De aanleiding voor dit stukje was echter het “debat” tussen
De Wever en Magnette eerder deze week, of toch het “format” dat voor een debat
moest doorgaan. Wetstraatwatchers hadden er blijkbaar een hele kluif aan, maar
ik werd er niet goed van. De lichaamstaal en pure verachting voor politieke
tegenstrevers die De Wevers “performance” uitstraalde, overgoten met de bijna Pavloviaanse
reacties van zijn vele fans in het publiek, die elke sneer en oneliner van de
voorman met obligaat applaus beloonden, vind ik eerlijk gezegd een stuk
beangstigender dan het N-VA programma.

Zelf zou ik eerder stemmen voor politici  die oog hebben voor de imperfectie en
kwetsbaarheid van mensen (en die zijn, gelukkig,  aanwezig bij de meeste partijen).  Politici die niet alleen zweren bij het activeren
van mensen, maar mensen ook leren stilstaan bij het moois dat deze wereld,
ondanks alles, te bieden heeft. Mensen die bijvoorbeeld beseffen dat, als
Europa ook contracten gaat afsluiten om sociale “targets” te halen, we nog wat
verder meegaan in de neoliberale logica die nu al zo dominant is. Mensen die
beseffen dat je misschien geen sociale welvaartsstaat bouwt op een economisch
kerkhof, maar nog veel minder op een ecologische puinhoop. En dat we dus wel verplicht
zijn om te sleutelen aan de essentie van het systeem.

Arrogantie, tot daar aan toe. Weinig politici zijn er immuun
voor, en zeker op papier kun je wel eens bijtend uit de hoek komen om je punt
te maken. Maar manifest dédain voor de politieke tegenstrever, als je die
opponent recht in de ogen kijkt tijdens een debat, is wat mij betreft meer dan
een paar bruggen te ver. Lijkt me niet gebonden aan partijen, trouwens – als ik
dan toch bv. voor iemand van de N-VA zou moeten stemmen, geef me dan maar Jan
Peumans.  Lijkt me een vriendelijke man,
die misschien zijn programma niet helemaal kent, maar wel iets van het leven
begrijpt. Maar dat komt misschien gewoon omdat hij van Limburg afkomstig is, en
af en toe in de “bossen van Wallonië” gaat wandelen?

Politici die opkomen voor mensen die kwetsbaar zijn, vind je
echter overal, in nagenoeg elke partij. Misschien omdat ze intuïtief aanvoelen
dat we, in essentie, allemaal kwetsbaar zijn. Misschien niet nu, maar dan toch
zeker ooit, in de toekomst. Zonder uitzondering. Hun stijl kan verschillen,
maar je weet ongetwijfeld over wie ik het heb. You know them when you see them.

Er zijn wat mij betreft al genoeg (zelfverklaarde) leiders
die ‘het land terug op de rails gaan zetten’ en ‘orde op zaken gaan stellen’.  Wie op een Vlaamse versie van Narendra Modi
wil stemmen, moet dat vooral doen, maar we hebben ook nood aan politici met een
iets holistischer visie. Want als iets me stilaan duidelijk wordt, is dat de
volgende generaties kwetsbaarder gaan zijn de generatie die nu het hoge woord
voert. We moeten uiteraard proberen te vermijden dat het zover komt, maar
misschien nog belangrijker, we moeten kwetsbaarheid, imperfectie en zelfs regelrecht
falen leren accepteren in onze samenleving en organisaties.

Daar zijn we echter nog niet aan toe.