Een lied tot troost van aanklagers en
aangeklaagden, van wie vooruit en wie terug wil.

Moederschoot,  voor beluistering zie

Youtube – Moederschoot

Waar moet
een mens nog naar toe?
Vereenzaamd, verloren, moe
Verzonken in zorgen
Verdriet dat maar maalt door zijn kop
Welke kant kan hij op?

Hoe moet een mens nog bestaan?
Als wat hem omringt is vergaan
En die eeuwige oorlog
Dat zinloos geweld gaat maar door
Waar vecht hij nog voor?

Moederschoot, ik verlang
Naar je veilige warmte
Ik ben bang
Neem me terug, hou me vast
Ik wil voort op de tast
Niet tot last
Niemand tot last

Dubbeltje op zijn kant
Wat is er toch aan de hand?
Die hebzucht, dat graaien
Het mateloos gebrek aan fatsoen
Wat valt daar aan te doen?

Voor wie horen wil en ook voelen kan
Wordt de onschuld nog dagelijks vermoord
En de grootste bek heeft het hoogste woord
En wat moet gezegd, blijft ongehoord

Straks is mijn lijden voorbij
Dan ben ik werkelijk vrij
Nameloos, naamloos
Geen schuld meer of schaamte, geen pijn
Hoe zou dat zijn?

Moederschoot
‘k Ben in nood
Ik wil weg want mijn wereld gaat dood
Neem me terug, hou me vast
Ik wil voort op de tast
Niet tot last
Niemand tot last

Waarin zijn politici
niet anders dan (gewone) burgers? Dat wanneer ze aangeklaagd worden zij
zich voor het gerecht moeten verantwoorden. Alhoewel de individuele
vrijheid blijft, zoals elke andere burger, zelf voor de dood te kiezen, of
te anticiperen op een veroordeling en dan al vooraf duidelijk te zijn over
de gevolgtrekking die men er zal aan geven. Maar het kan ook zijn dat de
rechter oordeelt dat de feiten ernstig genoeg waren de politicus uit zijn
rechten te ontzetten voor enige tijd.  

Dat de burger een klacht kan indienen staat buiten kijf . De aangeklaagde
noch de aanklager behoeft dan
sociale kleinpraat. Niet de vrouw
met haar aanklacht tegen Stevaert noch Lahlali die het belang van 7
Marokkaanse Belgen en van mezelf verdedigt. De wangesmaakte tweet
van Hendrik Vuye, toch professor aan de Universiteit van Namen over
Meester Lahlali gaf me een schok die me naar m’n pen deed grijpen, zie

De Ochtend-interview Lahlali en reacties:

Hendrik
Vuye?? ?@HendrikVuye Meester Lahlali, er bestaat ook zoiets als
tergend en roekeloos procederen. Een cursus gemist? #zever
– Donderdag 2 April 2015 14:03

Jan
Hertogen – Beste Heer Vuye, zijn jou en andere reacties niet
tergend en roekeloos, eerder dan de terzake zijnde antwoorden van Lahlali
die zich een meester toonde in recht en grondwet en de verdediging van het
belang van wie door de uitspraken van De Wever geraakt werd. Weet niet
welke cursussen jij gemist hebt om dit niet in te zien –
Donderdag 2 April
2015 22:44

Steve Stevaert heeft uitsluitings-CAO’s
tegen vreemdelingen bij De Lijn
geannuleerd

Steve Stevaert heeft me ooit in een brief van 3 blz geantwoord op de vraag
of de CAO’s die ‘vreemdelingen’ uitsloot van een job bij De Lijn, niet
onwettelijk waren, omdat men dat ook op ‘contractuelen’ toepaste. De
nationaliteitsvereiste gold enkel voor de vastbenoemden. Mede door het
toenmalige Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding werden de
vakbonden en het bestuur van de Lijn teruggefloten. Het is dus pas van
recente datum dat ook ‘vreemdelingen’ als contractuelen aan de slag kunnen
bij De Lijn. Maar de oudere generaties, en dat is soms nog altijd manifest
zichtbaar in hoe zij ‘vreemd’ cliënteel en ‘vreemde collega’s bejegenen,
dragen nog altijd de mentaliteit mee van dit exclusie-denken dat altijd
als een smet zal kleven op het blazoen van de vervoersvakbond.

