De vierjarige Esraa zit met zijn driejarig broertje Waleed buiten bij een IDP-shelter van de VN in Aleppo (UNICEF/Al-Issa)
Opinie -

Syrië, Rusland en Amerikaanse vertwijfeling

Na de massavernietigingswapens in Irak van 2003 vormt zich opnieuw een mediamythe. Zonder enige bewijs kondigt president Obama sancties af tegen Rusland voor beweerde hacking van de presidentsverkiezingen. Volgens Margaret Kimberly, journaliste voor het Afrikaans-Amerikaanse tijdschrift Black Agenda Report, is deze beslissing een gevolg van de vertwijfeling van de traditionele elite in Washington, na de verkiezing van Trump.

dinsdag 3 januari 2017 12:43
Spread the love

Het is niet toevallig dat we worden gevoed met anti-Russische propaganda nu de Syrische regering klaar staat om het land te heroveren op de terroristen. Voor Barack Obama en de rest van zijn oorlogvoerende medestanders blijft niets anders over dan wat onzinnige verklaringen sputteren, omdat hun neoconservatieve ‘project voor een nieuwe Amerikaanse eeuw’ in elkaar dreigt te zakken.

De Amerikaanse mainstream media negeerden het lijden van de Syriërs in de stad Aleppo tot ze bevrijd werden door het Syrisch leger. Sinds 2012 hielden IS en andere terroristische groeperingen, met ruggesteun van de VS, de NAVO, Saoedi-Arabië en Qatar, daar duizenden mensen gegijzeld. Turkije rukte ondertussen de regio uit elkaar door Syrische fabrieken te plunderen en ze stukje voor stukje naar eigen land over te brengen.

Aleppo

Nu de Syriërs bezig zijn hun stad te heroveren met de hulp van hun bondgenoten uit Rusland en Hezbollah uit Libanon, worden we plots overspoeld met nieuws over Aleppo. Dat nieuws is allemaal bedoeld om in te werken op de emoties van het ongeïnformeerde publiek, zoals de vaste gewoonte is wanneer door het Westen gesteunde schenders van de mensenrechten hun vuile werkjes uitvoeren.

De Amerikaanse organisatie Human Rights Watch en andere gelijkaardige organisaties hebben als taak het Amerikaanse buitenlandse beleid te promoten. Zij doen niets anders dan over oorlogsmisdaden berichten sinds het Syrisch leger Aleppo herovert. Ze waren daarentegen heel wat stiller toen het de Amerikaanse bondgenoten waren die de Syriërs in diezelfde stad terroriseerden. Nu wijzen ze plots beschuldigend met de vinger naar mensen die geen enkele baat hebben bij een regimewissel in Syrië.

De reeds vijf jaar durende poging om de Syrische staat te vernietigen, heeft heel wat slachtoffers gemaakt in dat land. Dit dreigde bovendien ook voortdurend het vuur van een groter internationaal conflict aan te steken. De moord op de Russische ambassadeur in Turkije had zo’n fatale vonk kunnen zijn. De laatste woorden van de dader en zijn actie waren een oproep tot gewapende strijd. 1914 en de moord op aartshertog Frans-Ferdinand in Sarajevo weerklinken in het geheugen.

VS in de hoofdrol

In het drama van Syrië spelen de VS de hoofdrol. Geen enkele andere staat die bij deze oorlogsmisdaad betrokken is doet iets buiten de krijtlijnen van de strakke Amerikaanse regie. Alle doden en gewonden, belegeringen, honger en mensonterende zoektochten naar veiligere oorden komen op het conto van de VS, evenals de dood van de Russische ambassadeur in Turkije. Amerikaanse vingerafdrukken zijn over heel deze internationale knoeiboel terug te vinden.

De Syrische regering is vastberaden haar grondgebied terug te winnen en de Amerikanen en hun bondgenoten zijn al even vastberaden dat te dwarsbomen. De recente successen van het Syrische leger verklaren gedeeltelijk de vertwijfeling van Obama, de Democraten en de mainstream media.

