De duizelingwekkende lichtheid van het protest tegen de staking zoals de Brief aan de Staker of de wij-staken-niet-actie van UNIZO zijn misselijk makend  (1). Eerst even dit. Ook ik ben nog jong, werk voltijds en pendel dagelijks naar onze hoofdstad. Ook ik vind stakingen niet leuk. Evenmin geloof ik dat wilde stakingen zoals de afgelopen dagen zoden aan de dijk zetten. Toch walg ik van de huidige criminalisering van de doorsnee stakende werknemer en de vakverenigingen.

Waarom? Omwille van de selectieve blindheid en doorleefde oppervlakkigheid waarvan het commentaar getuigt.

Cliché

Alleen al de basisgedachte, wij willen het met minder doen en willen werken. Meteen wordt de indruk gewekt dat de staker per definitie een oudere is – veelal een man – die niet wil werken. Bijna valt het woordje Waal. De sociale strijd wordt herverpakt tot een generatiestrijd. Het zijn die oudere, gepamperde, babyboomers die vasthouden aan hun privileges die in fout zijn, is ook een gedachte die weerklonk in Word eens volwassen, het opiniestuk van drie jonge redacteurs van De Standaard (2).

Het is makkelijk zat een zondenbok aan te wijzen. Maar au fond gaat men zo makkelijk voorbij aan de oorzaken van de crisis zelf. Bovendien leiden veralgemeningen nooit tot het broodnodig overleg of de duurzame dialoog die nodig is om tot de essentie van de zaak door te dringen. Niet iedere Vlaming is een fascist, niet iedere werkloze een profiteur, niet iedere zelfstandige een dief. Het cliché biedt geen werkbare oplossing.

Defaitisme

Bovendien geeft de gedachte dat het per definitie met minder moet – waarbij dat slaat op openbare diensten, sociale tegemoetkomingen en dergelijke – blijk van grenzeloos defaitisme. De jeugd en eender wie die deze gedachte onderschrijft capituleert hiermee volledig voor het verlammend conservatisme van onze tijd. Er lijkt geen greintje jeugdig idealisme, enthousiasme of strijdbaarheid over te zijn. Werken, ja, hard, zelfs, zelfs voor minder, dat is het enige antwoord dat sommigen nog hebben. Alsof alles maar in orde komt zolang je braaf je best doet. Als het zo eenvoudig was, dan was de wereld al lang een aards paradijs.

Het geloof in de vooruitgang en het menselijk vernuft wordt in dit discours paradoxaal genoeg dan ook volledig opgeborgen. Men omarmt liever de malaise en de crisis dan te proberen deze te overstijgen. Men accepteert volledig het waanidee dat we als mens machteloos staan tegenover de almachtige economie. Men volgt liever verder de beproefde receptuur die ons met deze crisis opgezadeld heeft dan te proberen de grondoorzaken aan te pakken zodat dit ons niet meer kan overkomen. Zum kotzen gewoon.

Realiteit

Helemaal onbegrijpelijk wordt de gedachte dat enkel harder werken en het met minder doen de oplossing is, wanneer duidelijk blijkt dat de oorzaken voor het besparingsbeleid niet gezocht moeten worden bij die boze staker, de verketterde vakbonden of verdoemde steuntrekkers. De feiten zijn intussen bekend, de oorzaak ligt net in het sinterklaasbeleid van de afgelopen 10 jaar waarbij men massaal de hoogste inkomens en grootste ondernemingen soigneerde met fiscale cadeautjes.

Een klein voorbeeldje; voor 2010 verloor de staat zo tot 75 miljard EURO inkomsten aan o.a. multinationals die ondermeer nauwelijks nog vennootschapsbelasting betalen (3). We kennen ze allemaal. Exxon Mobil, AB Inbev, GDF Suez, … , elk van hen genereerde miljardenwinsten maar betaalde nauwelijks 0,5% aan belastingen (4). En dat in een tijd dat de staat tekorten van om en bij de 15 miljard moet dichten…

Oplossing

Uiteraard is het stukken makkelijker foeteren op de staker, de vakbond of de werkloze dan op het anonieme board of directors. Vanuit de momentopname van het pendelleed valt dit soms nog te begrijpen, maar wanneer het gaat om het vinden van een echte oplossing biedt deze beschuldigende vinger geen soelaas. Plat populisme kan leuk klinken maar leidt niet tot oplossingen. Hetzelfde geldt voor de blinde besparingspolitiek.

In plaats van ons in zelfbeklag te wentelen en te schieten op wie wel nog in het verzet durft gaan tegen de hold-up die de economische machtshebbers plegen op de midden- en lagere klassen, zouden we als jonge generatie, als bevolking beter zelf in actie komen. Met achteruit te kruipen en de generaties voor ons te vervloeken lossen we de crisis niet op. Met mee te gaan in het verhaal dat we nu eenmaal geen alternatief hebben dan nog harder te werken voor nog minder en dat enkel inleveren op onze lonen, onze sociale zekerheid en onze openbare diensten de economie uit het slop haalt, evenmin. De stakers hebben dat al begrepen. Nu de rest nog.

—————————————————

Referenties:

(1): Galle Koen, Open brief aan de staker, http://checkthis.com/k0w4

(2): De Standaard, 04 december 2011, http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=CQ3J29NR , UNIZO: http://www.wijstakenniet.be/

(3): Pacolet, Jozef & Strengs, Tom, De kost van de fiscale en parafiscale uitgaven en ontwiking in België, 2011, HIVA (KUL), http://hiva.kuleuven.be/nl/publicaties/publicatie_detail.php?id=3278

(4): De Standaard, 07 december 2011, http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111207_125