Dr Bertrand Draguez, voorzitter van Artsen Zonder Grenzen. Bron: Artsen Zonder Grenzen
Opinie, Wereld, Samenleving, België - Artsen Zonder Grenzen

Stop de onverschilligheid in België

Woedt er een epidemie in België? Niet van een besmettelijke ziekte, maar van onverschilligheid? Evolueren we naar een maatschappij waar individualisme hoogtij viert, waar het ‘normaal’ wordt om anderen uit te sluiten, zonder schroom of scrupules? Een maatschappij waar zelfs onze politici de politieke correctheid overboord gooien door vreemdelingenhaat duidelijk als essentieel onderdeel van hun kiesprogramma te verkondigen? Een maatschappij waar de personen en organisaties die vluchtelingen of migranten helpen, als criminelen worden beschouwd?

maandag 10 december 2018 17:18
Spread the love

Een maatschappij waar racisme geliket en getweet wordt en dagelijks in de commentaren op nieuwssites verschijnt? Waar empathie stilaan verdwijnt, waar muren en prikkeldraad uit de grond schieten, waar de grenzen zich één voor één sluiten? Ik ben, als voorzitter van een humanitaire organisatie die gezondheidszorg biedt aan personen in nood, ongeacht hun geloofsovertuiging, politieke voorkeur of seksuele geaardheid, van mening dat het onze taak is om ook de onaanvaardbare situaties te hekelen waar onze patiënten en onze teams mee te maken krijgen. 

Daarom trek ik vandaag aan de alarmbel om de toename van onverschilligheid aan de kaak te stellen. In 2014 protesteerde de wereld tegen de verspreiding van de ebola-epidemie en het gevoel van angst dat daarmee gepaard ging: angst dat de ziekte ons hier, in Europa, zou treffen. Onze maatschappij was toen zo verontwaardigd dat iedereen het van de daken schreeuwde … Nochtans zaait hetzelfde virus vandaag nog steeds vernieling in het oosten van de Democratische Republiek Congo, maar geen haan die ernaar kraait … Waarom? Omdat het ver weg gebeurt? Omdat wij er niet de directe gevolgen van dragen? 

Dat is onrustwekkend voor de evolutie van onze maatschappij en stelt een aantal fundamentele waarden in vraag: respect voor elkaar, openheid, solidariteit met behoeftige personen, hier en elders. Het is onze verantwoordelijkheid, een dagelijkse verantwoordelijkheid. Het gaat om woorden en gebaren of hoe we naar de anderen kijken. Om ‘nee’ te zeggen tegen onverschilligheid moeten we ons vooral bewust zijn van onze daden en gedachten. Weet ik daar iets van? Vind ik dat aanvaardbaar? Volg ik die trend of verzet ik me tegen die onverschilligheid? Moet ik ingrijpen, in het leven, op de sociale media? Als voorzitter van Artsen Zonder Grenzen ben ik ervan overtuigd dat we samen kunnen voorkomen dat deze ziekte zich verspreidt.

Niet onverschillig blijven, dat is ervoor kiezen om mensen niet te laten sterven op volle zee, om niet te aanvaarden dat een ziekenhuis in Jemen of Afghanistan wordt gebombardeerd. Dat is ervoor kiezen om mensen te helpen die op straat leven in de buurt van het Brusselse Noordstation. Dat is protesteren tegen de buitensporige prijs van geneesmiddelen waardoor patiënten met hepatitis C, tuberculose of hiv zich geen behandeling kunnen veroorloven.

Dat is ook aandacht schenken aan de levensomstandigheden van vrouwen in Libanon, Pakistan of de Centraal-Afrikaanse Republiek, die geen toegang hebben tot geschikte gezondheidsvoorzieningen om te bevallen. Dat is ook strijden tegen ondervoeding, malaria of cholera, ziekten die elk jaar het leven eisen van duizenden mensen. ‘Nee’ zeggen tegen onverschilligheid betekent voor Artsen Zonder Grenzen zoveel als aanwezig zijn waar de nood het hoogst is. 

We zijn ervan overtuigd dat we verandering kunnen teweegbrengen door ons engagement te tonen in het dagelijks leven: in onze relaties, met de mensen die naast ons zitten op de bus of de metro, in ons gedrag op sociale media, in de manier waarop we kijken naar een dakloze, een asielzoeker of iemand die wij ‘anders’ vinden. Of gewoon door ‘stop’ te zeggen tegen de spiraal van racisme en haat die onze maatschappij dreigt te ondermijnen.

Voor ieder van ons ligt een andere wereld binnen handbereik. Een wereld die vorm krijgt door daden, door hulp te bieden, door hoop. Ik weet ook dat we niet alleen staan in deze strijd. Want we zien in België vandaag wel degelijk golven van gulheid of verzoening ten opzichte van anderen, bijvoorbeeld tijdens acties om fondsen te werven voor de strijd tegen kanker, handicaps of armoede.

Hun succes toont aan dat de burgers weerwerk bieden tegen onverschilligheid. Dankzij die stimulans ben ik er zeker van dat we met onze acties in de hele wereld waarden als menselijkheid, solidariteit en empathie kunnen blijven uitdragen.

take down
the paywall
steun ons nu!