De Russen van alles beschuldigen verplettert meerdere vliegen in één klap. Het zet de propagandaoorlog verder tegen een land dat zich niet neerlegt bij de Amerikaanse hegemonie. De huidige geforceerde Russofobie is eveneens een poging om de onsmakelijke en onbekwame Hillary Clinton in een wat stijlvoller jasje te steken. Deze propaganda wordt verdergezet door zowel Democraten als Republikeinen om te vermijden dat de nieuwe president kansen krijgt om de relaties met Rusland terug te verbeteren. Dit oorlogsapparaat gaat nooit slapen.

Obama’s tirade

De laatste persconferentie van Barack Obama liep over van leugens en beledigingen aan het adres van Rusland en president Vladimir Poetin. Obama hoort zich te schamen voor uitspraken als “Rusland is kleiner, zwakker en brengt niets voort dat iemand zou willen, behalve dan olie, gas en wapens”. Hij beëindigde zijn bizarre geraas door te beweren dat Poetin “het voormalig hoofd van de KGB” was. Dat was hij helemaal niet1. Natuurlijk weet Obama dat zelf ook. Het is niet duidelijk of Obama met die uitspraak hoopt dat iemand hem effectief zou geloven of dat hij, geconfronteerd met zijn eigen falen, verzandde in dwaas retorisch gebazel.

Obama ging er aanvankelijk van uit dat Hillary Clinton zijn opvolgster zou worden en zijn plannen voor regimewissel in Syrië ten uitvoer zou kunnen brengen. Ze verloor echter en beroofde hem zo van een ‘derde’ regeringstermijn. Door Clintons nederlaag werd de holheid van zijn nalatenschap plots zichtbaar. “Hoop en verandering” , de slogans waarmee hij in 2008 verkozen werd, waren duidelijk slechts een reclameslogan om zijn bijdrage aan het wereldwijde neoliberale project te verbloemen.

Nog negentien dagen en dan wordt Donald Trump president van de VS. Er rest nog weinig tijd om een zachte staatsgreep te plegen in Syrië. Trump zal worden beëdigd, maar Obama’s team zal eerst nog het laatste uit de kan halen om te verhinderen dat hij de huidige status quo, waar ze zo hard hun best voor gedaan hebben, onderuit zou kunnen halen.

Terwijl het voetvolk van de Democratische Partij zich druk maakt over zaken zoals racisme, immigratie, islamofobie, gerechtelijke aanstellingen en onderdrukking van de stemmen, zijn hun leiders vooral bezig met het instandhouden van het imperialisme. Obama en de rest van de Democratische partij zijn de loyaliteit die ze van hun kiezers kregen niet waard.

Terwijl op 20 januari 2017 duizenden mensen naar Washington trekken om te protesteren tegen Trump, zullen de Democraten een laatste wanhopige inspanning doen om de door hen gesteunde jihadisten te helpen met de vernietiging van Syrië.

Sommige demonstranten zouden hun woede beter richten op Obama en de Democraten en niet enkel op hun electorale mislukking. Ze zouden een gelofte moeten afleggen niet langer de oorlogszucht van de Democraten te steunen, niet meer en niet minder.

Als het waar is dat Trump een fascist is, dan zal hij niet de eerste fascist zijn in het Witte Huis. Zijn voorganger past dat schoentje namelijk net zo goed. Bepaalde gebeurtenissen liepen echter wat uit de hand en hij verloor er de controle over. Het lot van Syrië ligt misschien niet langer in Amerikaanse handen. Dat is de reden waarom de vertwijfeling in Washington zo tastbaar is.

Margaret Kimberley schrijft de vaste column Freedom Rider voor Black Agenda Report, waar het artikel Freedom Rider: Syria, Russia and American Desperation werd gepubliceerd op 21 december 2016. Vertaling door Sarah Wagemans.

1   Noot redactie: Vladimir Poetin werkte bij de inlichtingendienst van de Sovjet-Unie KGB van 1975 tot 1991. Zijn hoogste rang was luitenant-kolonel. Daarna begon zijn politieke loopbaan, eerst als adviseur bij het gemeentebestuur van Sint-Petersburg, daarna bij de nationale regering. Van 25 juli 1998 tot 9 augustus 1999 was hij directeur van de FSB, de inlichtingendienst van Rusland, een ministeriële functie. Poetin was nooit ‘baas van de KGB’. 

 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!