Wie zou het ooit in zijn of haar hoofd halen om een van pedofilie verdachte persoon te vragen als babysit? Juist, niemand. Wie zou met een gerust hart de zuurverdiende spaarcenten belggen bij een van fraude beschuldigde topbankier? Juist, ook niemand. Wat doe je dus logischerwijs met een man, omgeven door politieke schandalen en door velen herhaaldelijk aangeduid als hoofdverantwoordelijke van talloze schendingen van de mensenrechten en inbreuken van het internationaal humanitair recht? Juist, je stelt hem aan als vice-voorzitter van een internationaal comité dat een onafhankelijk onderzoek uitvoert naar eventuele oorlogsmisdaden. Excuseer?
Begin deze week maakte VN-Secretaris Ban Ki-moon de samenstelling bekend van het vierkoppig panel dat het internationale onderzoek moet voeren naar de Israëlische aanval op de humanitaire vloot die eind mei de Gaza-strook probeerde te bereiken. Op die manier probeerden de opvarenden de illegale blokkade door Israël van Gaza te doorbreken om humanitaire goederen te bezorgen aan de anderhalf miljoen mensen die er zijn opgesloten. Bij de operatie – in internationale wateren – werden negen activisten door de Israëlische militairen gedood en raakten tientallen anderen gewond. De wereld reageerde geschokt, tal van organisaties en sommige politici eisten een onafhankelijk internationaal onderzoek naar de feiten en uiteindelijk stelde Ban Ki-moon voor aan de VN Veiligheidsraad om zo’n onderzoek uit te voeren.
Dat onderzoek komt er nu dus, maar de geloofwaardigheid ervan is ver te zoeken. De samenstelling van het panel is na hevig onderhandelen door de Israëlische regering goedgekeurd, en onmiddellijk rijzen vragen rond de kersverse vice-voorzitter ervan: aftredend Colombiaans president Álvaro Uribe Velez. Volgens de Colombiaanse ambassadrice voor de VN is de aanwijzing van Uribe een erkenning van zijn geloofwaardigheid en ervaring met thema’s als vrede, veiligheid en internationaal recht, evenals van zijn onpartijdigheid, kennis van het recht en analytisch vermogen. Ik ben de laatste die de kennis van de man in twijfel zal trekken. Maar wie kan de slachtoffers van het Israëlisch optreden recht in de ogen kijken en verzekeren dat Uribe een onpartijdig oordeel zal helpen vellen dat gebaseerd is op een volkomen respect voor het internationaal recht! Sinds de dag dat Uribe op het politieke toneel verscheen in Colombia, is zijn mars naar de macht gepaard gegaan met schandalen, corruptie en geweld, te veel om hier samen te vatten.
Veiligheidsbeleid of heksenjacht?
Om de haverklap verschijnen rapporten of getuigenissen die aantonen dat Uribe, de meest loyale bondgenoot van de VS in Zuid-Amerika, het niet zo nauw neemt met het internationaal humanitair recht en de mensenrechten, om het met een eufimisme uit te drukken. Zijn keiharde militaire aanpak van wat hij algemeen als terrorisme bestempelt, komt in de praktijk neer op een ongemeen hardvochtige heksenjacht op elke ziel die het waagt kritiek te uiten op het gevoerde beleid. Een beleid dat van Colombia een paradijs moet maken voor buitenlandse investeerders, uiteraard toegejuicht door de westerse business-klasse en bijgevolg door de regeringen van de geïnteresseerde grootmachten, maar dat lak heeft aan zaken zoals respect voor de rechtstaat, sociale zekerheid of basisvoorzieningen voor de bevolking, om er maar een paar te noemen.
Boeren, indianen en zwarten worden gewapenderhand van hun land verdreven om het beschikbaar te maken voor buitenlandse bedrijven, mensenrechtenactivisten worden als woordvoerders van het drugterrorisme bestempeld en vervolgd, het rechtsapparaat wordt geblokkeerd d.m.v. bedreigingen, omkoping en andere. De veiligheidsdienst DAS, onder de directe verantwoordelijkheid van de president, heeft gedurende jaren illegale spionage uitgevoerd tegen elke kritische stem, binnen en buiten Colombia. De puur militaire aanpak van de guerrilla, die zich ook schuldig maakt aan mensenrechtenschendingen en inbreuken tegen het internationaal humanitair recht, brengt geen soelaas voor het gewapend conflict, de structurele oorzaken ervan op socio-economisch en politiek vlak blijven onaangeroerd, en de burgerbevolking blijft het grootste slachtoffer.
Wie houdt men voor de gek?
Dat is het resultaat van het achtjarige beleid van Uribe. Dat is de inbreng van een man die volgens velen ooit voor het Internationaal Strafhof zou moeten verschijnen. En dat is de man die de Verenigde Naties aanstellen om een onafhankelijk onderzoek te voeren naar schendingen van het internationaal recht tijdens de aanval op de Flotilla-vloot voor Gaza. De uittredende mandataris van Colombia, een land dat waanzinnig veel militaire hulp krijgt van de VS, moet de schendingen onderzoeken van Israël, een ander land dat als het erop aankomt, weinig tot niets verkeerds kan doen in de ogen van de sterkste grootmacht ter wereld. Wat verwacht ik van het onderzoek? Vraag het aan de burgers in het bezette Palestijnse gebied, en u kent mijn antwoord.
