Beste Charles,
 

Een taxshift zou er komen.  Een
verschuiving van de lasten op arbeid naar de lasten op vermogens werd ons
beloofd.  Door één van uw
coalitiepartners werd dit als een juiste en nodige maatregel gepresenteerd
teneinde het gevoel van rechtvaardigheid bij de bevolking te herstellen.  Via een door u uitgewerkte taxshift zou
moeten blijken dat een euro uit arbeid op eenzelfde en gelijkwaardige manier
wordt belast als een euro uit vermogen. 
Dat waren beloftes, gemaakt voor de eigenlijke onderhandelingen.  Want die onderhandelingen moesten nog gevoerd
worden bij de begrotingscontrole.
 

De begrotingscontrole is voorbij. 
De onderhandelingen werden gevoerd. 
De taxshift zou een feit zijn. 
Althans, dat liet u ons verstaan tijdens uw goednieuwsshow van vorige
week.  U klopte zichzelf op de
borst.  U dankte uw
coalitiepartners.  U bewierookte uw eigen
daadkracht.  Met gerust gemoed kon u de
vakantie in.  Een welverdiende vakantie,
zo meende u.
 

Is die beloofde taxshift werkelijk een feit? Bent u en uw regering er
in geslaagd de vermogens te laten meebetalen om aldus te komen tot een grotere
rechtvaardigheid? Ik betwijfel het. 
Neen, laat mij het duidelijker stellen. 
Van de beloofde taxshift is helemaal niks in huis gekomen.  Over de volledige lijn blijft u in
gebreke.  Zwaar in gebreke.
 

Jawel, één deel van de belofte kwam u na.  U verminderde de werkgeversbijdrage van 33%
naar 25%.  Zo realiseerde u een
verschuiving, weg van de lasten op arbeid. 
Deze maatregel stelde u voor als levensnoodzakelijk.  Deze maatregel zou immers uw doel helpen
realiseren: het creëren van jobs.  Want
tijdens de onderhandelingen liet u zich leiden door die ene mantra ‘jobs, jobs,
jobs’.  U lijkt die automatische
koppeling te maken tussen deze lineaire lastenverlaging en de extra
werkgelegenheid.  U lijkt zelfs overtuigd
van die koppeling.  U meent dat een
vermindering van de werkgeversbijdrage zal leiden tot 15.000 nieuwe jobs per
jaar.  Nog maar nauwelijks hebt u de
maatregel luid en fier verkondigd of vanuit de ondernemerswereld komen toch
enkele kritische bemerkingen.  De
ondernemers geven geen garantie en lijken uw mantra van ‘jobs, jobs, jobs’ niet
te delen.  Volgens Wouter Torfs (schoenen
Torfs) en Fernand Huts (Katoen Natie) leidt een lastenverlaging niet
automatisch tot jobs.  Volvo Cars beaamt
deze stelling.  Uw lastenverlaging lijkt
dus eerder een cadeautje te zijn aan de ondernemingen.  Een cadeautje, waaraan geen enkele garantie
wordt gekoppeld.  Zonder enige
voorwaarden deelt u geld uit.  Voor Volvo
Cars betekent dit een aardig geschenkje van 17 miljoen euro.  Belfius heeft dan weer uitzicht op 36 miljoen
euro.  Jobs, jobs, jobs? Ik dacht het
niet.  Het extra geld dreigt te verdwijnen
in de eigen zak van de ondernemingen of zal uitgekeerd worden als dividend aan
de aandeelhouders.  De ondernemers zeggen
luidop dankuwel maar geven u geen enkele garantie.  U blijft in de kou staan.
 

Arbeidsintensieve sectoren (bouw, horeca en handel) vallen reeds onder
het regime van 25%.  In het verleden is
gebleken dat fiscale maatregelen (notionele intrestaftrek of gerichte
lastenverlaging in de horeca) niet noodzakelijk leiden tot meer jobs.  Die wetenschap lijkt u helemaal niet te
weerhouden om de lastenverlaging toch te veralgemenen.  Om die lastenverlaging uit te breiden naar
alle sectoren.  De Nationale Bank en het
Planbureau hadden u nochtans voorgerekend dat een lineaire lastenverlaging
amper 5.000 nieuwe jobs zouden betekenen in zeven jaar.  Dat is ver weg van de door u beloofde 15.000
jobs per jaar.  Enige vraagtekens mogen
dan ook geplaatst worden bij het door u berekende terugverdieneffect van 600
miljoen euro.
 

