Nieuws, Economie, België -

Stakingspiket toeleveranciers Ford: “Wat maakt het uit of je nu in het rood staat of later”

Woensdag 9 januari zijn de werknemers van de Ford-fabriek na een nipte keuze voor werkhervatting heel even aan de slag gegaan. Na 78 wagens moest de band gestopt worden omdat de werknemers van de toeleveranciers de poorten blokkeerden en weigerden onderdelen vrij te geven. Ze zijn boos. "Hoe kunnen ze nu verwachten dat we als gekken gaan werken als we niet eens weten of we opgenomen worden in het sociaal plan?!”, klinkt het. Een verslag vanop het piket.

donderdag 10 januari 2013 01:54
Spread the love

Woensdagmiddag 9 januari, op de trein richting Genk om een bezoekje te brengen aan het piket van de toeleveranciers van Ford. De vier toeleveringsbedrijven IAC, SML, Lear en Sycreon liggen aan de achterkant van de hoofdingang.

De arbeiders van de toeleveringsbedrijven zijn een beetje de paria’s onder de arbeiders. Ze verdienen gemiddeld dertig procent minder, hebben slechtere arbeidsvoorwaarden en bij een sluiting belanden zij op de straatstenen zonder hoge afscheidspremie. Ook al hebben ze vaak tien jaar of langer voor dezelfde opdrachtgever gewerkt.

Na een dikke twee uur treinen vanuit Antwerpen en een taxirit van bijna 20 minuten kom ik aan. De grote gebouwen van Ford die ooit de trots en glorie waren van Genk liggen er vandaag wat mistroostig bij tegen een kille, druilerige achtergrond. Een vijftigtal werknemers, waaronder heel wat jongeren en mannen en vrouwen van andere origines, verbroederden rond brandende paletten, waar ze hun verkleumde handen proberen te verwarmen.

“Jullie verdraaien toch onze woorden”

“Jullie verdraaien toch onze woorden”, antwoordde een arbeidster van middelbare leeftijd die ik probeerde te interviewen. “We worden in de media voorgesteld als de boeman. Dat ze eerst eens uitleggen in wat voor situatie we zitten in plaats van leugens te verkopen”, riep ze verontwaardigd.

De geïnterviewde arbeiders wilden ook niet op de foto of met naam en toenaam in dit artikel vermeld worden. De namen zijn dus vervangen door schuilnamen. Het wantrouwen was aanvankelijk groot maar naarmate de interviews vorderden en naarmate ze zagen dat er naar hen geluisterd werd, kwam de boosheid naar boven. 

Ze zijn boos over de ongelijke behandeling, over hun vakbondsdelegees die niet mee aan tafel mochten tijdens de bespreking van het referendum. Boos dat veel werknemers het referendum zelfs niet hebben ontvangen. Ze voelen zich in de steek gelaten door de arbeiders van Ford.

“We vertrouwen Ford niet meer”

“De meeste ja-stemmers zijn oudere werknemers die al jaren op de Ford-fabriek werken en zeker zijn van een gouden handdruk”, klonk het bij Christof (26). Samen met zijn maten Kurt (24) en David (30) sloten ze zich vandaag aan bij de actie. Ze hebben ook alle drie ‘neen’ gestemd.

Christof: “Die duizend wagens per dag is gewoon een onrealistisch hoog aantal, zeker voor arbeiders die op het punt staan om afgedankt te worden. En zelfs die veertig procent extra premie is een peulenschil. Na aftrek van belasting blijft er niet veel van over. Het belangrijkste van al is dat er geen sociaal plan is. We moeten drie maanden op volle toeren draaien maar weten niet wat ons daarna te wachten staat.”

Kurt trad hem bij: “Ford heeft allerlei beloftes gedaan die niet werden nagekomen. We vertrouwen ze gewoon niet meer. Het zou me niet verbazen als ze die premie van veertig procent nadien aftrekken van de ontslagvergoeding. Trouwens, ik denk niet dat Ford de fabriek langer dan de zomer zal openhouden.”

“Het stempelgeld zakt na één jaar”

David: “Ze durfden ons zelfs niet komen vertellen wat de uitslag was van het referendum. We moesten zelf naar binnen gaan om het te weten te komen. En het verschil tussen de ‘ja’ en de ‘neen’ stemmen is heel nipt. We kennen heel wat werknemers hier die de stembrief niet hebben ontvangen. En stembiljetten van mensen die er iets hebben bijgeschreven werden als ongeldig beschouwd. Het grootste deel van de arbeiders bij de toeleveringsbedrijven heeft ‘neen’ gestemd. Maar het doet wel pijn om eerst te horen dat er bij Ford ook veel arbeiders het met ons eens zijn dat duizend wagens per dag onrealistisch is, en dat ze dan deze morgen toch aan het werk gaan.”

Kurt: “Ik heb me al overal ingeschreven bij de interim-bureau’s om een andere job te vinden. Het zal niet gemakkelijk worden. Er komen veel te veel mensen tegelijkertijd op de arbeidsmarkt, zeker in deze regio.”

“Ik denk ook dat het heel moeilijk gaat zijn om binnen het jaar werk te vinden”, knikt Christof somber. ”Het stempelgeld zal na een jaar zakken en nadien val je op een minimumloon. Veel mensen die nu leningen hebben lopen, zullen in de schulden belanden. Een huis of een appartement kopen zal er ook niet meer in zitten.”

“Ik wil zelfs werken zonder die veertig procent”

Michele is 39 en werkt al 13 jaar voor een van de toeleveranciers van Ford. “Hoe kunnen ze nu verwachten dat we veertig dagen lang als gekken gaan werken om nadien op straat te belanden”, zegt Michele geërgerd. “Misschien hebben we over een maand zelfs geen werk meer. De Ford-arbeiders zijn zeker van een premie maar ze weten niet hoe hoog die zal zijn. Maar wij als toeleveranciers zijn helemaal niet zeker van een ontslagpremie, laat staan een begeleidingsplan.”

