De laatste tijd hoor je veel over mensen die zoeken naar geluk maar persoonlijk heb ik ‘t streven naar geluk steeds als iets eigenaardigs ervaren; waarom, wel: geluk is iets abstracts, ‘t overkomt je en als ‘t je niet overkomt is dat dikwijls ook zo.

Maar geluk overkomt je (tenzij je écht ongeluk opzoekt) en dus lijkt ‘t mij niet zinvol al te veel levenstijd te doen opgaan naar ‘t zoeken ervan!

Maar wat moeten we dan doen: wel, mij lijkt ‘t simpel sommige dingen die ons overkomen in ons leven zijn onvermijdbaar, dus kunnen we die beter aanvaarden zoals die komen, met gelijkmoedigheid van geest dus, de problemen die op je afkomen gewoon aanvaarden zoals zij zijn, natuurlijk mag en kan je (misschien) wel wat doen om ‘t probleem te verkleinen, tot een minimum te reduceren en wanneer ‘t kan ‘t probleem oplossen!

Doch wanneer ik denk aan al die mensen die zo erg streven naar geluk dan denk ik dikwijls dat in deze maatschappij ‘t spreken, praktiseren en kenbaar maken van ‘t gelijkmoedig denken niet of al te weinig aan bod komt. En persoonlijk vind ik dat jammer en denk ik dat wij; de maatschappij hier een belangrijke kans zomaar laten liggen!

Want waarom kunnen we niet gewoon leven om te leven, waarom moet er steeds dat onnodig streven naar geluk zijn, waarom niet de problemen met gelijkmoedigheid van geest tegemoet zien!

Naar mijn idee hoef je er niet eens boeddhist of iets dergelijks voor te zijn/worden, je hoeft er ook geen (dure) cursussen voor te volgen of (dure) workshops! (eventueel kan je er wel boeken over gaan lezen, misschien uit te lenen uit de plaatselijke openbare bibliotheek) Nee, gewoon je leven leven! Je problemen gelijkmoedig tegemoet komen, liefst ook met waardigheid van geest en er dus wanneer ‘t kan wat aan te doen! Want dat je problemen hebt of ooit zal krijgen dat staat als een paal boven water!

Mogelijk ga ik over dit of gelijkaardige thema’s in op een of meerdere verdere blogs!