Staking was een niet mis te begrijpen signaal aan de werkgevers…

dinsdag 31 januari 2012 15:05
Spread the love

… blijkbaar verwonderen sommige opiniemakers zich over het succes van de staking bij ARBEIDERS en in de INDUSTRIE…

Als men wat tijd had genomen in de periode voor de stakingsdag om bij de mensen te luisteren naar wat hen tegelijk angstig én kwaad maakte dan had men dit effect al op voorhand kunnen inschatten. Want deze werknemers, zeker in de metaal- en textielindustrie én in de technologische dienstensectoren zijn zwaar gepakt.

En niet enkel de ‘oudere populatie’ die na een lange en zeer productieve carrière nu meer dan wat en bijna exclusief moeten opdraaien voor de sanering van de overheidsfinancies.

Deze werknemers voelen zich zwaar in de steek gelaten door hun eigen werkgevers én nog meer door sommige werkgeversfederaties die totaal geen respect opbrengen voor wat deze mensen betekenen voor de fundamenten van het land (correcte belastingbetalers én solidair in de financiering van de sociale zekerheid) én voor de winsttransferten aan de aandeelhouders.

Deze werknemers zijn de eerste slachtoffers van de financiële crisis en het gebrek aan politieke moed en inzicht bij o.a. de grote Europese staatsleiders.

Arbeiders hebben geen recht op arbeid want bij het eerste dipje van de crisis worden ze tijdelijk werkloos gesteld of worden hun tijdelijke contracten stopgezet… volgen meervoudige afdankingen en in de KMO’s vaak zonder een rechtvaardig sociaal begeleidingsplan.

Het zou de werkgevers dan ook sieren om het respect voor hun werknemers te tonen door ook aan de regering signalen te geven dat er dringend correcties moeten komen op de huidige maatregelen. Dat de werkgevers nu eens eindelijk toegeven dat hun ondernemingen inmiddels zo ‘lean’ en zo productief georganiseerd zijn, dat er van de werknemers zeer grote inzet en flexibiliteit wordt gevraagd om te overleven in de keiharde concurrentiestrijd. En dat zij de facto hun industrie zo georganiseerd hebben dat er geen plaats meer is voor oudere medewerkers. Niet door ze te houden én ook niet door ze aan te werven!

Correcties zijn dus nodig, dringend en via overleg. Niet enkel op het niveau van de interprofessionele gesprekken met de groep van 10 en de regering. Maar heel zeker ook op vlak van de sectoren en de ondernemingen. Dit overleg kan en mag niet uitgesteld worden tot het voorjaar 2013. NU moet er over de meer kwalitatieve kant van werkbaar werk, over vorming en opleiding en over een betere werkzekerheid gepraat worden.

Maar ook over de eindeloopbaan. Mensen zien ook wel in dat langer werken zal moeten maar niet zoals het nu geregeld wordt. Nu moeten zekerheden ingebouwd worden. Pas dan kunnen mensen in een rustiger klimaat en binnen juridisch stabielere afspraken keuzes maken.
Een voorbeeld maar… de huidige vol continu werknemer, vaak op zijn 18e al opgestart in het bedrijf stelt nu vast dat zijn mogelijk brugpensioen (hij/zij moet eerst nog opgezegd worden door de werkgever, zijn/haar BP is nog altijd geen recht!) dat nu op 56 jaar ligt (na 33 j. loopbaan waarvan 20 jaar in nachtshift) ineens springt naar minstens 60 jaar!
Of de inbreuken in de landingsbanen… leg dit maar eens uit aan een arbeider die in 2008 samen met 4 andere collega’s is gaan 4/5 werken om een arbeidsplaats te redden. Omdat er in die crisisperiode geen geld was voor een sociaal plan met gouden handdruk.

Op het gevaar af terug het verwijt te krijgen dat de vakbond zich enkel richt tot haar oudere leden moet dit totaal gebrek aan respect voor deze arbeidersgroep zeker aan de kaak gesteld.

Jongeren echter hebben ook hun belang bij het noodzakelijke sector- en ondernemingsoverleg. Ook zij ontberen het noodzakelijke respect. Of zijn de I.B.O. – tijdelijke – interim en andere precaire statuten het enige en beperkte engagement die werkgevers willen aangaan t.a.v. hen? Men kan niet klagen dat jongeren weglopen van de industrie als ze geen stabiliteit en zekerheid krijgen aangeboden. Dat ze geen kansen krijgen maar wel het etiket van werkschuw en niet gemotiveerd, alsof zij echt alleen maar willen wegduiken in een povere wachtuitkering en voor de rest op de kap willen leven van ‘mama en papa’… praat met hen en luister naar hun terechte vragen en biedt ze de toekomst die ze verdienen.

Werkgevers pushen nu ook natuurlijk op de index… in de fabrieken en ateliers is het zeer duidelijk … handen af. Behoud van de indexkoppeling is noodzakelijk voor de binnenlandse koopkracht, als deze te sterk stijgt moet er dringend iets aan de prijzen gebeuren… maar misschien moet het VBO hierover zwijgen want is het de energie- en distributiepoot in haar organisatie die de muilkorf aansnoert.

Ook geen nieuwe wijn in oude zakken… de 3 indexsprongen van de 80’er jaren zijn bij de vakbondsmilitanten nog altijd gekend… toen reeds waren er ernstige twijfels over de gelijkwaardige inspanningen van de andere sociale groepen… nu is het nog altijd zo dat de werknemers van toen nog altijd een inlevering op hun brutoloon blijven ondervinden… het is dus geen verhoogde werkgeversbijdrage voor de SZ als sommigen het willen doen geloven… zelfs de huidige jonge generatie sponsort van de eerste dag van zijn tewerkstelling al mee want ook hun bruto loon is nog altijd 3 x 2% lager dan het had kunnen en moeten zijn.

Werkgevers en politici, de enige succesvolle sprong die wij in 2012 willen zien is die van Tia Hellebaut op de Spelen in Londen!

Marc De Wilde, voorzitter ACV Metea

take down
the paywall
steun ons nu!