“Ik wil zelfs werken zonder die veertig procent premie als ik weet wat ons na die drie maanden te wachten staat. Ik heb hier ook dertien jaar gezweet en alles gegeven, net als de arbeiders van Ford. Als Ford-arbeiders een premie krijgen, willen wij dat ook.”

“We hebben niets te verliezen”

“Ik heb ‘neen’ gestemd. Er zijn mensen bij Ford die het financieel moeilijk hebben en ‘ja’ hebben gestemd maar bon, ze zijn niet de enigen; ook hier zijn er mensen die in financiële problemen dreigen te komen. Zeker de mensen van de toeleveranciers die ‘ja’ hebben gestemd, die zijn er ook. Na die veertig dagen zitten ze toch terug zonder iets. Wat maakt het uit of je nu in het rood staat of later. We hebben niets te verliezen.”

“Bij de Ford is twee derde van de arbeiders meer dan 20 jaar in dienst. Die arbeiders zijn zeker van hun premie. Het maakt voor hen ook niet uit of ze werken. En natuurlijk wisten ze dat wij niet gingen werken. Ze hebben het slim gespeeld. Nu is het onze schuld. We voelen ons wel een beetje gepakt. Zeker door de drie hoofddelegees van Ford die de stemming hebben georganiseerd. Onze delegees mochten niet mee aan tafel tijdens die onderhandelingen. Ze hebben ons gewoon afgewezen. We zijn als toeleveranciers blijkbaar toch geen gelijkwaardige partners. Daar hebben ze al ons vertrouwen kwijtgespeeld.”

“Ik zie de toekomst niet al te rooskleurig”

Fagus is 34 en werkt al 12 jaar bij Ford. “Ik heb ‘neen’ gestemd, waarom moesten ze ineens zo’n hoge quota invoeren”, zegt Fagus. “Waarom niet 500 of 600 wagens per dag vooropstellen, 1000 wagens per dag is bijna onhaalbaar”, klinkt het verontwaardigd. 

“Mensen die met één been op straat staan, zijn niet gemotiveerd om alles te geven. En trouwens die veertig procent extra is alleen goed voor de hoge bedienden en de bazen. Voor ons zal het niet veel uitmaken.” “Ford heeft ons meer dan eens belogen, daarom begrijp ik niet dat de ‘ja’-stemmers hen nog geloven.”

“De Ford-arbeiders hebben twaalf procent van hun loon ingeleverd met de belofte op werk tot 2020. Waar staan ze nu? Over drie maanden, als de directie haar 40.000 wagens heeft, zegt ze gewoon opnieuw: ‘mannen salut’. We hebben geen vertrouwen meer in Ford. We zijn niet van plan om aan het werk te gaan zolang er geen degelijk sociaal plan is. We zijn geen externen. We zijn verbonden met Ford, het is onze enige opdrachtgever. Als zij stoppen, stoppen wij ook. alleen krijgen wij minder loon.”

“Ik zie de toekomst niet al te rooskleurig. Het zal niet gemakkelijk worden om ander werk te vinden in de streek”, zegt Fagus. “Als je werk wil, zal je veel verder moeten gaan, naar Antwerpen of over de grens.”

“Stemming is gemanipuleerd”

Gaby Colebunders, militant van het ACV en één van de trekkers van het stakingspiket bij Ford, kwam even langs het piket om de toeleveranciers een hart onder de riem te steken. “De staking van de toeleveranciers was te verwachten. Ik had gehoopt dat er ook veel steun van Ford Genk zelf zou zijn maar de vakbondstop heeft er een stokje voor gestoken. Ze hebben de hele boel geboycot. Ze hadden gedreigd om alle militanten die meededen aan de stakingsactie uit de vakbond te zetten en de mandaten af te nemen.”

“Ik ben enorm teleurgesteld in de uitslag. De stemming is niet eerlijk verlopen. Er waren veel onregelmatigheden. De stembrieven werden gemanipuleerd. Ook de vakbonden oefenden druk uit op hun leden om ‘ja’ te stemmen. De uitleg over de gevolgen van een ‘neen’ stem was leugenachtig en ook het 0800-infonummer dat op het stemformulier stond was gewoon een nummer van de personeelsdienst van Ford en geen neutraal infoonummer. Heel wat stembrieven zijn niet aangekomen bij de mensen. Ik ken al zeker meer dan 150 mensen die geen brief hebben ontvangen. De uitslag is volledig gemanipuleerd. We voelen ons bekocht. Ik leg me niet neer bij de uitslag.”

Ford-piket wordt niet meer hetzelfde

“We moeten het even laten bezinken en kijken wat we verder zullen doen, We gaan het hoofd niet laten hangen. Ik trek me op aan de strijdvaardigheid van de toeleveranciers en we gaan kijken wat we verder doen de komende weken.”

“Op de parking blijven er sowieso 7000 wagens staan. Bij elke nieuwe geproduceerde wagen die erbij komt mag er één vrijgegeven worden zoals afgesproken. Ook het piket aan de poorten van de Ford-fabriek zal blijven maar het zal met een heel ander gevoel zijn dan de voorbije elf weken”, klinkt het somber.

Op de terugweg naar het station vertelde een Turkse arbeider van Ford me dat er nu al een aantal middenstanders moeilijkheden beginnen te krijgen. Eetzaken die in het weekend vol zaten met Ford-arbeiders en hun families zien het aantal klanten geleidelijk aan slinken.

De tragedie van de globalisering, je wordt er niet bepaald vrolijk van.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!