Samen met andere maatregelen ten gunste van de ondernemingen hangt aan
deze verlaging van de werkgeversbijdrage een prijskaartje van 2,9 miljard
euro.  Voor deze uitgaven moet gezocht
worden naar nieuwe inkomsten.  In dat
lijstje van nieuwe inkomsten zijn enkele eigenaardigheden te lezen.  Vooreerst is er het reeds aangehaalde
terugverdieneffect van 600 miljoen euro. 
Bovenstaande moet aantonen dat bij de hoogte van dit bedrag de nodige
vraagtekens kunnen geplaatst worden.  U
rekent ook op 950 miljoen euro als voorlopige meevaller van lagere
rentelasten.  Een voorlopige meevaller,
geeft u aan.  Het kan dus verkeren.  Het kan ook de andere kant uitgaan.  Alweer de nodige vraagtekens dus.  Tevens hoopt u op 174 miljoen euro aan
eenmalige inkomsten.  U hoopt op deze
inkomsten maar u hebt alweer geen enkele garantie.  Tot slot wil ik in het rijtje van
eigenaardigheden wijzen op de redesign van het overheidsapparaat.  Dat hippe, nieuwe woordje ‘redesign’ zou 550
miljoen moeten opleveren.  Hoe dat zal
gerealiseerd worden? Hierover geen enkel woord. 
Vanwaar dat bedrag van 550 miljoen? Hierover geen enkele
verduidelijking.
 

Iets doet mij vermoeden dat vele inkomsten onzeker zijn.  Iets doet mij vermoeden dat bij een volgende
begrotingscontrole op zoek zal gegaan worden naar extra inkomsten.  Omdat het rekensommetje toch niet echt
klopte.  Bij die zoektocht weet ik al
welke richting u zal uitkijken.  Niet
naar de vermogenden.  Niet naar de
sterkste schouders.  U zal uitkijken naar
de gewone man.  Naar Jan met de pet.  Naar Jan modaal.  Zoals u nu hebt gedaan.  Of u zal alweer besparen op andere
domeinen.  Waardoor de aanpak van urgente
problemen opnieuw op de lange baan zal geschoven worden.  Urgente problemen zoals de modernisering van
justitie of het wegwerken van de vele wachtlijsten.  Die besparingen zullen de realisatie van een
optimale dienstverlening vanwege de overheid opnieuw naar een latere, niet te
definieerbare toekomst verbannen.

De verlaging van de lasten op arbeid is een feit.  Een zekerheid.  Maar de shift naar de lasten op vermogens
blijft uit.  U schermt met een
uitbreiding van de kaaimantaks.  Maar de
opbrengst van die taks werd reeds eerder door experten betwist en wordt ernstig
in twijfel getrokken.  U schermt met een
speculatietaks.  Die taks zou 28 miljoen
euro moeten opbrengen.  Wauw, ik ben
behoorlijk onder de indruk.  De taks zou
moeten betaald worden als iemand aandelen verkoopt binnen de zes maanden na aankoop.  Gemakkelijk te omzeilen, dacht ik zo.  Waarom niet zes maanden én één dag wachten
met die verkoop? Nooit was het omzeilen van een taks zo makkelijk.  Alles doet bij mij het gevoel versterken dat
die zwaarste schouders alweer worden ontzien. 
Dat gevoel wordt nog bevestigd als ik lees dat vanaf 2017 een fiscale
regularisatie mogelijk wordt.  Als ik
lees dat aandelen met verlies verkopen recht geeft op een belastingvermindering.
 

Een voorkeursbehandeling voor de vermogens.  Op een dergelijke behandeling hoeft de gewone
man niet te rekenen.  Integendeel.  U en uw regering hebben zich uitgesloofd in
het zoeken naar nieuwe taksen.  Die hebt
u gevonden.  Om te verhullen dat het
louter budgettaire maatregelen zijn, hebt u gezocht naar namen die de pil
moeten vergulden.  Die het vermoeden van
een belasting moeten wegnemen.  Eén
voorbeeld hiervan is de gezondheidstaks. 
Op suikerhoudende frisdranken en zoete alcopops zal voortaan een taks
worden geheven.  Wat u ook mag beweren,
dit zal geen gedragsverandering bevorderen. 
Om efficiënt te zijn en een invloed te hebben op het koopgedrag moet de
prijsverhoging minstens 20% bedragen en moet deze maatregel ingepast worden in
een breder beleid.  Zo moeten gezondere
alternatieven goedkoper gemaakt worden en moet er geïnvesteerd worden in
gezondheidspreventie.  Pas dan kan het
werken.  Dat bewees Finland.  Als dat allemaal niet gebeurt, zal de
maatregel zonder resultaat blijven.  Dat
bewees dan weer Denemarken.  Daar werd de
maatregel na minder dan één jaar afgevoerd omdat de Denen er niet in geloofden
en omdat diezelfde Denen massaal de grens overstaken.  Eenzelfde lot lijkt uw gezondheidstaks
beschoren.  Laat uw voorgewende
bezorgdheid om de gezondheid dus maar vallen. 
Laat die bezorgdheid achterwege. 
Noem uw maatregel enkel een taks. 
Niks meer.  Niks minder.
 

