GENT – De band die door The New York Times omschreven werd als een van de “hip new bands that virtually no one else has heard of yet” doet deze omschrijving op verschillende vlakken eer aan.

Het publiek kwam maar langzaam binnengedruppeld, en niemand durfde echt dichtbij het podium gaan staan. Maar dit zegt allicht meer over het doelpubliek van deze band dan over de band zelf.

Want na een schuchter begin kwam de band al snel op dreef, wat vooral de verdienste was van de energie die de ietwat excentrieke frontman Gabriel Levine op het podium bracht. Op een bepaald moment verloor hij zelfs zijn bril bij een gitaarsolo, waarvoor hij zich uitgebreid verontschuldigde bij het publiek.

Na zeven jaar en zeven bandleden kwam de band tot de huidige bezetting, en het lijkt erop dat de band toch goed op elkaar ingespeeld is. Vooral het samenspel tussen de frontman en de twee gitaristen zit erg goed. De band had zelf erg veel plezier in het spelen, en dat komt goed over.

Een erg groot publiek zal de band met hun dromerige, zachte, maar toch met een enigszins melancholische ondertoon doorspekte indiepop niet echt bereiken.

Maar toch is de band nu meer dan ooit de moeite om te ontdekken, aangezien ze live een extra laag aan hun nummers weten te geven en  een nieuwe plaat gaan uitbrengen.