat door vele critici erg gesmaakt zal worden. 

Het verhaal erachter is dan ook mooi en erg romantisch: man en vrouw (toen nog niet gehuwd) gingen op zeilreis, ontdekten dat ze dezelfde muzieksmaak hebben, traden spontaan in het huwelijk en schreven thuis een relaas van hun reis in de vorm van Cape Dory. Ooh.

Deze plaat straalt dan ook één en al gelukzaligheid uit, om niet te zeggen dat het melig is. Zangeres Alaina Moore klinkt bovendien alsof ze geproducet werd in de jaren ’50, wat het geheel nog wat zeemzoeter maakt. Instrumentaal gezien is het niet allemaal even luchtig, want gelukkig steken er nog arrangementen in Cape Dory die laten blijken dat er na de prille liefde misschien nog een ander soort muzikaliteit bestaat voor deze band.

Het eerste en laatste nummer zijn daar het beste voorbeeld van. Er zitten dus wel nog een paar goeie songs op dit album, zoals ‘Seafarer’. Af en toe lijken The Raveonettes hoorbaar, hoewel de refreinen deze illusie veelal aan diggelen werpen. Na een vijftal nummers heb je het wel even gehad met de ‘ah ahs’ en ‘ooh ooh oohs’. 

De ballade ‘Bimini Bay’ is gelukkig iets minder kort van stof (bijna alle andere nummers klokken af onder de drie minuten) en biedt een goeie afwisseling op het overheersende ‘twist’ ritme. Single ‘Pigeon’ is ook van die orde.

Vijf op tien dan maar? Tennis bevestigt inderdaad dat het een ééndagsvlieg dreigt te worden. Er zijn weinig tekenen van variatie te vinden, en de genese van deze plaat laat vermoeden dat het om een specifiek geval gaat. Flarden van nummers klinken omwille van de opbouw veelbelovend (het begin van ‘Baltimore’, of de finale van ‘Waterbirds’, bijvoorbeeld), maar de fixatie op makkelijke refreintjes en een klankkleur die blijft steken op ‘roze’, laten vermoeden dat Tennis de hype vooralsnog niet kan rechtvaardigen.

Tenzij natuurlijk ‘de slechte dagen’ in het huwelijk iets interessanters kunnen uitspuwen. Wie weet. 

take down
the paywall
steun ons nu!