Ik had vandaag een afspraak met de tolk/fixer die mij hielp met de videoreportage over de straatmuzikanten die het Balkan Trafik festival bezochten.

Alhoewel hij bij hoog en laag had beweerd dat toegang tot het web voor hem geen probleem was en ik hem de http://adressen had ge-sms’t had hij de video nog steeds niet gezien. Ook de 3 straatmuzikanten hadden hem uiteraard niet gezien, vernam ik.

We spraken af aan de uitgang van de Metro Botanique om de video op laptop te bekijken. Hij zat er op de stoeprand met een jonge kerel te praten die, toen ik mijn laptop uit mijn fietstas haalde, meteen de prijs vroeg. Ik begreep hem meteen, ik had zoiets nog eens voorgehad, de jonge kerel dacht namelijk dat ik een laptop op straat kwam verkopen

🙂  niet iedereen die in Brussel rondloopt leeft in dezelfde wereld. De Roma ook niet. Ik kreeg te horen dat ze de dag na de opname terug naar het festival waren gegaan om er op straat te spelen, en dat ze die dag wel tweehonderd euro hadden verdiend.

Ja het was goed geweest, en, of ik aub die video voor hem op cd wou zetten. Zal ik die ook voor de 3 muzikanten op dvd zetten stelde ik voor. Neen dat hoefde niet, hij wist toch niet goed waar ze nu waren.

Slapen ze niet meer in het Noordstation? wou ik weten.

De violist is zijn instrument gestolen, zei hij. Dààr aan de Bozar, de dag na de video-opname. En ze zijn dan maar vertrokken.

Waar naar toe? vroeg ik.

Naar Roemenië. Hij toch, hij die zijn viool kwijt is. De andere twee zullen hier nog wel in Brussel zitten.

Sorry, maar nu wil ik wel weten wat dat in mijn wereld, waar de verhalen zich in een controleerbare realiteit afspelen, betekent.

A suivre, wat mij betreft.