Foto: Doris Morgan, Unsplash / Public Domain
Getuigenis - Marjolein Verboomen

Stijgende energieprijzen: “De moed zakte me in m’n schoenen, mijn voorschotfactuur ging van 112 naar 320 euro”

De energieprijzen rijzen de pan uit. We voelen het allemaal in onze portemonnee. Uiteraard worden de meer kwetsbare mensen het meest geraakt. Marjolein is een alleenstaande moeder van twee kinderen die getuigt over de impact van de stijgende energieprijzen voor haar gezin.

maandag 25 oktober 2021 16:30
Spread the love

 

Ik ben een alleenstaande moeder van 2 kinderen. Een zoon van 14 jaar en een dochter van 11. Ik werkte 4/5 om op woensdag de kinderen te kunnen opvangen. Het was altijd al een geploeter om het einde van de maand te halen. Ik ben nochtans erg secuur en zal geen gekke aankopen doen.

Nu de kinderen wat ouder worden en ook duurder, had ik besloten om terug voltijds aan de slag te gaan. Orthodontie, brillen, steunzolen, het voetballen van mijn zoon en een boekenpakket van 300 euro dit schooljaar deden me panikeren, vandaar de beslissing om terug voltijds te gaan werken. Zodat ik iets minder stress zou hebben wanneer er zich weer iets onverwacht voordeed. Mijn werkgever is zo vriendelijk het telewerk te laten bestaan zodat ik terug voltijds kan gaan werken. Anders was het ook geen optie geweest.

Vorig jaar stelde ik de vervanging van de remschijven van mijn wagen (een Nissan Micra) een half jaar uit. De vaatwasser was stuk, dus dat werd een halfjaar afwassen. Op zich geen probleem. Maar wel als je na het werk en school nog alle huishoudelijke zaken moet doen. Alleen. Het huiswerk van de dochter was dagelijks een struggle, er moest dan nog gekookt worden, afgewassen, voorbereidingen voor de dag erna getroffen worden waardoor er weinig quality time overschoot. Het is een constante overlevingsmodus.

Van al dat gestress wordt een mens ziek, waardoor ik 3 maanden arbeidsongeschikt werd en een uitkering van 1.200 euro kreeg. Hoe ik dat toen gedaan heb, weet ik niet. ‘Gelukkig’ was er corona, we konden toch niets doen. Nu moet ik 300 euro terugbetalen aan de belastingen omwille van die uitkering. Waar is de logica?

En dan kwamen er de fameuze stijgende energieprijzen. De moed zakte me in m’n schoenen. Mijn voorschotfactuur ging van 112 euro naar 320 euro.

Dat wilde dus zeggen dat ik terug bij af stond. Mijn kinderen zijn 10 dagen op de 14 bij mij. Ze puberen, dus ze moeten zich dagelijks douchen, mijn wasmachine draait ook steeds op volle toeren. Sparen zit er voorlopig niet in, wat dan opnieuw stress bezorgt mocht er eens iets fout gaan.

De verwarming wordt in de kamers niet meer opgezet. Op zich ook geen drama want een goede dons lost al veel op.

Mijn frustratie ligt voornamelijk bij het feit dat er voor alleenstaanden nooit aanpassingen worden gedaan. Natuurlijk zal de papa bijdragen voor de extra kosten die de kinderen met zich meebrengen. Maar mijn energiefactuur en waterfactuur zijn voor mijn rekening. Hij zit zelf namelijk als alleenstaande ook met die waanzinnig hoge facturen.

Voor extra tegemoetkomingen (bv. verhoogde kinderbijslag) kom ik nooit in aanmerking, want ik verdien zogezegd te veel. Ik ben maatschappelijk assistente, dat zegt genoeg over mijn verloning denk ik dan.

Uiteraard ben ik op zoek gegaan naar een goedkopere energieleverancier, maar ook dat was niet vanzelfsprekend. De overheid heeft de website ‘Mijn Energie’ gelanceerd, dus ik naarstig op zoek. Ik contacteerde de dienst eerst telefonisch omdat ik het niet zo makkelijk vond die dingen te vergelijken. Ik kreeg een behulpzame man aan de lijn die me zei alles door te sturen via mail, zodat ze mij opnieuw konden contacteren. De vrouw die me opnieuw opbelde, gaf me een hele andere, zeer wazige uitleg, waar ik eigenlijk niet veel wijzer van werd.

Eerlijk: ik ben slecht in het vergelijken van Kwh en al die toestanden. Na een dag zoals hierboven beschreven, kan ik mij daar echt niet meer mee bezighouden. Ik ben uitgeteld dan.

Maar uiteindelijk is het gelukt, ik heb een andere leverancier gevonden die me 162 euro per maand vraagt. Dat is nog veel, maar misschien blijft er nu wel een stukje over om te sparen.

Ik ben niet arm, ik heb een dak boven mijn hoofd en kan tot nu toe, mits gepuzzel, mijn kinderen geven waar ze recht op hebben. Verwend zijn ze niet, ze weigeren vaak dingen, omdat ze weten dat het geld kost. Op zich is dat geen slechte les.

Ik ben het alleen beu dat er aan alleenstaanden nooit gedacht wordt. Het is een grote, vergeten groep. Voor mensen in armoede worden er terecht middelen aangeboden en hulp verleend. Maar veel alleenstaanden bengelen vaak tussen net geen armoede en het maar net redden. En dat geeft ongelooflijke stress. Het wordt tijd dat ook daar eens aan gedacht wordt. De stelling: ‘Je hebt er zelf voor gekozen om uit elkaar te gaan’ is even weerzinwekkend als ‘je moet maar gaan werken als je in armoede zit’.

Vele tweeverdieners en al zeker mensen die dit land regeren begrijpen gewoon niet hoeveel stress zoiets met zich meebrengt. En daar zou best wel eens verandering in mogen komen. 50 euro is veel.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!