“Op de ogen mikken, ” schreeuwde een officier zijn agenten toe. Honderden demonstranten op Tahrir hebben de laatste dagen (een deel van) hun zicht verloren. De beelden van de jongeman Ahmed die in januari zijn ene oog verloor en nu zijn andere, gaan de wereld rond.
Tot op dit moment (23 november, 4 uur ’s ochtends) worden de betogers aangevallen door een regen van rubberkogels en traangas. Ondertussen gaan de geruchten de ronde dat het traangas, uiteraard van Amerikaanse makelij, een soort vergif bevat dat zeer schadelijk is. Het veldhospitaal in Tahrir meldt inderdaad heel veel gevallen van verstikking, meer dan tijdens de traangaswolken van januari. Ook mijn man, die tot laat op Tahrir was, heeft last van een piepende ademhaling. Weinigen in Cairo slapen vannacht. De moedigsten staan op Tahrir, de anderen zijn gekluisterd aan TV en computer. Op Facebook en Twitter volg ik de activisten en deel hun hoop, angst en pijn. Zopas verscheen het alarmerende bericht dat de metrogangen onder Tahrir vol gas hangen en verschenen er foto’s van mensen die brakend op de grond lagen.
En ondertussen speelt er zich alweer hetzelfde duivelse tafereel af op hogere niveaus. De speech van de Egyptische militaire top onder leiding van Tantawi was een herhaling van de geschiedenis. Mubarak versie 2.0. Als een autoritaire patriarch sprak hij vol lof over de heldendaden van het Egyptische leger, de opofferingen voor het volk, de eenheid met het volk. “En dat volk,” daverde hij als een ware dramaturg, “belastert ons nu! Maar we zullen het hen vergeven, indien het zich nu gedraagt.” Bam! Nog een klap in het gehavende gezicht van de betogers.
Zelfs de blinden zien hoe mensonterend deze leugens zijn. Wie heeft er hier een zwaar tekort aan visie? Maar heeft de lergertop eigenlijk wel een visie gehad de laatste jaren? Het leger heeft alleen de eigen belangen willen dienen. Het zou 30 procent van de Egyptische economie in handen hebben. Het is de grootste ontvanger van Amerikaanse steun, na Israel. Het leger heeft de betogers van januari nooit beschermd. Het is gewoon met de wind meegedraaid, afwachtend welke weg de eigen privileges zou dienen. Op die weg is het een pervers verstandshuwelijk aangegaan met de Moslimbroeders, altans met de leiding daarvan. Die leiding heeft zich alweer tegen de betogers gekeerd. De jonge generatie Moslimbroeders daarentegen staat wel mee op Tahrir. Hand in hand met de seculieren en islamisten.
En ondertussen op de internationale scene: enkele slappe vingertjes die wijzen op het naleven van het verdrag van de mensenrechten. En de Obama administratie die al heftig heeft gereageerd op het belang van het doorgaan van de verkiezingen volgende week. Uiteraard, want al maanden geleden hebben de Amerikaanse top, de Egyptische legertop en de top van de Moslimbroeders hun verdrag gesloten en verzegeld met het bloed van het Egyptische volk. Geen democratie, maar ‘regionale stabiliteit’. Stabiliteit in de zin van een doorzetting van de huidige koloniseringspolitiek. Alleen hadden ze niet gerekend op het inzicht van dat Egyptische volk – en het Arabische volk bij uitbreiding. In een laatste barbaarse poging proberen ze Tahrir dan maar de ogen uit te steken, maar zelfs zonder zicht blijft het volk een duidelijke visie hebben en nastreven: een einde aan de imperialistische dictatuur in Egypte en de hele Arabische wereld! Het is nog een kwestie van tijd, en van bloed – helaas.
