Bob Maes ziet op Terzake niet in waarom hij afstand zou gaan nemen van zijn actief verdelen in het VNV. De nieuwe staatssecretaris en zijn partijgenoten zien het probleem niet.

Eerder, in een poging om migratiebewegingen in ons land in beeld te brengen, beseft Theo Francken niet in dat hij gemeenschappen in ons land schoffeert als hij uitdagend poneert dat de meerwaarde van sommigen te verwaarlozen zou zijn. Dit en andere boude uitspraken uit zijn politieke verleden werden intussen op algemene vraag voor de federale Kamer rechtgezet.

Maar de discussie rond de staatssecretaris moet in de eerste plaats gaan over een menselijk asielrecht en de wijze waarop je met desgevallende afwijzingen en met individuele misbruiken beleidsmatig omgaat. Profileert de regering zich met een gecibleerde aanpak en op efficiëntie administratieve procedures, of gaat ze met smeuïge verhalen over sommige misbruiken de boer op om zich een sterke profilering aan te meten? Beseffend dat de pers ook nooit vies is van snedige titels natuurlijk.

De collateral damage die het beeld van wie in ons land van de asielprocedure wil gebruik maken daarbij oploopt, is dan een onvermijdbaar geworden neveneffect allicht.

Als vijandsbeelden allerhande verder aangewend worden om een “warm” gemeenschapsgevoel te creëren, valt de beleidsverantwoordelijkheid bijzonder zwaar. Voor de verkiezingen werd een federaal asielbeleid nog als onhaalbaar voorgesteld. Met een uitgewerkt vijandsbeeld naar de Parti Socialiste en dit ondanks de initiatieven van de Regering Di Rupo en van de bevoegde Open VLD-minister. Vandaag moet de partij van Staatssecretaris Francken vooral vermijden dat ze de doelgroep zelf als zondebok gaat gebruiken.