Hetzelfde geldt voor de extra taks op diesel.  U noemt het een ecofiscale maatregel maar dat
is het niet.  Om dezelfde reden dat uw
gezondheidstaks geen gezondheidstaks is. 
Een omkaderend beleid blijft uit. 
De fiscale bevoordeling van firmawagens blijft.  Het elektrisch vervoer wordt onvoldoende
gestimuleerd.  Het openbaar vervoer wordt
niet versterkt.  Integendeel zelfs.  Ook deze maatregel is enkel en alleen bedoeld
om de staatskas te spijzen.
 

U zal opwerpen dat deze maatregelen iedereen treffen.  Dat is ook zo.  Toch beweert de OESO dat
consumptiebelastingen regressief zijn. 
De lagere inkomens worden dus relatief harder getroffen dan de rijkere
klassen.  Ook is het geweten dat een
gezondheidstaks vooral de sociaal zwakkere bevolkingsgroepen treft omdat zij
vooral naar dergelijke, vaak goedkopere voedingsproducten grijpen.  Toch alweer een onevenwicht dus.  Alweer in het nadeel van de zwakkere
schouders.
 

Om het leed te verzachten wordt ons een maandelijks extraatje van
honderd euro voorgehouden.  Terwijl de
vermindering van de werkgeversbijdrage een verworven feit is, bestaat er over
die honderd euro nog geen enkele duidelijkheid. 
Wie zal recht hebben op die honderd euro? Niemand weet het.  Wanneer zal deze maatregel ingaan? Niemand
weet het.  Hoe zal die maatregel ingevuld
worden? Niemand weet het.  Wat wel zeker
is, gepensioneerden, werklozen en mensen met een uitkering mogen dit cadeautje
van uw regering op hun buik schrijven. 
Zij hebben hierop geen recht. 
Deze groep personen moet nog andere ingrepen slikken.  Vroeger verminderde de werkloosheidsuitkering
niet voor iemand die twintig jaar had gewerkt. 
Nu wordt dat vijfentwintig jaar. 
De hoogte van het bedrag van de werkloosheids- en ziekteuitkering wordt
niet meer bepaald op basis van het laatste loon.  Voortaan zal gekeken worden naar het
gemiddelde loon van de voorbije 12 maanden.
 

Het sociale gelaat van uw regering? Dat bestaat niet.  Dat hebt u met verve bewezen.  Met grote overtuigingskracht hebt u
aangetoond dat uw regering hardvochtig is. 
Dat sociale bewogenheid op geen enkele manier één van uw beweegredenen
is.  Heel de heisa rond deze taxshift
heeft heel misschien slechts één positief lichtpuntje.  Dat is dat wij nu met grote zekerheid weten
aan welke kant u staat.  U staat aan de
kant van het grote geldgewin.  Van de
grote vermogens.  Want die laat u
ongemoeid.  Wat u ook moge beweren.
 

Lange tijd beweerde u dat het regeren zonder de socialisten de
grootste verandering was.  Wij mogen
aannemen dat dit de enige verandering is. 
Want vernieuwend bent u op geen enkel vlak.  Lange tijd hadden wij gehoopt op een grote
fiscale hervorming met een aanpak van de talloze uitzonderingsmaatregelen.  Dat is er niet gekomen.  U doet wat andere regeringen u
voordeden.  Knip- en plakwerk.  Geen grote vernieuwers.  U bedient zich van dezelfde recepten.  Nog nooit was de kracht van verandering zo
ver weg.
 

Ondanks alles wens ik u een fijne vakantie.  Ik ben en blijf een beleefde jongen.  Indien u evenwel een student was, zou ik u
meegeven dat u in september diende terug te komen.  Want met dit examen krijgt u meer dan een
onvoldoende.
 

Met vriendelijke groeten.