De stakingen bij Ryanair en Aviapartners waren de afgelopen weken voorpaginanieuws. Vakbondsmensen zoals ik slaan zich terecht op de borst en zeggen “actie loont”. Werkgevers en de media hebben het vooral over de “economische schade” die dergelijke langdurige acties teweegbrengen. Het is precies de economische schade en de daling van de winsten die de werkgevers noopt tot onderhandelen.

Men spreekt niet van de economische schade voor het personeel en de vakbond. Een staker krijgt geen loon maar een vakbondsvergoeding van 30 € per dag. De vakbond moet deze vergoeding aan haar stakende leden uitbetalen. M.a.w. Ook de werknemers en hun organisaties lopen schade op. Rechtse krachten die spreken over onverantwoord wild staken bekijken het plaatje alleen vanuit de werkgever zijn standpunt. De winsten van de werkgever moeten immers veiliggesteld worden.Het loonverlies van de werker is blijkbaar bijzaak.

Wat men in de media niet vertelt is dat in bedrijven met een sterke syndicalisatiegraad het aantal sociale conflicten minimaal is. Op de breuklijn tussen arbeid en kapitaal ontstaat in dergelijke bedrijven een “evenwicht”, de werkgever weet dat hij aan de overkant van de tafel een sterke syndicale afvaardiging treft en zal proberen zonder sociale conflicten een vergelijk te vinden met de werknemers. De werknemers kunnen voluit gaan voor hun syndicale eisen ten bate van het personeel want zij voelen zich geruggesteund door hat gros van het personeel. In dergelijke ondernemingen komt het zelden tot stakingsacties precies omwille van het hierboven geciteerde evenwicht.

De media zouden beter berichten over het feit dat sterke vakbonden zorgen voor economische stabiliteit en welvaart.