Sinds een viertal weken is Vlaanderen hysterisch in de ban van alweer een nieuw ‘staatsgevaarlijk’ fenomeen: geradicaliseerde moslimjongeren die via allerlei sluipwegen naar Syrië vertrekken om tegen het regime van Bashar al-Assad te strijden.
We hebben al veel gezien in dit land, maar deze mediahetze kent absoluut geen gelijke.
Wij spreken hier niet alleen over het zoveelste valse debat dat niet met, maar over de moslimgemeenschap heen wordt gevoerd, maar ook over een kroniek van een aangekondigde show ten koste van de moslimgemeenschap. Een show waarin politici en veiligheidsdiensten een Belgische ‘Patriot Act’ voorbereiden.
Wie de talrijke persberichten en opiniestukken van de laatste weken erop napluist, zal ongetwijfeld een aantal dynamieken ontwaren die de angstpsychose voeden en in stand houden:
Inlichtingen- en politiediensten
De inlichtingen- en politiediensten vragen niet anders dan extra bevoegdheden om meer controle te kunnen uitoefenen op ‘radicale’ organisaties en individuen. De hetze rond de vermeende radicale moslimjongeren, die naar Syrië vertrekken om te vechten, is dan ook een gedroomd scenario om een aantal veiligheidsmaatregelen tijdens deze waan van de dag door te drukken.
Op dinsdag 16 april werden bij een grote anti-terreuractie 48 huiszoekingen verricht. Daarbij is zogenaamd een hoop nieuwe informatie over de Syriëstrijders en extremistische moslims in België naar buiten gekomen. Zo zouden een aantal Belgische strijders direct na aankomst in Syrië getrouwd zijn. Ook zouden Vlaamse jihadisten betrokken zijn geweest bij ontvoeringen en onthoofdingen van niet-moslims. Deze actie zou kaderen in een op 18 maart 2013 aangenomen wet, die het mogelijk maakt om verregaande antiterroristische maatregelen te nemen. Voortaan wordt het strafbaar om aan te zetten tot terroristisch geweld.
Het onwaarschijnlijke aan de gespierde inval bij de ‘geradicaliseerde’ jongeren, is dat de pers massaal werd opgetrommeld om bij dageraad de inval te filmen en aan de bevolking te tonen. Deze inval moet vooral bekeken worden als een poging om het amateurisme en de onkunde van de instanties, die verondersteld worden ons te beschermen, te verbergen. Wie beroepshalve te maken heeft met deze anti-terro diensten, zal perfect begrijpen wat ik bedoel. Degelijke en betrouwbare informatie op het terrein verzamelen is geen vanzelfsprekendheid voor deze inlichtingendiensten. Meestal sprokkelen ze informatie vanuit hun luie bureaustoel. Of laten ze sociaal en financiëel kwetsbare jongeren voor een luttel bedrag, de plaatnummers van de moskeebezoekers noteren of de vrijdagpreken opnemen.
Politici
Een andere niet onbelangrijke dynamiek vinden we terug bij de politieke hyena’s die bloed ruiken in de aanloop naar mei 2014, de moeder aller verkiezingen.
Ze laten zich niet uitsluitend verleiden tot raaskallende tirades op de Syrië-strijders, maar betrekken er héél de moslimgemeenschap bij. Zelfs politieke vijanden vinden elkaar in de positionering ten opzichte van de moslims en de ene burgemeesterstop na de andere wordt aangekondigd, altijd geflankeerd door zogenaamde experten om zichzelf een aura van alwetendheid aan te meten… in deze Belgische War On Terror.
Temidden van heel deze kakafonie worden ook nog vele stemmen uit de moslimgemeenschap aan bod gelaten, waarbij gestoorde bekeerlingen, dolgedraaide imams en politieke nitwits zeker niet geschuwd worden.
