De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Standbeeldenstunt van 11.Nationaal in Aalst

Standbeeldenstunt van 11.Nationaal in Aalst

maandag 28 oktober 2019 11:32
Spread the love

Hier in Aalst herdachten we Priester Daens als een ‘Changemaker.’

‘Changemakers’ worden vandaag  meer en meer monddood gemaakt.

Een vraag naar onze politici om ‘changemakers’  wereldwijd te steunen.

Hieronder een getuigenis over Daens door Johan Velghe van het Pr.Daensfonds.

 

“Deze actie zet priester Adolf Daens en de daensisten op de plaats waar zij toen eenzaam voor stonden. De plaats waar de verworpenen der aarde de rug rechtten, de plaats waar de uitbuiters knarsetandden omwille van het groeiend verzet.

Die plaats was het hoopvolle kruispunt van solidariteit, rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid, armoedebestrijding en een positieve identiteitsinvulling: het onverbreekbaar pakket dat, zoals te lezen valt op het plaket onderaan het monument, van slaven en bedelaars vrije en welvarende mensen maakt.

 

Daens en de daensisten werden monddood gemaakt door dé supranationale macht van het einde van de negentiende/begin van de twintigste eeuw: de dominantie van de toenmalige Katholieke Kerk verweven met het staatsnationalisme van de natiestaten, verweven met ultrakapitalisme, verweven met expansionistische, militaire en koloniale veroveringen. Kortom, verweven met machtsdrang. Evangelische waarden werden verdrongen naar de nooduitgangen van willekeur en liefdadigheidswerken.

 

Het duurde welgeteld tot 2015 vooraleer een kerkvorst, toenmalig aartsbisschop Joseph Leonard, in de hier honderdvijftig meter verderop gesitueerde Sint-Martinuskerk, publiekelijk erkende dat Daens volkomen gelijk had toen hij als diepgelovig man, zich in duidelijke bewoordingen en daden verzette tegen alle vormen van onvrijheid, gaande van het ontbreken algemeen stemrecht tot het mensonterende winstbejag van kinderarbeid. De rehabilitatie, zonder voetnoten of enig voorbehoud, liet 108 jaar op zich wachten. Daens was wel degelijk een baanbreker.

Daens, in het hart gedragen door de Aalsterse volksmens, werd  ook na zijn dood door Kerk en gezaghebbers monddood gehouden door hem een begrafenismis te ontzeggen, door hem in de jaren vijftig van vorige eeuw een monument in de nabijheid van de Sint-Martinuskerk te ontzeggen, door zijn ondeelbaar pakket aan krachtlijnen voor een warme samenleving op te breken en te verdelen over de zuilen. Terwijl Daens, gelet op zijn contacten en overleg met ondermeer socialisten en zelfs de loge, een man van overleg en verdraagzaamheid was.

Dat amper een paar maanden geleden in het uiterst-rechtse weekblad ‘t Pallieterke een redactionele bijdrage verscheen onder de titel ‘N-VA en Vlaams Belang zijn de erfgenamen van Daens’, deed niet alleen mijn maag keren. Al te graag isoleren zij Daens als louter een historisch figuur, terwijl het luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden regeert.

 

Met revolutionaire ijver eisten de daensisten het algemeen stemrecht. Vandaag ijvert de Vlaamse regering voor een democratisch deficit met het voorstel tot afschaffing van de stemplicht bij gemeenteraadsverkiezingen.

Vandaag brandmerkt de Vlaamse regering het klimaatprotest en knijpt hiermee de keuzevrijheid het strot dicht om niet medeplichtig te zijn aan de gevolgen van de nalatigheid eigen aan het zogezegde ‘klimaatrealisme’.

 

In de gloriejaren van roofkapitalisme stonden Daens en het daensisme voor een samenleving met een morele ruggengraat en met de medemensen als gelijkwaardige partners. De breuklijn, een ware ‘changemaker’  werd scherp getrokken.

Het creëren van een middenveld met beginnende mutualiteiten, fabrieksvakbonden, coöperatieven, onderwijsbevordering, acties voor democratisch stemrecht, kansen scheppen voor cultuurbeleving en toegang tot de ambtenarij en de economische wereld in het Nederlands, én een doorgedreven pacifisme, leidde tot een bitsige strijd en de al even bitsige vijandschap van koning Leopold II.

Dat beeld herkennen we vandaag in de bitsigheid waarmee Trump, Poetin, Erdogan en andere Bolsenaro’s regeren. We herkennen die bitsigheid wanneer in Vlaanderen niet de armoede bestreden wordt, maar wel de verenigingen die armoede bestrijden. We herkennen het in de voorrang die gegeven wordt aan privérechten boven herverdeling.

 

Berg Daens niet op in de map ‘Histories’. Stop Daens niet in de hokjes van het eigen grote gelijk. Je mag Daens herdenken, je mag Daens als voorbeeld aanwijzen, maar bovenal dienen we Daens, de breuklijntrekker, te zijn.

In zijn jongste ‘Aan Daens-gedicht’ schrijft Wouter De Bruyne treffend:

 

… We kennen nog amper je contouren

en toch zou je welkom zijn

met duizend ogen

op duizend plekken

om het mom van geldwolven in maatpak te onthullen

recht te brengen waar recht thuishoort

vrede op het puin van Jemen

en brood in de sloppen van Rio

of dichtbij ons waar armoede sluimert onder schaamte.”

 

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!