Soft

Soft

De stedelijke kinderverzorgsters uitten onlangs hun bezorgdheid over de gevolgen van de besparingen in Antwerpen. Ze vrezen namelijk dat ze naast het luiers verschonen, voeden en in bed leggen van de kindjes geen tijd meer zullen hebben voor hun pedagogische opdracht, zoals spelen of knutselen.

vrijdag 28 maart 2014 22:52
Spread the love

Tot verbijstering van velen werd hun bezorgheid door de bevoegde schepen,
Nabilla Ait Aoud van de N-VA, zonder een zweem van empathie van tafel geveegd.

“Personeelsleden zijn ook afwezig wegens vakantie,
loopbaanonderbreking, zwangerschap of ziekte”, aldus de schepen. “Het
ziekteverzuim is met acht procent zeer hoog. Als de kinderverzorgsters minder
ziek zouden zijn, dan zou er helemaal geen probleem meer zijn.”

Zo hard gaat het er dus aan toe in de zachte sector, heden
ten dage. Nooit gesnapt overigens wat er zo zacht is aan de zorgsector. De term
moet bedacht zijn door iemand die nooit zorg heeft gedragen voor een ander
levend wezen, laat staan voor een veelvoud daaraan.

Weinigen weten het, maar ooit, niet eens zo lang geleden,
ving ik een jaar lang een handvol baby’s en peuters op in mijn huis, kwestie
van mijn bloedeigen jongste een jaar langer in mijn buurt te kunnen houden
zonder het hele gezin te laten verhongeren. Het klonk vanzelfsprekend. Ik wist
hoe dat werkte, zo’n uk verzorgen. Nu heb ik een gevarieerd, zelfs eclectisch
cv, waarop menig pittig takenpakket prijkt. Maar nooit had ik vermoed dat het
zweet bij momenten van mijn kromgedragen rug zou druipen; dat ik om drie uur in
de namiddag plots zou beseffen dat ik nog niets gegeten had; dat ik er niet in
zou slagen om gewoon even naar de wc te gaan, al helemaal niet zonder op de
voet gevolgd te worden door kruipend en waggelend gebroed; dat ik om 18u ‘s
avonds, na het puin ruimen en fruitpap van de vloer schrapen, als een wrak zou neervallen.  

Sindsdien koester ik een diep respect voor iedereen die
dagelijks zorgt, voedt en troost. Een respect dat blijkbaar niet door iedereen
gedeeld wordt. We beschouwen onze kinderen als het dierbaarste wat we hebben,
maar voelen maar weinig waardering voor wie zich met hen bezighoudt terwijl wij
onze drukke en economisch noodzakelijke activiteiten uitoefenen. We eisen dat
aan al onze pedagogische wensen en behoeften wordt voldaan, maar kunnen het
blijkbaar niet opbrengen enig inlevingsvermogen te tonen wanneer de mensen die
meer tijd doorbrengen met onze kinderen dan wijzelf ook noden blijken te
hebben.

Het idee dat de mensen die elke dag voor een ridicuul loon
andermans kinderen verzorgen zelf ook wel eens vakantie nemen, kinderen op de
wereld zetten of ziek worden, net als u en ik, blijkt voor sommigen niet meer
of minder dan een ‘ongemak’, een ‘obstakel’ op de weg naar een efficiënte en
rendabele kinderopvang.

Waarom iets als zorg voor mensen überhaupt rendabel moet
zijn, het is een vraag die we ons al lang niet meer stellen.

De houding van een schepen die luidop zegt wat vast wel
meer mensen denken, die zegt veel meer dan we willen weten over hoe er over arbeid
en zorg wordt gedacht, en in het bijzonder over hen die arbeid verrichten. Het gaat al
lang niet meer over de waarde van de arbeid of over het belang van zorg; niet over
de waarde van werk en zorg voor de samenleving en al evenmin over de waardigheid
van arbeid voor wie werkt. Wat telt zijn enkel nog kosten en baten. Die warme
samenleving die ons her en der wordt beloofd, die is vast niet voor meteen.

take down
the paywall
steun ons nu!