Met mondjesmaat is De Lijn aan het verkleuren maar de (maatschappelijke)
schade is nog altijd aanzienlijk, zeker ook voor de Marokkaanse en
Amazigh/’Berberse’ chauffeurs die pas laattijdig op hun capaciteiten zijn
aangesproken. In Vlaanderen
heeft werden inwoners van vreemde herkomst onwettig uitgesloten of de
toegang bemoeilijkt. Dat is nog altijd het geval is bij politie, leger,
gevangenisbewakers, de post (al wat minder), het spoor (ook minder, waar
gaat men anders werkvolk vinden), en ook de zorg, de witste vlek van
allemaal wat tewerkstelling van mensen met migratieachtergrond betreft. De
Witte Woede mag zich best eens keren deze exclusiepolitiek, of zijn de
vakbonden hier in hetzelfde bedje ziek als de Vervoerbonden waren? Dus zeg
maar dat in de uniformberoepen pas de echte gelijkwaardige tewerkstelling
van alle burgers zichtbaar moet worden. Steve Stevaert
heeft daar als Verkeersminister
een ebelangrijke stap in gezet door de onwettige exclusie-CAO
voor vreemdelingen te vernietigen.

Hasselt, kleinburgerlijke stad van klein(e) burgers

Hasselt is een echte centrumstad van kleinburgers waar de burgers vroeger,
zoals in Gent, Frans spraken onder elkaar. Het is een stad die als eerste
en enige in eigen beheer in 1946 een sociale wijk heeft gebouwd, De
Casterwijk, waar wij ondermeer geboren en getogen zijn. Ook de stad met 2
afschuwelijke torens midden in het historische centrum en een Amelinx-wijk
rond de Catharinakerk. Studentenstad ook die in de zestigerjaren al de
voortrekker was van de nieuwe jeugdbeweging, eerste gemengde werking KSA/VKSJ/KSJ
(nu recent samen gegaan) in Vlaanderen in 1968, met in 1969 al in de
Isabellastraat (bij de Paterkeskerk) het centrum van de Derde
Wereldbeweging en in 1970 Mijnwerkersmacht die de basis legde voor de
nieuwe communistische partij die Amada werd en zich later omvormde tot de
PVDA, nadat de belangrijkste militanten naar Wallonië verhuisden om daar
de PTB
op te richten, die nu de PVDA overvleugelt met dank aan de Vlaamse
inwijkelingen.

Hasselt gaat voorop in jeugdwerk en jeugdklubs

Met de Haiwai en Excelcior als katholieke en socialistische voetbalploegen
die later versmolten, werden nooit hoge toppen geschoren, ook al speelde
Kris Hertogen bv nog een tijdje voor de Hawai na z’n deelname aan de
Blue
Star, een jeugdclub avant la lettre, zie ondermeer de dichtbundel van
Manu Cox. Het was ook de tijd van het Hooghuis in Hasselt, het eerste
jeugdhuis van het land, tegenover het Stadhuis, dat werd opgericht door
Jaak Bouveroux, de broer van, omdat de jeugdbeweging geen antwoord kon
bieden aan de losgeslagen jeugd. Jaak Bouveroux die later nog het ACV
verdedigde tegen de aanval van de arbeiders op Ons Huis in Zolder omdat de
eindejaarspremie in 1970 niet werd uitbetaald, proces dat in beroep door
het ACV verloren werd. Hasselt was, voor het verschijnen van Steve
Stevaert in de caféscène een broeiende stad vol ideeën, initiatieven,
non-conformisme, waar de arbeiders- en burgers niet goed weg mee wisten.
In de zeventiger jaren ontstond er een vacuüm waarin het goed boeren was
voor mensen als Steve Stevaert, eerst in de cafésector, later in de
politieke handel en wandel.

