De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Teamspirit

Teamspirit

maandag 22 augustus 2011 17:24
Spread the love

Er is deze week geen interlandvoetbal, maar laat ons toch nog maar eens terugkomen op de ambivalente verhouding tussen Georges Leekens en Eden Hazard. Tussen die twee wordt het allicht nooit wat. De ene staat voor resultaatvoetbal, teambuilding, responsabilisering, en we vergeten ongetwijfeld nog een paar managementjargon-frasen. De andere voor oogstrelende frivoliteit, nonchalance, jeugdige overmoed en een scheut genialiteit.  En sinds kort ook voor het binnenspelen van een smakelijke hamburger op een nogal ongelukkig moment. Waarom het niet echt klikt tussen beiden, kunnen we vanop afstand niet beoordelen. Maar je vraagt je toch af waarom tussen Leekens en Hazard geen symbiose mogelijk is, zoals die blijkbaar wel kan tussen Barça-coach Pep Guardiola en sterspeler Messi. Een soort vaderfiguur (iets wat Leekens op zijn leeftijd toch wel in zich moet hebben) zijn voor een jonge speler, die alles heeft om het te maken in het internationale voetbal, en waarvoor mensen naar het stadion trekken. Waarom is het blijkbaar niet mogelijk om de Rode Duivels uit te bouwen rond Hazard, net zoals het team van Barcelona godenkind Messi toelaat om dat tikkeltje extra te brengen waarvoor mensen op de banken gaan staan. Zelfs als ze al verwend worden door een geoliede machine als Barça.

Hazard zou nog teveel ‘dode momenten’ hebben in zijn spel   (lees: momenten hebben waarin zijn spel onvoldoende ‘rendeert’),  niet altijd ‘bij de les zijn’ of ‘te slap trainen’.  Leekens’ visie is symptomatisch voor die van een maatschappij die zweert bij efficiëntie en resultaat, en waarin je elke minuut moet kunnen verantwoorden. “Aangezien Leekens resultaten haalt, moet iedereen zwijgen”, orakelde een van zijn voorgangers, Robert Waseige. Wat dat betreft heeft Leekens wel wat gemeen met José Mourinho. Die heeft het ook niet echt begrepen op primadonna’s die pas als ze de 16 naderen vleugels lijken te krijgen. En ook de Portugese succescoach krijgt stevige kritiek daarvoor, want bij alle teams waar hij aan het roer stond of staat lijkt hij bereid om de intrinsieke schoonheid van het spel op te offeren aan het heilige resultaat.

Wat me altijd weer verbaast bij het luisteren naar Leekens en andere zogenaamde succescoaches, is hun blindheid voor de implicaties als je hun discours van “teambuilding” probeert door te trekken naar de hele maatschappij. Buiten een hamburger verorberen terwijl de maats nog hun wedstrijd aan het afwerken zijn tegen de Turken zou de teamspirit niet bevorderen, zo luidde het. Tot daar kunnen we nog volgen. Maar anderzijds hoor je Leekens op geen enkel moment over de exorbitante bedragen die überprofessionals als Kompany en co verdienen in de Premier League, en die een lachertje maken van het loon dat u en ik elke maand verdienen, om nog maar te zwijgen van veel supporters die hun laatste centen er wekelijks door jagen om hun geliefde elftal toch maar te kunnen aanvuren. De teamspirit of sociale cohesie in de Belgische samenleving zal Leekens blijkbaar – om in dezelfde culinaire sfeer te blijven – worst wezen. Nee, het Belgische volk ‘staat weer als één man achter de Rode Duivels’, nu ze weer resultaten boeken en aan één zeel trekken (in die volgorde), en “de man in de straat is weer trots op het nationale elftal, nu er weer een team op het veld staat”.

Ik zie het Belgische elftal ook liever winnen dan in het gras bijten, daar niet van. Maar ik denk toch voor vele voetballiefhebbers te spreken als ik stel dat de meesten onder ons  liever een team zien dat oogstrelend voetbal probeert te brengen, maar dan uiteindelijk toch nipt de duimen moet leggen, dan een team dat weliswaar hyperprofessioneel speelt, maar waar geen bal te zien is. Genre Real Madrid van vorig jaar, of het Inter van de jaargang ervoor. Overigens kan een team dat mooi voetbal probeert te brengen, doorgaans ook op meer krediet rekenen als het verliest. De huidige generatie Rode Duivels heeft trouwens zoveel talent, dat zelfs als ze een hoop ‘taken’ opgelegd krijgen van hun in dat opzicht nogal maniakale coach, en in een disciplinair keurslijf moeten voetballen, er nog wat te beleven valt in het stadium, getuige de match tegen Slovenië.

