Onlangs publiceerde ik een oproep van Anuna De Wever, een herhaling en update van de Alarmroep die dit meisje in navolging van het meisje uit Stockholm ten gehore van de hele wereld heeft uitgebracht. Mijn inleiding bij dit interview op mijn Facebook profiel eindigde ik met de woorden: “Er staat ons een periode van veel grotere problemen te wachten dan wij meegemaakt hebben tijdens deze kleine lock down“.
In een groep die nadenkt over “hoe leven na corona” kreeg ik een merkwaardige reactie. Een man begint zijn feedback met het zinnetje “Mijnheer, er is wel één probleempje.” Waarna hij opsomt hoe hij als vrijwilliger al een half jaar zwerfvuil verzamelde; en hoe het aantal “zakken” dat hij verzamelen kon, sinds de lock down is gedaald. In eerste instantie heb ik die reactie een like gegeven; interactie en meningsverschillen, ik ben er positief verslaafd aan, dat weet iedereen. Na even een yoga oefening te doen, dacht ik verder na over die speciale reactie. En ik kwam tot een ontstellend inzicht over de mentaliteit van ongetwijfeld heel wat landgenoten en regio-genoten. Hier volgt wat ik heb geantwoord, en ik vind het de moeite het hier voor groter publiek te hernemen. Intussen vraag ik mij af, waarom ben ik de eerste die op deze voze plek in het bewustzijn van de Vlamingen weet te leggen… Is het misschien omdat ik zeer bewust besta, zowel op het gebied van onze onlosmakelijke verbinding met het landschap, de dieren (kweekvee én wilde wezentjes), en anderzijds ook heel goed besef hoe kolossaal de natuurelementen kunnen ingrijpen, zoals in het verleden vaak is gebeurd? Niet alleen in Pompeï of in het geval van de Titanic die door een eenvoudige ijsberg werd tot zinken gedwongen… Blijkbaar is een stevig bewustzijn in uiteenlopende wetenschappelijke disciplines iets dat werkt als een telescoop… Die ook juist in staat stelt in te zoomen op de meest ‘gewone’, algemene kenmerken van de lokale mensheid in onze tijd… – Ik hoop dat Anuna De Wever mijn analyse te lezen krijgt. Het is voor haar en Greta Thunberg en miljoenen activisten immers al meer dan zestien maanden een groot mysterie waarom wij de mensheid niet mee krijgen.
Of ben ik getekend door pessimisme? Nu bijvoorbeeld Domme Donald Trump dag na dag de dingen verknoeit? Nu vandaag China en India aan de grens met soldaten slaags zijn geraakt? Ook al werd er geen gebruik gemaakt van vuurwapens, volgens Jonathan Holslag. Of door de waarneming tijdens mijn uitstappen in Leuven, dat de luchtkwaliteit die ik adem weer fel verslechterd is? Of ben ik teveel vergeten hoe de meeste mensen geen tijd hebben om na te denken over grote problemen, opgeslorpt als ze zijn door de zorgen om het gezin financieel boven water te houden? De eindjes aan elkaar te knopen? En vergeet ik misschien de kracht van het plezier te sparen voor een grote wagen, en daarmee na het werk fijn rond te rijden? Wie een idee heeft, mag het mij uitschrijven.
–
“Bedankt voor uw kleine persoonlijke getuigenis. Want dat is het. Dan vraag ik mij af, wat kan dat “kleine probleempje” zijn van Jean-Paul? Misschien denk je dat omdat de mensen in corona tijd een beetje armer zijn geworden (want je vindt minder zwerfvuil van eten en drinken), dat dit betekent dat ze niet meer zo goed mee zullen kunnen in maatregelen om de Klimaatverhitting (!) tegen te gaan? En waarom is die kleine verarming voor jou (en misschien miljoenen van je landgenoten) “een probleem” om Anuna te geloven, te volgen? Alsof de Vlaming immuun zou zijn voor nog veel, veel grotere Verarmingen? Als ik God mag spelen voor een minuutje; waar halen Vlamingen dat vandaan? Vinden zij dat ze genoeg geleden hebben? Bijvoorbeeld onder de franskiljons of de twee oorlogen? Denk je nu echt dat de Realiteit zich daar iets van aantrekt? Denk je dat gewoon je job doen genoeg is? Dat je dan mag verwachten van Moeder Natuur dat ze je zal ontzien? Hoe vreemd ver van de grote, gevaarlijke Natuur staan deze mensen?!”
Wanneer gaat de mens begrijpen dat de Natuur en onze relatie ermee belangrijker is dan partijpolitiek, sportwedstrijden, pianorecitals en zelfs dan wat er in je portefeuille terecht komt?
De Grote Natuur is als een Moeder Natuur. Een moeder waarmee wij voor altijd met de navelstreng verbonden blijven.
De komst van de Klimaatverhitting is reëel. Het zal ermee gaan zoals in het liedje “Wij gaan op berenjacht”: “We kunnen er niet onder! We kunnen er niet over! Wij moeten erdoor!”
