Wij kennen door veel onderzoek e.d. steeds meer van de kosmos, van de natuur, van economie, van de samenleving, van de mens enz. Veel van al die kennis wordt aangewend in de pogingen voor commercieel succes. Terwijl wij weten dat de mensen lijden aan of onder die hypercommercialisering…

Vandaar dat er meer psychiatrische hulp nodig is.

Over de organisatie van die psychiatrische hulp willen we het hier niet hebben.

Wel over een soort visie die wij ‘Sociale psychiatrie’ willen noemen. Wij stellen ons voor dat wij een multidisciplinaire benadering nodig hebben. Mensen zijn fysieke wezens; de ‘defecten’ bij de mens zijn dus steeds ook fysiek te benaderen. Maar ook psychisch en sociaal. Er is dus ook een psychologisch-psychiatrische benadering nodig. En evenzeer een sociale benadering. Daarbij is zowel een sociaal-structurele als een sociaal-relationele benadering nodig. Om ‘psychisch zieke’ mensen te diagnosticeren en te behelpen – gewoon leefbaar te helpen leven, is een teambenadering noodzakelijk.

Waarbij de drie invalshoeken noodzakelijk zijn.

Een team waarbij op een geïntegreerde wijze vanuit een medisch-psychiatrische invalshoek een psychiater, psycholoog en een sociaal assistent samen tot een diagnose en een behandelingsplan komen. Idealiter / noodzakelijkerwijze ook vanuit zowel een humaan als maatschappelijk oogpunt.

We kunnen de geïntegreerde teamwerking niet genoeg benadrukken.

Het is dus erg nadrukkelijk nodig dat deze multidisciplinaire benadering steeds wordt voorzien. Sociaal-economisch dienen we deze aanpak voor de mensen kosteloos te maken. Want deze kosten betalen zich – zeker maatschappelijk bekeken – zeker vanzelf terug.

Wat de organisatie betreft zijn sociaal-psychiatrische diensten een middelpunt in de maatschappelijke dienstverlening.

Zowel theoretisch als vanuit de praktijk kunnen wij weten dat dit niet alleen even moeilijk te organiseren valt als noodzakelijk is.

Een samenleving die daarop wil sparen schaadt zichzelf.

We moeten hiervoor ook zowel theoretische als praktische leersituaties voorzien. Want teamwerking vergt zowel inzet als oefening.

Er is in Vlaanderen (zelfs in België) een grote nood aan psychiatrische en geestelijke hulpverlening. Dit is geen gevolg van sparen ten koste van mensen maar een overbenadrukken van een hypercommercialisering.

Wie beweert dat Vlaanderen gediend wordt met of groot kan worden door een dergelijke besparingspolitiek of commercialisering, schaadt op deze wijze zowel de natie als de mensen (bevolking).

Ten slotte moeten wij ook de mensen met vreemde ‘roots’ op alle vlakken (sociaal) integreren.

Stefaan Lievens, Oostende, 2019