“Nooit meer oorlog”. Het is een slogan die nog steeds op de IJzertoren in Diksmuide prijkt en die de Vlaams-nationalisten die thans het land besturen al eens trots in de mond namen. Maar dat was toen. Tijden veranderen, net als mensen. Evolueren, noemt Twitter Theo dat. Het “nooit meer” werd weggegomd, en het was slechts de oorlog die overbleef.
Oorlog dus. Het is een woord dat de Vlaams-nationalisten van N-VA opnieuw schuimbekkend van enthousiasme in de mond nemen. Eindelijk mag het weer. Na iedere aanslag zingen de N-VA kopstukken in koor dat er een oorlog aan de gang is. Een glimlach daarbij nauwelijks onderdrukkend.
Onder meer de dorpspastoor van Deurne, in de volksmond beter gekend als Peter De Roover, wijdde laatst nog een serie blogs aan de Grote Aan De Gang Zijnde Oorlog. Met hem kenmerkende ijver kwam hij via verfijnde logische deductie tot de onweerlegbare conclusie dat er “geen oorlog bestaat zonder collaborateurs”. Ondanks alle goede intenties maakte pater Peter vooral nog eens duidelijk dat Vlaams-nationalisten het woord oorlog niet kunnen uitspreken of neerschrijven zonder over collaboratie te beginnen zeveren.
Los daarvan, het is de Vlaams-nationalisten wel menens met dat ten oorlog trekken. Er zijn onder andere vijfde colonnes gesignaleerd, eerder ook een paard van Troje volgens il duce De Wever. Er zijn mensen die voor minder de diagnose van acute paranoia gekregen hebben. Je zou je gaan afvragen hoeveel aanslagen De Wever nog nodig heeft om geharnast en met getrokken zwaard een voor de vijfde colonne gehouden windmolen te lijf gaan.
Maar het leven gaat natuurlijk verder. In afwachting van de finale veldslag en tussen twee bombardementen door, moet er ook nog gewerkt worden. Zuhal Demir gaf het goede voorbeeld en kwam prompt met een voorstel op de proppen waarover weer eens duchtig kon getweet worden. “Pak al die dubbele nationalers hun dubbele nationaaldinges af”, brieste Demir. Een woordvoerder vertaalde dat netjes tot “Turk of Belg: voortaan moet je kiezen”.
“Ha ja, want je kan niet Belg en Turk tegelijkertijd zijn”, antwoordde Zuhal beredeneerd aan journalisten toen die over de telefoon wat meer tekst en uitleg vroegen. “Maar je hebt zelf toch de dubbele nationaliteit?”, opperde een schrandere journalist. “Ja, maar ik gebruik mijn dubbele nationaleitsdinges wel niet meer als ik naar Turkije ga” repliceerde Demir. “Nog linkse vragen, ja? Of wa?”, voegde Demir daar dreigend aan toe, waarop de journalist in kwestie beleefd afsloot.
Ook Twitter Theo werkte lustig door, oorlog of niet. Na uitputtend en intensief speurwerk stootte hij op een artikel over een Italiaanse imam die het land wordt uitgezet en wiens dochter toevallig Jihad heet. Pro memorie: Twitter Theo had eind juni een tweet de wereld ingestuurd waaraan hij Jihad Van Puymbroeck, lid van de Vlaamse jeugdraad, op de korrel nam vanwege haar voornaam. Schoorvoetend moest Twitter Theo toegeven dat hij niet wist dat Jihad een voornaam was. Excuses werden aangeboden.
Maar Twitter Theo laat zich natuurlijk niet zomaar doen. De nederlaag en de aangeboden excuses bleven op de maag liggen. En enkel wraak zou verlichting brengen, wist Twitter Theo. Prompt zette hij zijn kabinet aan het werk. Er moest en zou een link gevonden worden tussen de voornaam ‘Jihad’ en de Vijfde Colonne. En zie, victory at last. De verlossing kwam uit Italië: een radicale imam wiens dochter luistert naar de naam Jihad. Kan uiteraard geen toeval zijn. Vijfde Colonne, overduidelijk. Glunderend stuurde Twitter Theo zijn tweet de wereld in. De oorlog mag dan nog niet gewonnen zijn, deze veldslag alvast wel.
Il duce De Wever hemzelven bleef deze week ook genadeloos speuren naar sporen van de Vijfde Colonne en ving de grootste vis. Iemand moet natuurlijk het voorbeeld blijven geven. In een interview met Joods Actueel vertelt hij hoe zijn genadeloos speurwerk hem naar het kabinet van Brussels staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) bracht, alwaar hij Youssef Kobo aantrof, één van de most wanted Twitteraars nadat hij in een terreurstatus De Wever ooit ‘de patroonheilige van alle racisten’ noemde.
Enkele uren na de onthullingen over Kobo, op de traditionele vrijdagmiddagdrink in het N-VA hoofdkwartier, zei een goedgemutste Demir met enige trots aan De Wever: “Ha, en niet toevallig heeft ook die Kobo een dubbele nationaleitsdinges hé. Ik wist het”. “En hij heeft zeker een dochter die Jihad heet”, vulde Twitter Theo met enig jolijt aan. “Tsja, geen oorlog zonder collaborateurs”, gniffelde De Roover tot slot.
Il duce De Wever – die het in tegenstelling tot de collega’s op de vrijdagavonddrink altijd op een plat watertje houdt – knikte verveeld. Hij keek uit het raam naar beneden, naar een militair op de straathoek. Die trok zijn petje recht, veranderde het geweer van schouder en geeuwde nog eens.
Tom S. is een naam waarin de auteur schuilt om twitterbombardementen op zijn adres te vermijden. In tijden van oorlog is zo’n schuilnaam geen overbodige luxe.
