Met 24 kwamen ze samen zaterdag 14
februari in de Pianofabriek in Brussel. Zij, dat zijn
Alberto, Migo, Julia, Alejovis, Marc, Gil, Carlos, Daniel, Pablo,
Enrique, Gisela, Lola, Eduardo, Antonio, Candido, Christian, Marc, Elian,
Esperanza, Marcelo, Miguel, Marco, José, Gemma en Cristina. Ze
vonden op hun vrije zaterdagavond de tijd om speciaal naar Brussel te
komen. Daarvoor kwamen ze uit Gent, Brussel, Bergen, Luik, Leuven,
Dendermonde…
Sommigen leven hier al jaren, zijn Belg
geworden, spreken vlot Nederlands of Frans. Anderen zijn hier recent, dikwijls als
rechtstreeks gevolg van de crisis. Hun achtergrond is gevarieerd. In de groep zitten studenten samen met
leraars, vertalers, een verpleger, enkele wetenschappers, een
bediende, een graficus, een vakbondsafgevaardigde bij de NMBS, een
econoom, een technicus, een advocaat, een geprepensioneerde en een
jurist…
Hun motivatie is zeer divers, maar ze
hebben één ding gemeen: ze willen de nieuwe beweging (en sinds kort
politieke partij) Podemos een duw in de rug geven, door ook vanuit
het buitenland aan de sociale strijd in Spanje deel te nemen.
Het onderwerp van deze vergadering is
zeer concreet. Samen willen ze hun Spaanse landgenoten in België
aanzetten tot deelname aan de komende regionale verkiezingen in mei
2015. Spanjaarden in het buitenland kunnen inderdaad deelnemen aan de
verkiezingen in Spanje, op een gelijkaardige manier als Belgen in het
buitenland dat kunnen.
Consejo de Residentes Españoles
Spanje heeft daar zijn eigen
systeem voor. Je kan je namelijk registreren bij de Consejo de
Residentes Españoles (CRE – Raad van Spanjaarden in het
buitenland). Dan kan je deelnemen aan de verkiezingen. Marco en José
zijn lid van de Raad van Bestuur van de CRE van België. Ze leggen
het systeem uit en wijzen op een aantal problemen.
“De huidige Spaanse regering doet
geen enkele moeite om de CRE te promoten. Heel wat Spanjaarden weten
niet eens dat ze bestaan. Ze gaan er immers van uit dat heel wat
Spanjaarden in het buitenland voor de linkse partijen PSOE (de SP van
Spanje) en IU (‘verenigd links’) gaan stemmen, of, nog erger
voor die vervelende nieuwkomers Podemos. Dat is een nachtmerrie voor hen, want het gaat
bijvoorbeeld voor België alleen al over een potentieel van meerdere
tienduizenden kiezers. Alle CRE’s over de wereld samen, van Canada tot
Australië, van Zweden tot Argentinië, dat gaat over
honderdduizenden potentiële kiezers.”
Podemos wil deelnemen aan de regionale
verkiezingen in mei en aan de parlementaire verkiezingen op het
einde van 2015. In de peilingen gaan ze nu al de PSOE ruim vooraf en
lopen ze nek aan nek met de PP, de conservatieve partij die nu aan de
macht is en een hard besparingsbeleid voert tegen de sociale
welvaartstaat in Spanje.
Slechts een viertal aanwezigen zijn al
lid van Podemos, enkelen zijn lid van de PSOE en de IU – maar de
meesten zijn partijloos. De echte aanleiding voor hun samenzijn
is echter duidelijk: Podemos.
“Podemos heeft ons wakker geschud”
Gil (41) woont sinds enkele jaren in
Brussel: “Ik was tot voor kort nooit politiek actief geweest.
Meestal stemde ik niet eens. De situatie in Spanje is echter
ondraaglijk geworden. Ik sta kritisch tegenover alle traditionele
partijen, links en rechts. Wat Podemos wordt weet niemand, maar dit
is in ieder geval een kans op verandering. Broodnodige verandering.”
Gemma (39) werkt als advocate in
Brussel. “Ik heb vanuit Brussel meegewerkt aan de Indignados (‘de
verontwaardigden’) en de beweging 15M (’15 mei 2011′). We kwamen hier
samen. De media zijn verrast door het succes van Podemos en doen daar
heel meewarig over. Wij niet. Dit is immers al veel langer bezig.
Onze drijfveer is verandering, sociale verandering. Podemos bestaat
nog maar een jaar, maar komt uit een zeer sterke beweging. Wij geloven
dat het wel kan.”
Marc (35) is verpleger in een Brussels
ziekenhuis: “Het is hier nog niet zo erg, maar ik zie toch de
dezelfde fenomenen zoals in Spanje. Meer en meer mensen die
een bezoek aan de dokter uitstellen. Er moet echt een complete
ommekeer komen van het regeringsbeleid, niet alleen in Spanje
trouwens, ook hier.”
Alberto (25) is Master-na-Master-student in
Gent en spreekt na drie jaar hier al een aardig mondje
Nederlands. “Ik was in Spanje al actief in de strijd van studenten
tegen de hervormingen van het Plan Bologna, dat de universiteiten wil
liberaliseren en ontoegankelijk maken voor gewone mensen. Ik was er
bij op de Puerta del Sol in Madrid op 15 mei 2011 en wil tijdens mijn
studietijd in Gent dat politiek engagement verder zetten.”
Lola (56) is geprepensioneerd econoom.
“Na het overlijden van mijn man heb ik iemand leren kennen met wie
ik nu in Bergen woon. Ik maak me bezorgd dat de mensen geen toegang
hebben tot informatie over wat er echt aan het gebeuren is. Ik wil
meedoen aan deze sociale strijd, niet voor mezelf maar voor de jonge
mensen. Wat Podemos gaat worden? Ik weet het niet. Wie alleen voor
zekerheid gaat, moet nergens aan beginnen, denk ik. Dus ja, ik geloof
hierin.”
