Lizzo (AndyMoran). Foto: Weeklydig / CC BY 2.0 (To view a copy of this license, visit https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/?ref=openverse)
Opinie - Wysam Nassiri

“Stagediven met vetpakken”: het ‘plus size’-bestaan in het oog van de maatschappij

dinsdag 4 april 2023 20:02
Spread the love

 

Het is 24 februari 2023 wanneer Lizzo passeert in het Sportpaleis. Zoals de Spotify-statistieken van de Amerikaanse zangeres ietwat vereisen, sturen de meeste kranten hun eigen cultuurjournalist op pad. Aldus ook De Morgen dat laaiend enthousiast bleek te zijn over de kwaliteit van het concert én Lizzo’s body positive-mentaliteit als een troef omschreef. De reacties onder het concertverslag waren echter weer ver verwijderd van het progressieve publiek dat De Morgen doorgaans aantrekt. Niet dat diens historisch linkse achtergrond van toepassing is op zoiets als de Facebook comment section, uiteraard. Een beerput blijft een beerput. Eentje die Facebook met alle plezier onder ieder artikel loslaat. Voor het sociaal engagement, begrijpt u. 

Een bloemlezing van die beerput: “Wie heeft dat podium gebouwd? Goed werk, als dat heel die hoop kon dragen!”, “Stel je voor dat die beginnen te stagediven!”, “Zijn dat sumopakken dat die aan hebben?’ en natuurlijk “Als het maar geen aardbeving veroorzaakt!”. Comedy in Vlaanderen heeft alleszins een nieuwe piek bereikt, zoveel is zeker. Ik heb niet aan selectief muggengezift gedaan. Deze aspirant-comedians zijn te vinden onder elke sociale media-post, van elke krant, en ze kruipen maar al te vaak naar de bovenkant van het reactievak door middel van validerende likes en andere emojis. Het contrast tussen inhoud en ontvangst is bijna Kafkaiaans. Je hebt in eerste instantie de journalisten die hun brave best doen om progressiviteit te beamen, al is het maar taalkundig, om dan gewoon een hoop bagger te moeten tolereren eens ze hun artikel op sociale media plaatsen. ​​

Enkele reacties poseren met iets meer serieux en geveinsde bezorgdheid. “Het promoot een ongezonde levensstijl voor onze kinderen” is natuurlijk dé klassieker der klassiekers in het publieke debat omtrent het bestaansrecht van plus size-mensen. Dat ze niet Lizzo’s huisdokter zijn en weten of ze effectief over een erbarmelijke gezondheidstoestand beschikt, is dan maar een detail. De uitbundige dansroutines die Lizzo en haar al even plus size-entourage gedurende twee uur vertoonden in het Sportpaleis, gaven niet meteen blijk van een belabberde gezondheid. Maar ik ben dan ook geen Facebook-dokter, natuurlijk.

Zoals ik al in een eerder stuk van mij schreef, nemen we het feit dat dit tout court een publiek debat is als een veel te grote vanzelfsprekendheid. Het zelfvertrouwen van een persoon als Lizzo wordt toegeëigend, bespot en zelfs als een gevaar voor de maatschappij bestempeld. Dat van een mager persoon blijft vanzelfsprekend. Als je niet spontaan in tranen uitbarst als je jezelf in de spiegel ziet of je opsluit als een heremiet, ben je niet het soort plus size-persoon dat we in de maatschappij willen zien. Of net niet zien, uiteraard. Alleen miserieporno zoals The Whale met een in vetpak gepropte Brendan Fraser op onze buis, alstublieft. Een gezette vrouw die doet waar ze goed in is, namelijk zingen, dansen, entertainen en daar nog grof geld mee verdient ook? Dat is dan weer too close for comfort, helaas. 

Op plat racisme en xenofobie wordt in de meeste kringen altijd wel neergekeken. Maar, vetfobie is volgens mij genormaliseerd geraakt. Het is die fobie waar zelfs de illusie van fatsoen zelden hoog gehouden wordt. Het is een discriminatie voornamelijk op basis van een gepercipieerd gebrek aan discipline en doorzettingsvermogen. Het faillissement van de autonomie. In onze hoogst geïndividualiseerde maatschappij, waar de beslissingen van het ‘zelf’ primeren boven alles, wordt het plus size-bestaan contextloos.

Alsof eetstoornissen, zowel in de richting van het te veel eten als te weinig, niet het compleet logisch gevolg kunnen zijn van mentale miserie, tijdelijk of langdurig. Of zijn we het fenomeen van de “lockdown kilo’s” als een quirky neveneffect van de coronapandemie al vergeten? Er is in onze maatschappij meer sympathie voor degene die tijdens een depressie of na een zwaar trauma naar de fles grijpt dan naar de chipszak.

Vetfobie dehumaniseert, reduceert tot een getal dat zich schijnbaar niet tussen een aanvaardbaar ratio bevindt. Maar vergis u niet, het is niet zomaar wat pestgedrag van lagere schoolkinderen die niet beter weten, of hoogstaande humor op Facebook. Vetfobie laat nog steeds zijn sporen na op de huizenmarkt of de arbeidsmarkt, waar plus size-kandidaten routineus kansen mislopen in het voordeel van hun magerder tegenbeeld. 

Plus size-mensen zouden door simpelweg te bestaan, in dezelfde mate een ongezonde levensstijl promoten als dat rokers longkanker zouden promoten. Of in hoeverre de gemiddelde caféganger leverfalen zou promoten. Dat is om te zeggen, niet. Dikheid bestaat. Dikke mensen bestaan. Leer ermee leven. Dat men ‘bescherm de kinderen van deze levensstijl’ nog steeds inzet voor issues als dit, van dragshows tot Pride en Lizzo, is een platitude waar The Simpsons dertig jaar geleden onze maatschappij al vierkant mee uitlachte.  

Je bent niet bezorgd om mijn gezondheid, of met de draagkracht van ons sociaal vangnet. Je haat gewoon dikke mensen. Zeker degene met onvoldoende schaamte of zelfhaat, zoals Lizzo. Alleen kluizenaars verdienen onze sympathie, en heel misschien wat bestaansrecht. Zolang ze maar niet te luid zijn, in spraak of kledingstijl. Vraag maar aan Sam Smith. Zelfexpressie is klaarblijkelijk voor de smalls en mediums van deze wereld weggelegd. Hooguit een large, als die een grappige smoel kan trekken. 

“Misschien is het een vorm van projectie”, zei een vriendin met wie ik mijn frustraties deelde. Het is gemakkelijker om je eigen fysieke tekortkomingen af te reageren op iemand die, in het maatschappelijk oog, het toonbeeld van een ongezonde levensstijl vormt. Wellicht zijn het eerder normatieve uitspraken. Dikke mensen horen zich slecht te voelen voor hun BMI-misdaad. Of, en misschien wat realistischer, zijn het doodeenvoudig de dolkomische reacties van mensen die werkelijk niets beters te doen hebben dan het koeieneren van zij die er niet uitzien als hen. Ondertussen wel een topsport te noemen in dit land, en absoluut niet beperkt tot zij met een maatje meer. Een simpel us versus them-verhaal, dus. Wie zal het zeggen? Het irrationele proberen te rationaliseren blijft een uitputtende vicieuze cirkel.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!