Het kanaal naar Kuringen en Stokrooi

Hasselt had en heeft geen economie, of het moest het Lijmfabriek zijn waar
het liedje van stamt: Achter het Lèmfabriek, wo het zo goeden riekt, da
wird de werremste liefde geboren, de baseng van het kanaal wor
bevroren…” Niet op de 2de april 2015, toen Steve Stevaert besliste
uit het leven te stappen, enkele honderden meters van de plaats waar ik
een kleine 50 jaar geleden nog ‘O Hoofd vol bloed en wonden” zong, achter
het altaar staand in een wit gewaad voor m’n eerste (en laatste) optreden
als diaken in een eucharistieviering, als 1ste jaars theologiestudent aan
het groot Seminarie dat toen nog in Luik gevestigd was. Het kanaal ook,
waarlangs we tientallen malen trokken met de jeugdgroepen richting
Stokrooi om op de Bolderberg te gaan spelen, waar toen nog een
geheimzinnige en vervallen kluis gelegen was. Ook Stevaert zal er zijn
(jeugd)herinneringen aan gehad hebben en niet toevallig deze omgeving
gekozen hebben voor z’n laatste adem.

Hasselt – Chrisosthemos 1965 – De rebelse studenten

Het sterven van iemand die uit een omgeving komt waarin je zelf bent groot
bent geworden geeft altijd aanleiding tot nostalgie, die maar interessant
is als ze wat bijdraagt tot het begrip voor de tijdsgeest waarin die
iemand zijn wereld nog moest ontdekken.

De 100 dagen in Hasselt, laatste jaar humaniora, Chrisosthemos. Een
betoging van de laatstejaars met pitteleer- en bolhoeden en pancartes,
slogans roepend waar alle leerkrachten met hun bijnaam vernoemd werden, en
dat was niet altijd vlijend, rond de 1.000 leerlingen op de koer aanwezig
om de feestelijkheden te volgen en te luisteren naar een toespraak op een
geïmproviseerd podium:
 

Te herkennen zijn Etienne Joris (aan de
rechterkant), die jaren later het boek schreef 

De Putsch
van Steve, over de beginjaren van Steve Stevaert in Hasselt, 
Jos Bouveroux, oud VRT-journalist en Paul Van Nevel (met tekst
in de handen) van het Huelgas Ensemble. Na de toespraak werden ze
alle drie onmiddellijk bij de directie geroepen en voor drie dagen
geschorst. Zelf had ik de toespraak geschreven, ondermeer met hulp van
Marc Martens, griffier bij de provincie Limburg waar hij het
secretariaat deed van verschillende provinciegouverneurs waaronder Steve
Stevaert. Ik ben ik onmiddellijk gaan reclameren dat men mij dan ook maar
moest schorsen. Maar omdat men dan misschien voor erger vreesde, heeft men
de schorsing onmiddellijk opgeheven en werd het verder nog een spetterende
Chrisosthemos.

Ze konden zo uit de film A Clockwork Orange
gelopen zijn, film die pas 6 jaar later door Stanley Kubrick werd gemaakt
maar dit op basis van een boek dat al in 1962 door Anthony Burgess
geschreven was. Ik ben herkenbaar onder de vierde hoed van rechts.

Directeur Vankeer, die meer en meer ruimte liet aan de rebellerende jeugd
en de jeugdbewegingen ondermeer die naar Zwartberg trokken, in verbinding
stonden met het projectonderwijs in Bokrijk, ‘milieuwerking’ steeds
ernstiger namen en de mijnwerkers in 1970 en later ondersteunden en vanuit
Leuven voet aan de grond kregen in Hasselt, werd na enkele jaren vervangen
door een andere directeur om terug orde op zaken te zetten.

Binnen dit rebelse en op actie gerichte jongerenklimaat was de weg bereid
voor anderen, zoals Stevaert om dit ook op commercieel vlak ruimte te
geven en in te pikken op het formele socialisme en de vakbondswerking, die
al in 1970 met het in de steek laten van 20.000 mijnwerkers, voor een
tweespalt gezorgd had waar Stevaert ‘de andere kant’ kon invullen waarin
hij jaren heeft kunnen gedijen.

Hasselt dus, een stad van libertaire burgerij
en van de revolutie, te klein voor het grote en soms ook te groot voor het
kleine.

Jan Hertogen,
Hasselaar van geboorte