De vervangers van Hazard, zoals Chadli, Mertens of Dembele, zijn ook begaafde spelers die iets extra brengen, én daarenboven hun defensieve taken inderdaad wat meer ter harte nemen. Maar sorry, een speler als Hazard moet je gewoon kunnen inpassen in het team, en een hoop ‘gespin’ errond, elke keer als je hem dan toch opstelt, lijkt me al helemaal overbodig.  Op het WK voor landenteams in Zuid-Afrika kon trouwens iedereen constateren dat zelfs een speler als Messi heel wat van zijn mogelijkheden verliest, als hij van de middellijn moet komen. Een aanvaller die de hele tijd moet zwerven over het terrein, verliest aan scherpte in de zone van de waarheid. Of heeft al te veel mogelijke obstakels tegengekomen, die hem onderweg kunnen neermaaien. Dat is iets wat ‘Mac the knife’ – of all people – toch zou moeten begrijpen. Of herinnert iemand zich nog de verdedigende taken die Maradona opknapte in 1986, of een van zijn geniale tackles ? Nee toch. Maar ja, het heet dat de tijden veranderd zijn, dat er geen plaats meer is voor artiesten die hun steentje niet bijdragen op verdedigend vlak, voor voetballers met een vrije rol dus.  Bollocks, als je het me vraagt.  Als mensen op de flanken zowel moeten kunnen aanvallen als verdedigen, waarom is Leekens dan veel minder streng voor pakweg  Ciman? Je kunt niet alles kunnen. Voetbal is een kwestie van evenwicht, aldus co-bondscoach Marc Wilmots. Inderdaad. Het moeten niet allemaal ‘Kampfschweins’ of voetballers met vier longen zijn.

Misschien is het teveel gevraagd van Leekens, Vercauteren en andere succescoaches dat ze het hyperprofessionalisme waarmee ze talloze resultaten hebben geboekt, zomaar overboord gooien. Ze worden er per slot van rekening erg goed voor betaald door hun broodheren. En wij zijn deels ook  mee verantwoordelijk voor het heersende discours. Het voetbalmilieu verschilt daarin niet van de algemene samenleving. Zolang we het in het voetbal en elders blijven pikken dat ‘het resultaat de middelen heiligt’, en terzelfdertijd aanvaarden dat mensen als Leekens geen woord van kritiek over de lippen krijgen over de bedragen die Kompany en andere Lukaku’s in de Premier League verdienen, getuigen we van verregaande schizofrenie.  Het “resultaat” van de degoutante bedragen die er in het voetbal en bepaalde andere sectoren omgaan is immers duidelijk: vervreemding van supporters, en allesbehalve ‘teamspirit’ in de bredere samenleving. Waar dat uiteindelijk toe leidt, zag je onlangs nog in Tottenham en andere Engelse brandhaarden.

Als Belgische supporters als één man achter de Rode Duivels moeten staan, waarom kan het team dan geen voetbal proberen te brengen dat de levensgenieters die Belgen schijnen te zijn, kan bekoren? Voetbal is, at best, van een surrealistische schoonheid. Kunst, jawel. Kenners stellen dat de huidige Belgische generatie bulkt van het talent, zelfs in vergelijking met de zo succesvolle generatie van de jaren ’80. Leekens is intelligent en sociaalvoelend genoeg om te beseffen dat de maatschappij anno 2011 zo al hard genoeg is, en dat voetbal een stuk verstrooiing moet proberen te brengen in deze tijden van harde sociale bezuinigingen.  Misschien zijn we naïef, maar eigenlijk moet voetbal tegen de neoliberale stroom ingaan. Voetbalartiesten horen daarin een plaats te krijgen. Als ze dan toch overbetaald worden, laat ze dan tenminste doen waar ze goed in zijn. We hebben echt geen Itinera-voetbalteam nodig. Daar hebben we Club Brugge al voor dezer dagen.

En waarom geen fonds oprichten waar de Rode Duivels een deel van hun clubsalaris kunnen afstaan, om dat te besteden aan sociale doelen, in België en in het Zuiden? Sociaal geëngageerde voetballers als Kompany moeten daar ongetwijfeld voor te vinden zijn, en een man als Leekens die zweert bij voetbalsolidariteit en teamcohesie moet daar toch ook de symboolwaarde van inzien. Wie weet, misschien kan hij zelfs Eden Hazard overtuigen, als die binnenkort de rangen van Arsenal gaat vervoegen, en zijn bankrekening nog wat verder ziet aantikken?

take down
the paywall
steun ons nu!