De hemel heeft deze week al een paar keer gehuild, straten liepen onder, auto’s liepen vast, mensen kwamen te laat. Zo ook mijn studenten. Zelfs de Syrische Ahmad, die nog nooit eerder te laat kwam, verscheen pas na tien minuten in de les. Ik gunde hem zijn academisch kwartier, maar vroeg toch waarom hij pas nu arriveerde. Een goede reden om die vreselijke “omdat”-constructie die onze taal kent, nog eens in te oefenen. Het verhaal dat volgde was hallucinant.

Ahmad had een huurcontract van drie maanden dat afliep op 31 mei. Inderdaad, terwijl de meeste huurcontracten opgezegd dienen te worden drie maanden voor aanvang van het einde, duurde zijn contract amper drie maanden. Dat is vreemd, maar niet onmogelijk. Als twee mensen het contract tekenen, is het nu eenmaal bindend.

Ahmad wou zijn huur verlengen, maar zijn huisbazin wilde dat niet omdat de familie van Ahmad over enkele maanden naar België komt en de studio te klein zou zijn voor een gezin met twee kleine kinderen. Dat is haar goed recht. Aan haar om vervolgens de geijkte procedure te volgen. Dat gebeurde, op z’n zachtst gezegd, niet.

Mijn student betaalde, volgens de wensen van de huisbazin, zijn huur wekelijks. Omdat hij nog geen nieuwe woonst had gevonden, werd hij op 31 mei getrakteerd op een onaangekondigd bezoek. Een bezoek van de huisbazin en een groepje vrienden.

Zonder de aanwezigheid van politie of deurwaarder begonnen ze al zijn spullen in zwarte vuilniszakken en boodschappentassen te laden. Ze maakten zelfs zijn ijskast leeg, ondertussen keuvelend over de zware regenval van de voorbije dagen en het niet vinden van parkeerplaats. Terwijl ze zijn huis aan het plunderen waren, heeft iemand van de groep hem geslagen. Dat leest u goed. Geslagen.

Ahmad belde de politie, maar de huisbaas had geen zin om daarop te wachten. Ook de politie van de Antwerpse Handelstraat zat niet te wachten op een man die enkele maanden in België woont en amper Nederlands spreekt. Misschien zit het niet meer in de bovenste schuif van uw geheugen maar de Handelstraat was toevallig ook het thuisfront van de bende van Mega Toby, die gangsters in politie-uniform die vluchtelingen afranselden en afpersten. In dat kantoor heeft hij een geschreven verklaring in het Arabisch afgelegd waar niks mee gebeurt. Hoe weet ik dat? Toen hij zei dat hij was geslagen, werd hij niet geloofd. Gelukkig was de man verstandig genoeg om naar het ziekenhuis te gaan om een attest van slagen en verwondingen te laten opmaken.

Bovendien wou de politie de video’s van het leegmaken van de studio niet aanvaarden als bewijsmateriaal. En hier komt een omdat-constructie die zelfs een doorwinterde leerkracht Nederlands doet fronsen: omdat ze niet op CD stonden. Ik herhaal het om het te kunnen geloven; de video’s werden niet gebruikt omdat ze niet op CD stonden. 

Het advies van de politie: blijf er nog een maand wonen terwijl je iets anders zoekt. Blijf met andere woorden nog een maand op de plek die net werd leeggehaald door je huisbaas zonder dat je enige garantie krijgt dat deze persoon dit niet ongestraft opnieuw doet. 

Deze man, die Syrië ontvluchtte nadat hij permanente verwondingen opliep door bombardementen, die via een lekkende boot tussen Turkije en Griekenland toch levend ons continent bereikte, die met kapotte schoenen en een mank been tot in België raakte, die man vindt zelfs hier geen bescherming. Ik weet niet welke adjectieven eerst te gebruiken; onmenselijk, schandalig, onrechtvaardig, gevaarlijk?

Deze getuigenis is geen zoektocht naar woorden. Het is een zoektocht naar een antwoord op deze vragen; “Wat zegt het over onze maatschappij als dit de manier is waarop wij omgaan met zij die onze hulp het meest nodig hebben? Wat zegt het over ons als we wegkijken?”.

Deel soortgelijke verhalen met de hashtag #wateenwelkom, haal ze uit de schaduw, geef een stem aan zij die er één nodig hebben. De toekomst dankt u.

Sascha Reunes is slam poet en docent NT2