Anderhalf miljoen burgerslachtoffers

Op 14 en 15 maart vond een conferentie plaats in de Palais Des Nations in Genève, hoofdkwartier van het VN Hoog Commissariaat voor de Mensenrechten, om de invasie van Irak in 2003 te herdenken.

Hartverscheurende verhalen van Irakezen over een verloren land, verloren familieleden, verloren verleden én toekomst. De laatste avond nemen we afscheid van een voormalig professor van de Universiteit van Bagdad die nu als vluchteling in Zweden verblijft.

Hij bedankt ons voor al het werk dat we gedaan hebben voor zijn land. Met de tranen in de ogen vertelt hij ons hoe een Amerikaans bombardement in Bagdad zijn hele familie heeft weggeveegd: zijn broer, schoonzus, moeder, vier neven en nichten.

Dit verhaal vertel ik enkel om te verklaren waarom ik zo kwaad word als ik de cijfers in de pers lees over het aantal burgerslachtoffers gedurende deze catastrofale invasie en bezetting van de soevereine staat Irak.

Volgens het Iraakse verzet variëren de cijfers over het aantal Iraakse slachtoffers sedert de illegale invasie in 2003 tussen 2,3 en 3 miljoen. Het enige cijfer over het aantal burgerslachtoffers dat wetenschappelijk kan worden aangetoond is anderhalf miljoen.

Stel je even voor dat iemand in de pers zou komen verklaren dat in WOII geen zes miljoen, maar slechts één miljoen joden zijn omgekomen. Een gevangenisstraf voor ‘holocaust denial‘ zou zijn lot zijn. Maar als het over Irak gaat: “Everything goes!”.

Ik dank Johanna Plas voor haar artikel ‘Burgers in Irak slachtoffer van gewapend geweld‘, maar heb serieuze bedenkingen bij de zin: “De Amerikaans-Britse tussenkomst in Irak vond plaats van maart 2003 tot januari 2012. Sindsdien werden bijna 250.000 Iraakse burgers verwond of gedood door gewapend geweld”.

Uiteraard was het geen “tussenkomst” maar een illegale invasie en bezetting. Laat dat voor eens en altijd duidelijk zijn.

De Iraakse bevolking apprecieert de inspanningen van Handicap International om Irak te helpen zuiveren van landmijnen en clustermunitie, maar waarom dat cijfer van 250.000 doden en gewonden naar voren wordt geschoven is volstrekt onduidelijk, gewoon onhoudbaar en een grove onderschatting.

In haar studie over de Iraakse kinderen schrijft Bie Kentane het volgende:

Irak: hoogste aantal amputaties door clustermunitie en landmijnen

Landmijnen en resten van oorlogsmunitie hebben een verwoestend effect op de Iraakse kinderen. Ongeveer 25 procent van alle slachtoffers betreft kinderen onder de leeftijd van 14 jaar (2011).

“15 miljoen kinderen in Irak hebben het recht om op te groeien in een veilige omgeving die hun leven en welzijn beschermt. Zonder dringende maatregelen, om Irak te zuiveren van alle landmijnen, zullen de duizenden kinderen die momenteel in gebieden wonen met mijnen en onontplofte munitie, het risico lopen te worden verminkt of gedood.” (Unicef-vertegenwoordiger in Irak, Sikander Khan)

Het aantal slachtoffers van cluster-submunitie steeg tussen 1991 en 2007 van 5.500 tot 80.000. De laatste tien jaar hebben de Iraakse provincies Al Muthanna en Basra trouwens Angola overtroffen wat betreft het hoogste percentage kinderen met amputaties. Een droevig record.

De top van de ijsberg

Het cijfer van 120.000 doden, dat ook naar voren geschoven wordt in de BBC / The Guardian reportage over de Dirty War, is de achilleshiel van de uitzending. Er wordt veel gesproken over folteringen maar weinig over de ontelbare moorden die door de milities van de Special Police Commandos werden verricht: tussen 50 en 180 per dag in Bagdad alleen al.

Er wordt ook geen melding gemaakt van de smerige rol die Steven Casteel (voorheen organisator van de doodseskaders in Colombië), ambassadeur Negroponte (voorheen ambassadeur in El Salvador) en generaal McChrystal hebben gespeeld in het organiseren van de vuile oorlog in Irak.

Aantal slachtoffers van deze oorlog schromelijk onderschat

Slechts 19 procent van de WikiLeaks meldingen van burgerdoden waren al eerder opgenomen door IraqBodyCount, een organisatie die tellingen doet van het aantal slachtoffers op basis van persberichten. Met zo weinig overlap tussen de twee lijsten, is het bijna zeker dat een combinatie van beide aantoont dat de meerderheid van de burgerslachtoffers ontbreekt, wat suggereert dat vele honderdduizenden zijn gestorven.