Zowat iedereen die reeds aan bod is gekomen in wat vandaag alleen omschreven kan worden als een vreselijk dieptepunt in het Belgische/Vlaamse Islamdebat, heeft bijgedragen tot de complexiteit en onzinnigheid van het “Syrië-debat”.
Telkens heeft men de individualiteit van de Syrië-strijders, in hun wordings- en manifestatieproces, herleid tot algemene kenmerkende eigenschappen van moslimjongeren in het westen.
Er waren zelfs stemmen – de politie, uw vriend! – die gewag maakten van een “Stepstone-theorie” die van een doordeweekse moslim een regelrechte terrorist kan maken. Het volstaat dat de jongeren in kwestie aan een aantal religieuze kenmerken of gedragingen voldoen, om als radicaal of zelfs als potentieel terrorist beschouwd te worden.
De meest absurde voorstellen zijn al de revue gepasseerd: van het verbieden van voedselbedelingen aan daklozen in de omgeving van het Noordstation, het aangeven van radicaliserende jongeren aan de veiligheidsdiensten via de onderwijsnetten, tot het afnemen van de identiteitskaarten. Deze absurditeiten zijn gelukkig tijdig ingezien en minister Milquet werd ondertussen door het kernkabinet teruggefloten. Nu de burgemeesters nog… ook die van Boom.
Wat nu?
Een mirakeloplossing die op korte termijn de Syrische burgers zal verlossen uit deze crisissituatie is er helaas niet, maar we moeten er wel over waken dat het debat over radicalisme (in België) de humanitaire ramp in Syrië, net als de voorbije weken, niet overschaduwt. Moet wij daarom het probleem van het radicalisme bij moslimjongeren doodzwijgen? Neen. Sinds het uitbreken van dit debat heb ik met een groot aantal jongeren gesprekken gehad, waaruit ik concludeer dat de overgrote meerderheid een bondgenoot wenst te zijn tégen radicalisering. Hen niet meenemen in een gemeenschappelijk verhaal, zal onherroepelijk schade brengen aan ons sociaal weefsel.
De overdreven media-aandacht voor het fenomeen van tientallen jongeren die om uiteenlopende redenen naar Syrie zijn vertrokken, had veel productiever in het voordeel van het Syrische volk aangewend kunnen worden. Er worden op terechte wijze vraagtekens geplaatst bij de dubbele houding van het Westen in de afwikkeling van de Arabische drang naar vrijheid en sociale rechtvaardigheid en ik constateer dat een Belgische regering in lopende zaken doortastender kon optreden in Libië dan Di Rupo I, die na deze zomer onherroepelijk in een verlammende campagnemodus zal komen.
België is misschien een dwergenstaat, maar kan door haar talrijke internationale instellingen heel wat diplomatische druk uitoefenen. Niet om een oorlog te starten, maar wel om elke vorm van humanitaire hulp te ondersteunen en ook de moslimjongeren – die nu om absurde redenen worden geviseerd – zijn meer dan bereid om hun steentje bij te dragen.
Wij burgers van dit land, met inbegrip van alle moslimgemeenschappen, zouden een signaal van verontwaardiging moeten uitsturen, om de schade dat dit vals debat heeft aangericht enigzins te beperken.
Wat weerhoudt ons ervan om van de reeds lopende 12-12-actie voor Syrië een werkelijk succes te maken? Met theeavonden op komende vrijdag 26 april 2013 en een succesvolle Antwerp 10 Miles heeft cabaretier Geert Hoste al meer dan een duit in de zak gedaan.
Ook de verschillende moslimgemeenschappen kunnen hun collectieve bijdragen vanuit moskeeën, verenigingen én theehuisjes (om toch in de sfeer van Geerts theeavonden te blijven) leveren en een onderdeel van de oplossing worden in plaats van zich voor de zoveelste keer tot het beklaagdenbankje te laten veroordelen.
Abdelhay Ben Abdellah – Chef Politiek
© 2012 – De Andere Mening
