De laatste jaren moet ik, tot mijn grote spijt, vaststellen dat onze huidige socialistische partij, de sp.a, niet de antwoorden biedt op de vragen die ik mij stel. Ik heb het gevoel dat ze zoekende zijn naar zichzelf en in die zoektocht zichzelf dreigen kwijt te geraken. Als dat nog niet gebeurd is.

We hebben nood aan meer en andere tekenaars.

Ten eerste lopen ze vast op jarenlange gegroeide en vergroeide interpersoonlijke relaties en politieke aristocratieën. Ik weet uiteraard niet hoe iedereen hier tegenaan kijkt, maar ik heb althans het beeld dat het politieke landschap vooral wordt getekend door steeds dezelfde personen, achternamen en poulains. Zonder iets te zeggen over de competentie van deze mensen, lijkt het mij geen gezonde situatie en beperkt dit de correcte werking van onze democratie, voor zover men de illusie van een democratie nog hoog wil houden. We hebben nood aan meer en andere tekenaars en geen theater met vaste acteurs.

Politieke correctheid mag geen reden van wanbeleid worden.

Ten tweede struikelen ze regelmatig over de eindeloze politieke correctheid die de eenentwintigste eeuw ons heeft gebracht, wat in mijn ogen beperkend werkt op het vormen van meningen en standpunten. Het is uiteraard zo dat men, en zeker als politieke partij of vertegenwoordiger ervan, woorden moet wikken en wegen. En doch ik een groot voorstander ben van de vrijheid van meningsuiting, ben ik er ook van overtuigd dat er goede en slechte manieren zijn om die mening te uiten. Maar men moet alles wel kunnen zeggen en niet uit angst om politiek incorrect te zijn, de vinger niet op de wonde durven leggen. Politieke correctheid mag geen oorzaak van wanbeleid worden.

De spreekwoordelijke medailles voor politieke moed liggen meters stof te vergaren in de kelders van het parlement.

Ten derde, als gevolg van onze particratie, worden meningen en standpunten eveneens beperkt door het uitzicht op winnen of verliezen van stemmen en verkiezingen. Op bepaalde momenten lijkt het wel alsof het voeren van een politieke campagne pas stopt als de volgende begint. Bepaalde noodzakelijke beleidsbeslissingen worden aarzelend, te laat of niet genomen uit angst voor het verliezen van stemmen en bijgevolg de volgende verkiezingen. De spreekwoordelijke medailles voor politieke moed liggen meters stof te vergaren in de kelders van het parlement.

In plaats van een neen, een ja, maar.

En ten vierde, iets waar ik mij op regelmatige basis aan stoor en als ik er over nadenk, ook eigen aan onze particratie, is de negatieve manier waarop politiek wordt gevoerd. Zelden hoor ik opbouwende kritiek, maar al te vaak worden zaken negatief benaderd. Terwijl heel terechte kritiek, die op een positieve manier gebracht wordt, zoveel meer kan bereiken.  Maar dit geeft uiteraard een slecht en zwak beeld van oppositie voeren en is allesbehalve sexy en sensationeel en aldus niet mediageniek genoeg.

Misschien is het tijd voor een nieuwe socialistische partij, zonder erfzonden, zonder bestaande beperkende factoren. Te beginnen vanaf nul, zichzelf heruitvinden met een levende structuur en hopelijk na vele jaren niet vastlopend op dezelfde pijnpunten.