Ali leunt tegen een stapel netjes opgevouwde broeken in zijn kraampje op een markt in Khartoem en probeert de aandacht vast te houden van een potentiële klant. Dat is geen gemakkelijke taak. De broeken die hij verkoopt zijn in de afgelopen weken namelijk bijna in prijs verdubbeld, van 20 Soedanese pond (5,90 euro) naar 35 pond (10,30 euro) en de verkoop is ingestort. “Mensen blijven korting vragen, maar ik verdien er al bijna niets aan”, zegt hij.

De sterke daling van de olie-inkomsten speelt Ali en andere Soedanezen parten. Voor de economische neergang verkocht hij dagelijks ongeveer honderd van zijn in China geproduceerde broeken. Nu zijn dat er hooguit vijftien per dag.

Ali komt uit de stad Damazin, 460 kilometer ten zuidoosten van Khartoem. Hij is een van de vele Soedanezen die in de afgelopen tien jaar de woestijn overstaken naar de hoofdstad, om te kunnen meeprofiteren van de banengroei in de eens bloeiende economie van Khartoem. Gevoed door miljarden aan oliedollars, werden wegen geasfalteerd en verrezen er blinkende nieuwe kantoorgebouwen. De groei creëerde miljoenen consumenten die afhankelijk werden van geïmporteerde auto’s, blitse huishoudelijke goederen en buitenlandse broeken.

De bloei was echter snel over na de afscheiding van Zuid-Soedan in juli vorig jaar en het daarmee gepaard gaande verlies aan olie-inkomsten. In het afgelopen jaar steeg de inflatie met 30 procent. De kosten van het leven in de stad, die grotendeels afhankelijk werd van importgoederen, zijn daardoor sterk gestegen.

Belasting omhoog

In een poging de economische neergang aan te pakken, kondigde de Soedanese regering afgelopen week drastische bezuinigingsmaatregelen aan. De belasting gaat omhoog, er worden banen geschrapt bij de overheid en de Soedanese pond is officieel gedevalueerd, iets wat economen al langer voorspeld hadden. De brandstofsubsidies worden geleidelijk afgeschaft.

Vooral de laatste maatregel ligt zeer gevoelig, omdat deze invloed heeft op de prijs van vrijwel alles, van transport tot in het binnenland geproduceerd voedsel en andere goederen.

Veel oppositiepartijen zijn tegen de maatregelen, maar vanuit het bedrijfsleven klinken ook positieve reacties “Eindelijk”, zegt een zakenman. “Het zal pijn doen, maar hopelijk leidt het tot stabilisering en kunnen we nu gaan werken aan herstel.”

Minder eten

De regering erkent dat de armen in Soedan het meest te lijden zullen krijgen onder de bezuinigingsmaatregelen. Maar er is geen keuze, stelt zij: de staat is failliet en heeft te kampen met een miljardentekort.

Abdu is 24 jaar oud en komt uit Darfour. Hij werkt als nachtwaker. Zeven jaar geleden vertrok hij uit een vluchtelingenkamp waar zijn familie nog steeds woont. Abdu ging naar Khartoem om werk te zoeken, in de hoop met zijn verdiende geld zijn familie te helpen en te kunnen studeren. “Maar het gaat momenteel erg moeilijk”, zegt hij. “Het eten is erg duur. Ik verdien niet eens genoeg om eten en vervoer te kunnen betalen.”

De namen in dit artikel zijn veranderd om de identiteit van de geïnterviewden te beschermen.

– – – – – – – –
Auteur: Harriet Martin