Spaanse Buurman

“#Interessant”

Het daglicht viel met de snelheid van de schaduw over het hoge plafond van de ruime werkplaats en likte de beelden die nog in aanbouw waren. Binnen was het stil. Het was slechts een kwestie van tijd voordat de studenten arriveerden. Toen kwam zij binnen, met haar blauwe jas en zwarte tas en liep snel de werkplaats binnen. Ze haaste zich naar een tafel met haar spullen en zette de tas erop. Met snelle bewegingen ging ze de gang in en hing haar jas aan de muur. De jas veranderde in een grote zwarte vlek op de muur en strekte zich uit naar het plafond. Toen ze terugkwam, was er nog iemand in de werkplaats verschenen. “Goede dag.” zei ze. Maar de persoon was zo gefocust op zijn werk dat hij rustig doorging. ‘Hij heeft me vast niet gehoord.’ dacht ze. Ze deed haar werkschort aan. Maar voordat ze aan het beeldhouwwerk begon, haalde zij de foto’s tevoorschijn van haar muze en bekeek ze één voor één. “Ik heb een moeilijke taak op me genomen.” Kort erna keek zij om haar heen met het idee van de foto’s ergens te kunnen hangen, en dan liefst op ooghoogte. Zij was blij om een spiegel te zien staan dicht bij het werk van een ander student en vlak voor een hoge plank waar de bouwmaterialen stonden. Het was het enige dat kon werken. ‘Okay maar, misschien heeft hij de spiegel zelf nodig. En vraag ik het best eerst.’ dacht ze. Maar de student was op het ogenblik niet meer op de werkplaats. En dus ging ze de gang in om hem te zoeken. De gang kronkelde en vervormde telkens meer met elke stap. Ze keek overal in de school, maar hij was niet te vinden. “Naar wie ben je op zoek?” Zij richte zich tot de eigenaar van de stem, het was haar leraar.
“Hallo Raf! Heb je soms Sven gezien? Ik wilde vragen of ik de spiegel naast zijn werkplaats mocht gebruiken.” De leraar dacht even na, trok de baard van zijn kin en zette die op zijn hoofd. “Hmmm. Nee, ik heb hem niet gezien… Maar Ik denk niet dat hij de spiegel wil gebruiken. Weet je, hij worstelt nog steeds met het maskerproject dat hij een jaar geleden begon. En hij is ook nooit begonnen aan een tweede project. Volgens mij wordt de spiegel ook door niemand gebruikt.” zei hij, terwijl hij zijn baard weer op zijn kin zette en de
werkplaats binnenging.
De vrouw ging naar buiten, naar parking van de Academie, daar was de man. Hij probeerde een groot kunstwerk in zijn voertuig te passen, worstelend met een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht.
‘Hé, Stephan! Als je de spiegel niet gebruikt, mag ik hem dan hebben?”
“Natuurlijk kan dat, ik gebruik het niet.” Hij antwoordde zonder op te kijken van het werk dat hij in zijn voertuig probeerde te plaatsen. “Klampte dat ding in zich vast aan de auto?” dacht ze. “Nou,ja, bedankt.” De vrouw keerde terug naar de werkplaats en hield de spiegel vast om haar beeldhouwwerk naar de plek te trekken waar ze zou werken. “Cizzz!” komt uit de roestige wielen van de passpiegel. Zijn stem groef zijn nagels in de vloer. De vrouw duwde, snurkte uit alle macht, verschoof en trok naar zich toe. Zo als een onzichtbare lichaam strekte zich uit vanaf de spiegel, klampte zich vast aan de balken en planken, wortelend in het beton om stil te blijven. Met al zijn kracht duwde zij de spiegel naar de plek waar zij aan het werk was. Maar de spiegel remt zich, zij pakte heel krachtig de spiegel en trok haar binnen.
Het gleed van het hout waaraan het zich vastklampte en landde als een klap op de grond. De vrouw splitste zich in tientallen ogen, lippen, halve gezichten van verdriet en verdween tussen de zonovergoten deeltjes. Die man, die bezig was met zijn werk had geen interest om te kijken.
‘Hoe is die spiegel gebroken?’ gevraagd Maria.
“Ik weet het niet. Ik was bezig met mijn werk, en plotseling klonk er een stem. Ik keek en de spiegel was kapot.” Zegt man met geen interest.
“Waar is Sevim?”
“Ik denk dat zij naar huis is gegaan.”
‘Hoe kom dat, is ze vertrokken zonder zijn standbeeld in te pakken?’
‘Maria, geloof me, ik weet het niet. Met uw toestemming moet ik dit afmaken.” zei de man en ging weer aan het werk.
Haar voet zakte erin weg toen de vrouw naar de scherven van de spiegel liep en met haar teen een groot stuk aanraakte. Dit beviel haar. “O, wat leuk!” zei Maria. Ze ging op de rand van de kapotte spiegel zitten en doopte zijn voeten erin. “Leg, lig, lig!” ’ zwaaide ze heen en weer, zingend. Toen het koele glas een geruststellend gevoel op zijn warme huid achterliet, sprong ze er met zijn hele lichaam in en verdween.
“Mark, heb je Sevim en Maria gezien?” ‘ riep de leraar naar de man die begraven lag in zijn werk in de werkplaats. “Maria was hier zojuist, ik heb Sevim niet gezien. Ik denk dat ze allebei naar huis zijn gegaan.” antwoordde hij zonder op te kijken van zijn werk.
De leraar ging naar de kapotte spiegels. “Hoe is het gebroken?”
“Ik weet het niet.”
“Het was slecht. We zaten zonder spiegel. Hoe gaan studenten hun portret bestuderen? Jeetje.” Hij bukte zich en pakte een middelgroot, gebroken stuk op. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en trok zijn baard recht. Op dat moment werd zijn vinger in de spiegel begraven. Geschrokken trok hij zijn vinger terug. Nieuwsgierig stak hij zijn vinger weer in de spiegel en trok hem eruit. Toen bracht hij de spiegel dichter bij zijn gezicht en keek naar binnen. “Oh dat is interessant.” zei. Toen de ander opkeek om te zien wat de leraar interessant vond, was er niemand in de werkplaats.
Hij boog zijn hoofd naar zijn werk en zei: ‘Hij moet ook naar huis zijn gegaan.’