Dag Nicolas, hoe gaat het ermee?

Nicolas Delalieux: “Uitstekend, ik kom net terug van enkele dagen koppen lopen aan de Belgische kust. Twee bollen vanille op een horentje smaken daar toch nog altijd beter dan aan de Scheldeboorden.”

En nu in de laatste rechte lijn naar Festivaaalllaallal. Heb je er zin in?

“Ontzettend veel eigenlijk, al blijf ik het altijd spannend vinden om iets waar je maanden alleen aan werkt aan een publiek te tonen. Maar het is altijd fijn toeven in Scheld’apen. Bovendien beginnen Jozef (Wouters, nvdr) en Simon (Allemeersch, nvdr) binnenkort aan de verbouwingen van het stadion en daar wil ik ook mijn steentje aan bijdragen.”

Waarover straks meer. In de programmabrochure heeft je stuk geen titel. Is die er ondertussen al wel?

“Jawel. Ik gaf het de titel ‘Tien Stenen’.”

Dat bekt alvast lekker. Waarover gaat ‘Tien Stenen’?

“Tja… altijd moeilijk om die vraag te beantwoorden. Het stuk gaat over vallen en opstaan. Of neen, meer nog dan vallen en opstaan, gaat het over proberen te vliegen en dan vallen. Een mens tracht zich steevast te overstijgen, maar smakt negen van de tien keer met zijn wezen tegen de onzachte aardkorst.”

Is het dan een aanklacht tegen de prestatiemaatschappij?

“Neen, zeker niet. Ik vind het juist goed dat mensen het proberen. Het is de intentie en de daadwerkelijke poging om zichzelf te overstijgen die ik waardevol vind. Als je het niet probeert, zal je er zeker niet in slagen. Daarbij gaat het mij eerder om een soort zelfontplooiing dan om het presteren an sich. Het moeten presteren om aan de anderen te laten zien dat je het kan, interesseert mij hoegenaamd niet.”

Mogen we dat vliegen en vallen, maar het toch blijven proberen ook doortrekken naar jou als theatermaker en hoe jij theater maakt?

“Dat mag zeker. Ik vind het allesbehalve evident om ‘een stuk te maken’, maar ik wil het heel graag. Vaak loop ik met mijn kop tegen de muur en vind ik er echt geen anus meer aan, maar de volgende dag begin ik opnieuw.”

Oei. Nicolas Delalieux, de getormenteerde kunstenaar?

“Neen, absoluut niet. Lijden om te creëren, pijn als inspiratie … Zo diep zit het allemaal niet hoor.”

Waar kwam de inspiratie in dit geval dan wel vandaan?

“Ik wou al lang iets doen met Institut Benjamenta van de Zwitserse auteur Robert Walser. Dat vormde het vertrekpunt. Ik ben naar de winkel gegaan, heb een paar spullen gekocht en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Uiteindelijk heb ik enkel beelden uit Institut Benjamenta gebruikt en daarop verder gewerkt. De eigenlijke inspiratiebronnen voor het verdere proces zijn eerder Daniil Charms, de grote Russische absurdist en sciencefictionauteur Philip Kindred Dick. Van die laatste heb ik vooral teksten gebruikt.”

De voorstelling is ook gemaakt in Scheld’apen.

“Jawel. Ik bivakkeer al enkele maanden in Fort 8 en ik heb ook al twee kleine toonmomenten gezet in de hangar op d’Herbouvillekaai. Maar nu is het dus voor echt!”

Je hebt ‘Tien Stenen’ zelf gemaakt, je speelt zelf, je doet je eigen techniek. Niet evident, toch?

“Neen, maar ik wou eens echt iets van mezelf maken. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik er altijd over kan zeveren met mensen zoals Simon (Allemeersch, nvdr), die wel een belangrijk klankbord voor mij is.”

Samen met hem en anderen nam je ook het stadion onder handen voor het openingsfeest op 6 september.

“Ik heb vooral belachelijk veel goesting om kostuums te maken. Verder ben ik benieuwd naar wat het allemaal gaat geven.”

Wij ook, jongen. En naaien maar!

Nicolas Delalieux speelt ‘Tien Stenen’ op donderdag 20 en vrijdag 21 september tijdens Festivaaalllaallal in Scheld’apen