Het Iraakse ministerie van Arbeid en Sociale Zaken schat dat er 4,5 tot 5 miljoen weeskinderen zijn (kinderen die ten minste één ouder hebben verloren), van wie 70 procent zijn ouders heeft verloren sinds 2003. Is het mogelijk dat die 120.000 slachtoffers, die gewoonlijk door de pers worden vermeld (waaronder ook kinderen) een gemiddelde van 26,25 nakomelingen hebben?

Hoewel er maar weinig betrouwbare statistieken beschikbaar zijn over het totale aantal weduwen in Irak, verklaarde het ministerie van Vrouwenzaken in 2006 dat er ten minste 300.000 weduwen waren in Bagdad alleen, met nog eens acht miljoen in heel het land.

In 2007 verklaarde datzelfde ministerie dat er ongeveer drie miljoen Iraakse weduwen waren omwille van de Iran-Irak oorlog van 1980 tot 1988, de eerste Golfoorlog in 1990, de Amerikaanse invasie in 2003 en de nasleep ervan. En het aantal weduwen is sindsdien alleen maar toegenomen. Ongeveer de helft van dit aantal bestaat uit ‘nieuwe’ weduwen van na 2003.

Dat zijn toch voldoende aanwijzingen dat het cijfer van 120.000 doden gewoon onhoudbaar is en ver beneden het reële aantal burgerslachtoffers?

Verder: als je weet dat tussen 2005 en 2007 alleen al in Bagdad tot 3.000 lijken per maand naar de mortuaria werden gebracht, waarvan de meesten niet geïdentificeerd konden worden. Als je weet dat tienduizenden mensen zijn gedood bij luchtbombardementen en aanvallen op steden als Fallujah, Ramadi, Al Qaim, Baquba….

Laat ons even ernstig wezen en eindelijk met reële cijfers op de proppen komen.

De enige wetenschappelijk en methodologisch correcte studies die werden verricht, verschenen beide in The Lancet (2004 en 2007) en vertonen veel hogere mortaliteitscijfers dan de cijfers die in de pers worden vermeld. Die studies vormen de basis voor de extrapolaties die door JustForeignPolicy.com worden gemaakt.

Les Roberts, auteur van de Lancet studie, in 2007:

“Een studie van dertien door oorlog getroffen landen, gepresenteerd tijdens een conferentie op Harvard, wees uit dat meer dan 80 procent van de gewelddadige sterfgevallen in conflicten niet vermeld wordt door de pers en regeringen. Stadsambtenaren in de Iraakse stad Najaf getuigden op Middle East Online dat er 40.000 niet-geïdentificeerde lichamen zijn begraven in die stad sinds het begin van het conflict.”

“In een toespraak tot de rotarians, uitgezonden op C-SPAN (nvdr: eerste Amerikaanse televisienetwerk dat 24-uursverslaggeving bracht over de Amerikaanse politiek) op 5 september 2007, verklaarde Samir Sumaida’ie, de Iraakse ambassadeur in de VS, dat er 500.000 nieuwe weduwen zijn in Irak. De Baker-Hamilton Commissie (nvdr: de Iraq Study Group) heeft eveneens vastgesteld dat het Pentagon gewelddadige incidenten met dodelijke afloop onderwaardeerde met een factor 10.”

“Tot slot heeft de gerespecteerde Britse polling firma ORB in 2007 de resultaten bekendgemaakt van een peiling waarin werd gezegd dat 22 procent van de gezinnen een gezinslid had verloren door geweld tijdens de bezetting van Irak, hetgeen neerkomt op 1,2 miljoen doden.”

“Deze bevinding bevestigt ruwweg een minder nauwkeurig geformuleerde BBC-poll in februari 2007 dat 17 procent van de Irakezen een gezinslid had dat slachtoffer geworden was van geweld.”

“Er zijn nu twee peilingen en drie wetenschappelijke onderzoeken die suggereren dat de officiële cijfers en de media-gebaseerde ramingen in Irak 70-95 procent van alle sterfgevallen hebben gemist. Uit de gegevens blijkt dat de omvang van onderrapportage door de media alleen maar toeneemt met de tijd.” (Les Roberts, 20 september 2007)

We mogen niet aanvaarden dat de geschiedenis wordt herschreven door degenen die de oorlog hebben veroorzaakt. We mogen niet aanvaarden dat de verantwoordelijken voor deze oorlog ontsnappen aan iedere vorm van gerechtigheid.

Deze oorlog was illegaal? Wel, laat ons dan de omvang van de Iraakse catastrofe volledig blootleggen en verder ijveren om de schuldigen voor het gerecht te brengen.