Hallucinante taferelen

Muziek, dans en acrobatie, afgewisseld met hallucinante oorlogstaferelen van vredesvolle manifestanten, vullen de straten van Colombia. Deze manifestanten worden echter vanuit helikopters en legertanks beschoten. De teller staat, volgens ngo Temblores en Indepaz, intussen op 47 dodelijke slachtoffers waarvan 39 door politiegeweld. 28 manifestanten die een oog verloren hebben, 12 slachtoffers van seksueel geweld, 278 slachtoffers van fysiek geweld en 963 willekeurige aanhoudingen. Hallucinante cijfers.

De Verenigde Naties (VN) ging er poolshoogte nemen en bevestigde de brutaliteit van het geweld.

De private pro-regeringskanalen reppen met geen woord over de afschuwelijke en bloedige aanval van politie en leger op de manifestanten. Ofwel noemen die de manifestanten vandalen en terroristen. En het internet wordt afgesneden in een poging te vermijden dat beelden van onaanvaardbare mensenrechtenschendingen de wereld zouden rondgaan. Maar dit is nu eenmaal onvermijdelijk. Zo zou de hele wereld getuige zijn van hoe nationale politieagenten, die undercover zijn, infiltreren in de massa. Ze schieten tijdens de betogingen met hun vuurwapens om chaos te zaaien. Gelukkig zijn er ook agenten die hun uniform uitgetrokken hebben omdat ook zij het regime de rug toekeren.

© FOS

Cali, hoofdstad van salsa en van verzet

35 van de dodelijke slachtoffers vielen in Cali, gekend als hoofdstad van salsa maar nu ook als symbool van verzet. De smeltkroes van verschillende bevolkingsgroepen is politiek en economisch gezien een strategisch punt in Colombia. Het is onder meer het epicentrum van de suikerrietteelt. De Verenigde Naties (VN) ging er poolshoogte nemen en bevestigde de brutaliteit van het geweld. Lokale autoriteiten zwelgen in medeplichtigheid door hun stilzwijgen. De humanitaire noodsituatie is er uitgeroepen.

© FOS

De jongeren zijn de hoop voor de toekomst

Hoewel vakbonden, gezondheidsorganisaties, feministen, LGBTI+, inheemse en boerenorganisaties hun ontevredenheid uiten, zijn de jongeren de katalysator van het sociaal protest. Zij geven alles omdat ze niets meer te verliezen hebben. Colombia is het OESO-land met het hoogste percentage NEET-jongeren. NEET-jongeren zijn jongeren tussen 15 en 24 jaar die geen opleiding volgen, die niet naar school gaan of werkloos zijn. In Colombia, maken zij 24,9% van de bevolking uit. Hun situatie is uitzichtloos. Daarom nemen ze risico’s voor verandering.

Zullen de wapens zwijgen?

Wil president Duque de toekomst van zijn land redden? Dan moet hij de wapens laten zwijgen en de jongeren en de leiders van de volksopstand laten spreken. Hij nodigde echter in de eerste plaats een aantal politieke partijen uit om rond de tafel te gaan zitten. Dat stuitte de manifestanten tegen de borst. Dit sociaal protest mag in geen geval gepolitiseerd worden.

Tenslotte, ook om te praten over een Colombia zonder dood en terreur, waar je meer kan doen dan enkel overleven.

Vervolgens nodigde hij het Nationaal Stakingscomité uit voor een bijeenkomst. Die uitnodiging werd aanvaard om respect en garanties te eisen voor het recht op sociaal protest, om de militarisering van het land en het buitensporig gebruik van geweld door politie en leger tegen degenen die vreedzaam mobiliseren te verwerpen. Tenslotte, ook om te praten over een Colombia zonder dood en terreur, waar je meer kan doen dan enkel overleven. Intussen gaat het protest onverwoestbaar door.

De wereld omarmt Colombia

Staatsgeweld en mensenrechtenschendingen zijn niet nieuw in Colombia. Vakbondsleiders, sociale en milieuactivisten liggen permanent onder vuur. Jammer genoeg kijkt niemand daar nog echt van op. Maar deze keer reageerde de wereld vol verontwaardiging. Het Inter-Amerikaans Hof voor de Mensenrechten, de VN, de VS en de EU veroordelen het geweld. Ze eisen de naleving van het recht op vreedzame sociale protesten. Zo ook de Belgische ambassade in Colombia en onze minister van Ontwikkelingssamenwerking. FOS, ISVI, Solsoc, het ABVV, het Vlaams ABVV, de Algemene Centrale en HORVAL stuurden een brief naar Belgische ministers Kitir & Wilmès, Colombiaanse overheden en de Colombiaanse ambassade in België om het einde van de brutale repressie te eisen. Verschillende ngo’s, vakbonden, netwerken en platformen die middenveldorganisaties met elkaar in contact brengen, zetten alle zeilen bij om de druk op te voeren. In meer dan 80 steden ter wereld, ook in België, vonden er al manifestaties plaats om de strijd van het Colombiaans volk te steunen.